Op zaterdag 6 september werd in het noord-Limburgse Tegelen voor de 31ste keer het jaarlijkse Bluesrock Festival gehouden in het prachtig gelegen Openluchttheater De Doolhof. Onder heerlijke nazomerse temperaturen was het daar goed toeven voor de bezoekers. In tegenstelling tot vrijwel alle andere festivals in ons land heeft BRF slechts één podium en zitten er tussen het eind van het optreden van de ene band en het begin van de show van de volgende gemiddeld zo’n twintig minuten, dus mooi even de gelegenheid om de benen te strekken of consumpties te halen.
Het festival werd geopend door The Dead Revils, een coverband die het repertoire van (je raadt het al) The Red Devils goed onder de knie heeft. Lekker stevige bluesrock is er vervolgens van de Ruben Hoeke Band met nieuwe zanger Machiel Boon, die tevens gitaar en harmonica speelt. Er is veel interactie tussen Ruben en zijn frontman en het lijkt erop alsof ze al jaren samenspelen.
Voor ondergetekende is Hamilton Loomis een grote onbekende, maar na dit optreden absoluut niet meer. De Texaanse band onder leiding van de gelijknamige zanger-gitarist zette een zeer overtuigend optreden neer, ook voor mensen die de band nog niet kenden. Tegen het eind van het optreden verliet Hamilton het podium om tussen het publiek uitgebreid te soleren (lang leve de draadloze apparatuur!). Niet uniek – Buddy Guy doet het bijvoorbeeld al jaren – maar nu toch weer een aangename afwisseling. Het slotapplaus was dan ook overweldigend.
Nationale trots
Iets na vieren begon de Deense Thorbjorn Risager & The Black Tornado met zijn optreden. Organisator en presentator Jan Smeets had duidelijk moeite met het uitspreken van de naam van deze gitarist-zanger, die met een uitgebreide band (waaronder 2 blazers) allemaal keurig in het pak zijn repertoire bracht. Eerlijk gezegd kon het mij niet boeien. Wel boeiend was het optreden van onze nationale trots Beans & Fatback, dat het publiek al snel meekreeg en dat vijftig minuten lang volhield. In 1998 stond Slobberbone ook op het podium in Tegelen en zestien jaar later stonden de bluesy alt.countryrockers uit Texas er weer en overtuigden het publiek opnieuw.
Tijdens het vallen van de avond begon het optreden van de welhaast supergroep te noemen Royal Southern Brotherhood. Waarom? Op het podium zijn twee beroemde Amerikaanse muzikantenfamilies vertegenwoordigd: Allman (in de persoon van gitarist Devon Allman) en Neville (zanger-percussionist Cyril Neville). Ook niet weg te cijferen zijn gitarist-zanger Mike Zito, drummer Yonrico Scott en bassist Charlie Wooton. Met een swingende mix van allerlei muzikale stijlen wist de band al snel het publiek voor zich te winnen. Binnenkort verschijnt er een live dvd/cd-combinatie die je na het bijwonen van dit optreden welhaast blindelings kunt aanschaffen.
Dana Fuchs
Vier jaar na haar eerste optreden stond de blonde Dana Fuchs met haar band opnieuw op het BRF-podium. Na een in goed Nederlands uitgesproken ‘Goedenavond Tegelen’ begon ze het optreden met de titelsong van haar vorig jaar verschenen album Bliss Avenue. Van die plaat werd een flink aantal songs gespeeld, die elkaar snel opvolgden. Binnen de kortste keren had Fuchs het publiek veroverd en ze kreeg hen meerdere keren aan het meezingen. In de set zat eigenlijk maar een rustpuntje, de countryballad Nothin’ On My Mind, waarin ze zichzelf op de akoestische gitaar begeleidde. Verder was het optreden toch vooral een kwestie van rocken… en dát kan deze band.
Het enige personele verschil met vier jaar geleden is de Italiaanse drummer Piero Perelli (door Fuchs aangekondigd als ‘my little brother from another mother’) die deze avond behoorlijk op dreef was, vooral ook tijdens zijn drumsolo. Vaste man Jon Diamond is een geweldige gitarist, die samen met de zangeres voor alle songs verantwoordelijk is. Tijdens de laatste song, Keep On Walking, was er een werkelijk prachtige bassolo van onze landgenoot Walter Latupeirissa. Tijdens deze solo begon hij ineens met een stukje Another Brick In The Wall van Pink Floyd, wat Fuchs de mogelijkheid gaf het publiek luidkeels te laten meezingen. Hoewel de eindtijd al was verstreken, mocht de band toch nog een toegift spelen in de vorm van Misery. Waarmee een eind kwam aan een lange, enerverende en mooie dag.
Gezien op zaterdag 6 september in Tegelen
Foto’s: Harry Pater
0 Reacties