Het eerste wat opviel was het handtasje. Dat felrode laktasje dat Lou Dalgleish ook bij zich draagt op de hoes van How Do You Plead?, het in 2011 verschenen debuutalbum van het Britse countryduo My Darling Clementine. Door zo met dat tasje het podium op te komen en het ook stevig vast te houden tijdens het eerste nummer, kreeg het concert van My Darling Clementine op Crossing Border iets extra theatraals. En dat was ook de bedoeling.
“This love is hanging bij a thread”, zong ze in het liedje dat ook voornoemd album opent. De liefde hangt aan een zijden draadje. Daar wil je als luisteraar dan méér over weten. Naast haar Michael Weston King in een wat ‘outdated’ kostuum, typerend voor iemand die nooit een kostuum draagt, zoals veel van de karakters in zijn liedjes. Twee stemmen, één akoestische gitaar en prachtige samenzang. Denk aan Tammy Wynette en George Jones, Dolly Parton en Porter Wagoner, June Carter en Johnny Cash, of – waarom ook niet! – Emmylou Harris en Gram Parsons.
Het optreden van My Darling Clementine was vrijdag een van de ‘vergeten’ concerten van de eerste Crossing Border-dag. Niet speciaal uitgelicht in het programmaboekje van het festival zelf of de bijlage van de Groene Amsterdammer. Niet genoemd bij de ‘tips’ die in grote dagbladen en elders voor het festival gegeven waren. Nota bene in de overigens prachtige ronde spiegeltent La Gayola op het Lange Voorhout, zo’n tweehonderd meter van de schouwburg. En deels overlappend met veelbesproken publiekstrekkers als Courtney Barnett en Vashti Bunyan. De vele lege stoeltjes in de tent, die de sfeer schiepen van een bijna failliet circus, benadrukten de dramatiek in de muziek alleen nog maar meer.
Tegelijk was het concert van My Darling Clementine ‘Crossing Border’ bij uitstek, door de betrokkenheid van de Engelse schrijver van misdaadromans Mark Billingham, die afgelopen decennium doorbrak met zijn boeken rond de figuur inspecteur Tom Thorne. Billingham was zo gecharmeerd van de countryromantiek van My Darling Clementine, dat hij besloot een verhaal te schrijven rond een dozijn songs van de twee albums van het duo.
Eigenlijk zou de schrijver zelf mee naar Den Haag komen om de verbindende teksten tussen de liedjes voor te lezen. Hij was echter verhinderd en dus nam de oude Britse rocker Graham Parker zijn plaats in – dezelfde van de new wave-hits Hey Lord Don’t Ask Me Questions en Heat Treatment. En dat bleek een schot in de roos.
Het echtpaar op het podium is ook in het dagelijks leven een paar. Michael Weston King is een singer-songwriter die in de jaren negentig aan het front stond van de Engelse countryrockgroep The Good Sons, maar inmiddels alweer een decennium als solist over de wereld reist. Zijn liedjes zijn prachtig, maar hij is te weinig een ‘character’ om boven het specifieke circuit van singer-songwritersclubs en –café’s uit te stijgen. Al kan hij bij zijn Nederlandse concerten altijd op een trouwe aanhang rekenen.
Zangeres Lou Dalgleish maakte halverwege de jaren negentig enkele eigenzinnige singer-songwriteralbums en was in die tijd ook wel op de Nederlandse podia te zien – ik herinner mij een optreden op het Wateringse Waterpop. Maar sindsdien werd nauwelijks meer van haar gehoord. Tot My Darling Clementine dus, waarin ze met kristalheldere stem samen met haar ega alle letterlijk en figuurlijk meerstemmige aspecten van de liefde bezingt.
Mark Billingham schreef zijn verhaal The Other Half – vernoemd naar een song van het duo – in die typische hard-boiled stijl van auteurs als Raymond Chandler. Het draait om Marcia, een serveerster op leeftijd in een bar in Memphis. Ze heeft een verleden in stripclubs, een recalcitrante dochter met wie ze nauwelijks contact heeft en een zieke oude moeder. Marcia praat graag met alle zonderlinge karakters die de bar bezoeken, zowel de ‘regulars’ als de toevallige binnenlopers. Ze hebben allemaal hun eigen, vaak onwaarschijnlijke verhalen. Maar uiteindelijk zijn ze stuk voor stuk gewoon op zoek naar een beetje liefde en geborgenheid, net als Marcia zelf.
Eigenlijk één groot cliché, maar dat is goed beschouwd karakteristiek voor het genre. En dat maakt het genre natuurlijk ook weer zo realistisch. Parker vertelt het prachtig, achter een lessenaartje, lezend van zijn iPad. Zijn verkreukelde stemgeluid geeft het verhaal precies de juiste sfeer. En na ieder voorgelezen hoofdstuk volgt er dan weer een song van My Darling Clementine, die door de context een betekenis krijgt die de ’campsfeer’ die het genre vaak om zich heen draagt ontstijgt.
Niet lang nadat het ja-woord is gegeven begint zo vaak het smijten met het serviesgoed door de kamer. En ja natuurlijk heeft hij spijt als hij diep in der nacht bijna kruipend uit de kroeg naar huis komt. Hij zal het nooit meer doen. Maar de volgende dag blijkt de dorst toch sterker. Gemeenplaatsen die door het verhaal van Billingham van hun banaliteit ontdaan worden en gaan ontroeren. En daarbij werkelijk prachtig gezongen worden door Lou en Michael.
En vooral ook met de nodige ironie. Zoals wanneer Dalgleish zingt ‘But no I won’t stand by him. No matter what Tammy said’.
My Darling Clemetine op Crossing Border, Den Haag
Gezien op vrijdag 14 november 2014
0 Reacties