In twee jaar tijd van Paradiso naar de Ziggo Dome, met tussenstops in de Heineken Music Hall en het Klokgebouw. Het overkomt The Black Keys en dat is wat toeschouwersaantallen betreft nogal een verschil: in de kersverse hal bij de Bijlmer passen meer dan elf keer zo veel hoofden als in de oude poptempel in het centrum van Amsterdam. En de Ziggo Dome is vanavond nagenoeg vol voor de bluesrockers uit het Amerikaanse Akron, Ohio. De vraag die resteert: kunnen zij het ook in een grote zaal als deze?
Voor die vraag beantwoord kan worden, mag de The Maccabees de zaal opwarmen. De Engelse indierockers doen dat overtuigend met snijdende gitaren en een verrassend hard geluid. Een kleine drie kwartier speelt de vijfkoppige band rond de kalme frontman Orlando Weeks vooral nummers van de laatste twee albums. Geen slechte keuze, want die platen hebben een gelaagder geluid dan debuut Colour It In en zijn daarmee wellicht geschikter voor de Ziggo Dome.
Na een flinke verbouwing op het podium is het tijd voor The Black Keys. De band komt op met het nummer Liquid Swords van GZA, een legendarische hiphoptrack uit de jaren negentig. De voorliefde voor dit genre werd al eerder duidelijk met het project Blakroc, waarop The Black Keys samenwerkte met rappers van naam. Vanavond blijft het bij de paar seconden Liquid Swords, want wat volgt is een spetterende bluesrockshow.
Rauwe randje
Die show zetten zanger-gitarist Dan Auerbach en drummer Patrick Carney neer met behulp van een bassist en een toetsenist. Maar ook als zij een paar nummers zonder extra begeleiding spelen, blijken ze fier overeind te blijven in de megastal. Sterker nog: fans van het vroege werk van The Black Keys hadden daar waarschijnlijk wel meer van gelust. De realiteit is echter dat de band pas bij het grote publiek in beeld kwam met de latere albums, die zich kenmerken door een aanzienlijk vollere productie. Is dat dan erg? Nee, want dat latere werk is ook allesbehalve vervelend.
Het is bovendien niet zo dat het rauwe randje er af is. Zeker live niet. Dat heeft vooral te maken met Auerbach, die het optreden draagt. Al in openingsnummer Howlin’ For You wordt duidelijk dat hij en zijn gitaren er zin in hebben. In bijna elk nummer laat hij er wel een smerige en soms heftig galmende gitaarsolo op los. Tussendoor zweept hij het publiek zo nu en dan op. Meer dan eens klinkt een gebiedend ‘clap along and sing along’ uit zijn mond. Het publiek volgt slaafs en zingt nummers als Gold On The Ceiling en Little Black Submarines probleemloos mee.
Diversiteit
Als vanzelfsprekend worden veel nummers van de laatste albums Brothers en El Camino gespeeld, maar gelukkig is de band liedjes als Girl Is On My Mind en Your Touch nog niet vergeten. Die leveren misschien niet zo veel springende mensen op, maar maken minstens zo veel indruk. Voor de diversiteit van de avond is het goed dat deze songs nog niet behoren tot de verleden tijd. The Black Keys rockt de Ziggo Dome een avond lang van zijn sokken. Dat is mede te danken aan het topgeluid, al staat dat wel erg hard. Een enkeling luistert met zijn vingers in de oren, de decibelmeters slaan regelmatig in het rood.
Nadat de reguliere set is afgesloten met meebruller Lonely Boy, komt er nog een korte, maar prettige toegift. Terwijl de mannen backstage met een natte handdoek in hun nek uitpuffen, zakt in de zaal een grote zilverkleurige discobal naar beneden. Als de band terug is blijkt waarom: zij spelen Everlasting Light terwijl ontelbaar veel lichtjes zich verspreiden over de zaal en het publiek dronken draaien. Ach, waarom ook niet? Dan volgt het slotakkoord. I Got Mine wordt gespeeld. Bassist, toetsenist en discobal zijn dan al verdwenen. Dit laatste nummer spelen Auerbach en Carney zonder begeleiding. Samen, zoals vroeger. En ja, stiekem is dat nog altijd het lekkerste smaakje dat The Black Keys in huis heeft.
Gezien op maandag 3 december in de Ziggo Dome te Amsterdam
Foto’s: Marco van Rooijen
Kijk voor meer foto’s op onze Facebook-pagina.
0 Reacties