Graspop Metal Meeting 2018 – dag 4

Een betere Graspop-editie dan die van 2018 is haast ondenkbaar. Op twee druppels na geen regen en alleen maar fantastische bands. Er viel ook wel wat te klagen: een verkeersinfarct op de eerste dag hoort er nu eenmaal bij en de campinggasten moesten enorm lang wachten voor ze de camping op konden (al bleek er ook een tweede ingang voor de camping te zijn die niet goed werd aangegeven). Een kleine rondvraag onder de metalheads deed de logische antwoorden opleveren: fans van de ene band vonden de andere groep klote en andersom. En opvallend vaak: ‘alle vrouwen zijn hier met hun vriend of man!’ De dames waren daarentegen bijna allemaal unaniem verbolgen over het tekort aan toiletten, want ook daar ontstonden flinke wachtrijen. Verder was er niets dan lof voor de line-up en voor de medebezoekers. Het gezelligste, vriendelijkste en leukste metalfestival van de wereld besloeg dit jaar ook nog eens vier in plaats van drie dagen! Hieronder ons verslag van de zondag.

Body Count
Ice-T – oh, pardon: Ice Motherfucking T Bitch, zoals hij tegenwoordig door het leven gaat – is nog steeds boos over van alles, zo blijkt tijdens de show van Body Count. Over het verdwijnen van de ‘echte man’ bijvoorbeeld (Manslaughter), geweld tegen zwarte jongeren (No Lives Matter) en racisme in het algemeen (There Goes The Neighborhood). Maar de inmiddels alweer zestigjarige(!) rapper/Hollywood-acteur en de zijnen presenteren al die serieuze zaken in een heerlijk lomp metaljasje, zodat de gemiddelde Graspopper er ook vrolijk zijn vuistjes bij kan zwaaien. Het charmeoffensief begint al met het openingsnummer: een heel behoorlijke cover van Slayer-klassieker Raining Blood, met een hoofdrol voor de gekke bekken trekkende snarenplukker Ernie C. Over charmeoffensief gesproken: naast de oude Ice stuitert ook zoonlief Lil’ Ice de hele show over het podium om papa af en toe vocaal bij te staan en het algehele ‘awww-gevoel’ is compleet als Ice-T’s tweejarige dochtertje Chanel in een rood Body Count-shirtje het podium op rent. Met de opvoeding zit het wel goed trouwens: “Weet je wat ik mijn dochter leer wat ze moet zeggen tegen pestkoppen? Talk shit, get shot”, om vervolgens het gelijknamige nummer in te zetten. En als tegen het einde Cypress Hill-rapper Sen Dog (die op Graspop aanwezig is met zijn nieuwe band Powerflo) nog even mee komt doen, is het feestje compleet. Een complete voltreffer is deze show van Body Count niet – daar speelt de band net te gammel voor en het geluid houdt ook bepaald niet over. Maar Ice-T blijft een held en entertainen-met-inhoud kunnen de mannen nog altijd als de beste. [MC]

Limp Bizkit
Een kleurrijk kloffie inclusief een bloemige pyjamabroek die gejat lijkt uit de vrouwenafdeling van de Primark en potsierlijke rode handschoenen: Fred Durst van Limp Bizkit oogt nog altijd als een opstandig buitenbeentje. Nu staat de band die eind jaren ’90 doorbrak met Nookie ook wel bekend om een heerlijk puberale houding. Het verschil is dat toentertijd al dat gescheld en ge’ladies’ nog charmant was, waar nu slechte Amerikaanse humor  en matige covers het grootste deel van de show verpesten. Natuurlijk, Song2 en Killing In The Name scoren altijd makkelijk – bij metalheads, maar eigenlijk op ieder festival. Dit wil echter niet zeggen dat je je als band met genoeg hits en meezingnummers dan maar moet beperken tot slechts een paar eigen nummers waarbij de helft van de tijd het geluid ook nog flink te wensen overlaat. En dan te bedenken dat de ‘nu-metal’-band hier in 2012 nog als headliner stond. Het enige lichtpuntje in deze show is het kundige gitaarwerk van Wes Borland. [EvdV]

Limp Bizkit

Bullet For My Valentine
Bullet For My Valentine staat ook wel bekend als ‘die metalcore-band waar alle emokids naar luisterden’. Het is niet onwaar, maar stiekem doet die omschrijving de groep uit Wales gigantisch tekort. Uiteraard klinken de catchy refreinen ontzettend poppy en zijn de teksten doordrenkt van clichés over liefde, pesten en vreemdgaan. Maar Matthew Tuck & co stonden niet voor niets ooit in het voorprogramma van grootmeesters Guns N’ Roses en Metallica. De gitaarsolo’s worden namelijk foutloos gespeeld in bijvoorbeeld Scream Aim Fire en explosieve afsluiter Waking The Demon. Tears Don’t Fall blijkt live nog steeds een meebruller van jewelste (in elk geval voor de twintigers die vroeger emokids waren) en het geluid plus de uitvoering zijn uitstekend – wat nou niet bepaald vanzelfsprekend is vandaag. Een absoluut hoogtepunt? Nee, maar lekker meejanken in het gras is best fijn na vier dagen festival. [EvdV]

Hollywood Vampires
Het is nogal een verzameling spraakmakende karakters die vanavond de twee mainstages betreedt: Ice-T, Fred Durst, Rob Halford, Ozzy Osbourne… De drie mannen die zich Hollywood Vampires noemen maken het rijtje helemaal af. Shockrock-godfather Alice Cooper startte dit project met Joe Perry (Aerosmith) en Hollywood-hunk Johnny Depp als ode aan een beruchte groep bevriende muzikanten die begin jaren zeventig regelmatig samenkwam om zich vol te gieten met drank. Cooper maakte natuurlijk naam met krankzinnig podiumspektakel en vele hardrock-anthems, maar vandaag laat hij de guillotines en andere horrorspeeltjes thuis en bestaat de setlist grotendeels uit covers. Met wisselend resultaat, overigens. Five To One en Break On Through, beide van The Doors, passen Alice als gegoten, maar een tamelijk beroerde versie van The Who-klassieker Baba O’Riley trekt het niveau korte tijd flink omlaag. Elders pakt Perry zijn plek op de voorgrond met de bekende talkboxintroductie van Aerosmiths Sweet Emotion en koppelt Cooper zijn eigen School’s Out aan Pink Floyds Another Brick In The Wall, maar het is bandanadrager Depp die de meeste aandacht naar zich toetrekt. Zijn versie van People Who Died (oorspronkelijk van The Jim Carroll Band) en de oprecht aandoende Bowie-ode “Heroes” bewijzen dat de acteur best aardig overeind blijft als muzikant en zelfs als zanger. Niet legendarisch goed, wel een welkome afwisseling tussen de zwaardere metalbands. En ook een grijns waard: bij de afkondiging is Depp al verdwenen wanneer Cooper zijn naam noemt, en dus wordt Ice-T maar terug op het podium getrokken. Het blijft bij een vluchtig gedag zeggen, want er is geen tijd meer voor een encore met de rapper. Helaas, zou je bijna zeggen. [DvdG]

Judas Priest
Op deze afsluitende Graspop-dag staan nogal wat acts die hun beste tijd al vrij ver achter de rug hebben – neem bijvoorbeeld Ozzy Osbourne en vooral het verschrikkelijk matige Limp Bizkit. Die kwalificatie gaat wellicht ook enigszins op voor Judas Priest, maar tegelijkertijd doe je daarmee deze heavy metal-grootheden flink tekort. De band bracht namelijk eerder dit jaar nog het verrassend sterke album Firepower uit en ook op het podium overtuigen zanger Rob Halford en co. anno 2018 nog steeds. En dat er bijzonder veel Priest-fans op de Graspop-wei zijn, blijkt meteen: het is een stuk drukker voor Main Stage 2 en alles wordt loeihard meegebruld – ook het nieuwe materiaal. Sterker nog, een van de eerste beelden die op de videoschermen verschijnt, is een close-up van een ongegeneerd van emotie wenende metalhead, die overigens nog het meest wegheeft van Hagrid uit de Harry Potter-serie. En de klassiekers vliegen je om de oren: Grinder (van British Steel uit 1980) komt al vroeg voorbij, later is het genieten van vlammende versies van o.a. Hell Bent For Leather en het nog altijd spijkerharde Painkiller. De 66-jarige Halford haalt niet alle hoge krijsuithalen meer, maar is verder verrassend goed bij stem, de band speelt strak en het geluid is godzijdank een stuk beter dan bij de bands die eerder vandaag op hetzelfde podium stonden. Een mooi moment in de toegift: de aan de ziekte van Parkinson lijdende gitarist Glenn Tipton betreedt het podium en speelt nog een drietal songs mee, waaronder het onvermijdelijke (en nog altijd beresterke) Breaking The Law. Nee, Judas Priest is nog lang niet uitgeblust. [MC]

Judas Priest

Ozzy Osbourne
De laatste headliner van deze editie hield zich de afgelopen jaren vooral bezig met vaarwel zeggen. Tijdens Graspop 2016 nam Black Sabbath al afscheid van het Belgische publiek, maar solo gaat frontman Ozzy Osbourne nog even door – zij het als onderdeel van zijn eigen Farewell World Tour. Afgaande op zijn prestaties aan het begin van het optreden lijkt het een verstandig besluit van ‘The Prince Of Darkness’ om er een punt achter te zetten. Vooral tijdens nummers als Bark At The Moon en Mr. Crowley zit de zanger, zoals verwacht, behoorlijk naast de juiste toon, maar verrassend genoeg krijgt het meesterlijke No More Tears even later wel een waardige uitvoering. Tussendoor probeert Ozzy de inderdaad ietwat lauw reagerende menigte uit te dagen met kreten als ‘I can’t hear you, motherfuckers’. Wat ook helpt, is de groep uitstekende muzikanten die de 69-jarige vleermuisvriend achter zich heeft, onder wie toetsenist Adam Wakeman (inderdaad, de zoon van) en Black Label Society-gitarist Zakk Wylde. Die laatste slaat na een fijne versie van Black Sabbath-klassieker War Pigs echter iets te ver door met een veel te lange, weinig gevarieerde solo, hoezeer hij ook probeert er een spektakel van te maken door zijn instrument achter zijn rug en met zijn tanden te bespelen. Lang geen vlekkeloos optreden dus, maar alleen al om één reden is het een memorabele show: hier staat een legende die mogelijk definitief afscheid neemt van het Belgische publiek, tijdens een festival rond het genre dat mede door hem is gevormd. [DvdG]

Ook gezien
Wat doe je als je Rammstein niet weer kunt boeken? Huur Eisbrecher maar in, moet de Graspop-organisatie gedacht hebben. Dat was niet het beste idee ooit. ‘Beïnvloed door’: oké, maar deze Duitse (goh) gasten hebben op muzikaal gebied letterlijk alles van hun landgenoten gejat. Behalve de kwaliteit van de songs dan, want niets blijft hangen. Bah. The Contortionist heeft dan misschien wel een pretentieuze naam, maar dat is niet erg als de muziek ook tof is. En dat is hier het geval: deze Amerikaanse groep begon ooit als deathcoreband, maar is inmiddels geëvolueerd tot een uitstekende progressieve rockformatie met invloeden van o.a. djent en nog een snuifje van die oude deathcore – denk: Deftones meets Textures meets Dream Theater. Uitstekende zanger ook, trouwens! Terwijl een deel van de redactie jeugdsentiment ophaalt bij Bullet For My Valentine, dompelt de rest zich onder in de symfonische powermetal van het Milanese Lacuna Coil. De band met de charismatische frontvrouw Cristina Scabbia doet denken aan Within Temptation aangevuld met mannelijke schreeuwzang, maar kampt halverwege met technische problemen. Scabbia probeert moedig de tijd te vullen door het publiek in de Marquee mee te laten zingen met een a capella Highway To Hell, maar de vaart is helaas uit een verder heel strakke show getrokken. Bij Dead Cross verloopt het even later in dezelfde tent gelukkig wat soepeler. Het project met o.a. Slayer-drummer Dave Lombardo en frontman Mike Patton (Faith No More) zorgt voor de meest ontoegankelijke muziek van de dag, maar daar zijn de aanwezigen in de Marquee kennelijk wel tegen opgewassen. Tussen het loeiharde gebrul en geram door verwijst Patton meerdere keren naar Johnny Depp, die eerder op de dag optrad met Hollywood Vampires en volgens de zanger ooit eens anale seks met een koe had. Vreemde humor, maar muzikaal zonder meer overdonderend.

Graspop Metal Meeting 2018
Gezien op zondag 24 juni 2018
Foto’s: Robin Looy
Lees ook onze verslagen van Graspop 2018 dag 1, dag 2 en dag 3.