Eric Burdon & The Animals in Paradiso

Ruim vijftig jaar nadat de bekendste hit van The Animals, House Of The Rising Sun, verscheen, toert de legendarische frontman Eric Burdon op 74-jarige leeftijd nog steeds rond de wereld. Gisteravond stond de Brit met zijn begeleidingsband in de Amsterdamse Paradiso, waar het publiek getrakteerd werd op een mix van oude klassiekers en wat minder bekend nieuw werk.

‘Eric Burdon & The Animals’, zo luidt de naam van de band waarmee Eric Burdon tegenwoordig optreedt. Het is wat vreemd, gezien het feit dat de zanger het enige oorspronkelijke lid van The Animals is dat deel uitmaakt van deze formatie. Een vraag die in Amsterdam dan ook ongetwijfeld zal leven bij een deel van het publiek, is in hoeverre de act van vanavond nog doet denken aan de roemruchte band uit Newcastle die zo succesvol was in de jaren zestig.

Al spoedig blijkt dat we ons over het stemgeluid van Burdon in elk geval geen zorgen hoeven te maken. De blueszanger beschikt over een van de meest iconische stemmen uit de popgeschiedenis, en laat vanavond horen dat zijn geluid nauwelijks aan kracht heeft ingeboet. Natuurlijk, we horen dat de man geen 25 meer is, maar dit stemgeluid is nog altijd onmiskenbaar verbonden aan The Animals. In 1966 bracht de band het nummer Don’t Bring Me Down uit, het openingsnummer van vanavond. Burdon, in het zwart gekleed, zonnebril dragend en tegenwoordig met witgrijs haar, lijkt op zijn gemak. Zo nu en dan slaat hij met een drumstok ritmisch mee op een cowbell.

Aan slagwerk geen gebrek vanavond in Paradiso: behalve Burdon en zijn cowbell zijn een drummer en een percussionist op het podium aanwezig. Voor de rest bestaat de band uit een bassist, een toetsenist en een gitarist. Deze laatste twee krijgen regelmatig de ruimte om te soleren; in Animals-klassiekers als I Believe To My Soul en Don’t Let Me Be Misunderstood laten ze horen heel wat in hun mars te hebben. Laatstgenoemde nummer is de eerste wereldhit van de avond, en het publiek reageert enthousiast met een aanhoudend applaus.

Bekende songs worden afgewisseld met Burdons recentere werk, zoals Water van het in 2013 uitgekomen album Til The River Runs Dry, en Black Dog dat voortkwam uit een samenwerking met de Amerikaanse rockband The Greenhornes. Mooi is de ode die de band vanavond brengt aan een van Burdons voorbeelden, Bo Diddley. De in 2008 overleden rock & roll-zanger had een grote invloed op The Animals, dus het eerbetoon — uiteraard gespeeld in Bo Diddley-ritme — is op zijn plaats.

Gelukkig voor de aanwezigen worden er vanavond de nodige oldies gespeeld, zoals When I Was Young en Spill The Wine. De reguliere set wordt beëindigd met We Gotta Get Out Of This Place — waarvan het refrein luidkeels wordt meegezongen door het publiek — en House Of The Rising Sun, waarin Burdon laat horen nog altijd zonder veel moeite de hoge noten aan te kunnen tikken. De traditional waaraan The Animals zo veel te danken had, wordt hartstochtelijk verwelkomd door een uitgelaten Paradiso. De band komt tot twee keer toe terug voor een toegift, beide keren wederom met een The Animals-klassieker. Zowel It’s My Life als I’m Crying worden bevlogen gespeeld en het publiek smult.

Ik besluit met het antwoord op de vraag die ook mij bezig hield: ben ik gisteravond meegevoerd naar de Animals-sound van de jaren zestig? Een heel klein beetje. Burdons naam en stemgeluid zullen altijd onlosmakelijk verbonden zijn aan The Animals, en het is waanzinnig deze man zijn oude platen te horen zingen. Toch zal het niet zijn bedoeling zijn het rhythm & blues-geluid van The Animals te doen herleven. Gisteravond heeft Paradiso dan ook vooral geluisterd naar een legendarische zanger die, ondersteund door een sterke band, zijn materiaal op een eigentijdse manier brengt. En daar is niks mis mee.

Eric Burdon & The Animals in Paradiso, Amsterdam
Gezien op maandag 25 mei 2015