Een betere Graspop-editie dan die van 2018 is haast ondenkbaar. Op twee druppels na geen regen en alleen maar fantastische bands. Er viel ook wel wat te klagen: een verkeersinfarct op de eerste dag hoort er nu eenmaal bij en de campinggasten moesten enorm lang wachten voor ze de camping op konden (al bleek er ook een tweede ingang voor de camping te zijn die niet goed werd aangegeven). Een kleine rondvraag onder de metalheads deed de logische antwoorden opleveren: fans van de ene band vonden de andere groep klote en andersom. En opvallend vaak: ‘alle vrouwen zijn hier met hun vriend of man!’ De dames waren daarentegen bijna allemaal unaniem verbolgen over het tekort aan toiletten, want ook daar ontstonden flinke wachtrijen. Verder was er niets dan lof voor de line-up en voor de medebezoekers. Het gezelligste, vriendelijkste en leukste metalfestival van de wereld besloeg dit jaar ook nog eens vier in plaats van drie dagen! Hieronder ons verslag van de zaterdag.
Backyard Babies
De sleazy punk van Backyard Babies klinkt waarschijnlijk het best in een donker drankhol in een achterbuurt van de stad om vier uur ’s nachts. Maar het werkt wonderwel ook erg aanstekelijk als je met je eerste biertje in de hand met een kater van jewelste om twaalf uur ‘s middags voor het hoofdpodium neerstrijkt op Graspop. Met de energie en de smerigheid van de band zit het wel snor en dat werkt zo goed, dat de massa voor het podium steeds verder uitdijt en velen vergeten dat ze ondertussen enkele uren hebben geslapen. Sommige zijn al snel weer net zo dronken als tien uur ervoor. Lekker!
Planet Of Zeus
Met het eerste nummer lijkt Planet Of Zeus aan een zegetocht te beginnen. De Metal Dome staat meteen op zijn kop. Maar als zanger/gitarist Babis Papanikolaou met zijn vuist op zijn gitaar beukt, slaan de stoppen door en valt het geluid weg. Dit euvel is niet meteen verholpen en er gaat iets zo erg fout dat gedurende de rest van de dag bij veel bands het basgeluid ronduit wanstaltig is. De Grieken hadden meer verdiend, al was het maar om het grote aantal Grieken dat is afgereisd om hun kameraden te steunen. Maar omdat er, zoals we de vorige dagen al vaststelden, zoveel liefde rondwaart op Graspop omarmen de festivalgangers ze met beide armen.
Kadavar
“Gefeliciteerd met de winst. Wij moeten snel van het podium af om te zien hoe Duitsland gaat verliezen.” Jammer genoeg weet Die Mannshaft nog net voor het einde van Zweden te winnen. En spijtig genoeg speelt Kadavar niet ook drie en een half uur, zoals Guns N’ Roses op de eerste dag. Voor degenen die de drie muzikanten uit Berlijn nog nooit hebben gezien: de band bestaat uit een twee meter lange bassist die vaak stoïcijns staat te spelen, een anderhalve meter grote gitarist die met een gejaagde stem de zang verzorgt en een reus van een drummer die met zijn lange wapperende haren en headbangbewegingen Animal van de Muppets als een schoothondje doet overkomen. Kadavar wint al in de eerste minuut. Het jarenzeventiggeluid klinkt rauw, psychedelisch en enorm dwingend. Dat vindt ook het publiek, dat geen moment stilstaat!
Seether
Sons Of Apollo
Als het geluid bij de technische, progressieve metal van een band als Sons Of Apollo niet goed staat afgesteld, dan valt de hele show in het water. Tijdens de eerste nummers zijn de toetsen onhoorbaar en de zang zeer weifelend. Dat kan aan vocalist Jeff Scott Soto liggen, maar ik vermoed toch aan de microfoon. Het basgeluid staat zo hoog in het register dat je alleen nog geroffel hoort. Langzaam weet men de zang naar voren te halen. De toetsen doen het op een gegeven moment ook, maar bij de bas lijkt men slechts twee opties te hebben: bijna in zijn geheel wegdraaien of ‘m als een vulkaanuitbarsting laten klinken. Ook al laat meesterbassist Billy Sheehan gedurende de show niet merken dat hij weet dat z’n geluid ronduit klote is, hij wil bijna van het podium sprinten als de show klaar is. Het project bestaande uit Mike Portnoy, Derek Sherinian, Ron Thal en de eerdergenoemde Sheehan en Soto kan zo alleen waardering oogsten voor wat ze maken en hoe het had moeten klinken.
Baroness
Dat het geluid bij Baroness weer beter is, is een verademing. De metalkant van Baroness komt dit keer nog meer naar voren en de sludge-momenten klinken als een stoomwals. Prachtig ook hoe zanger John Baizley staat te grijnzen. Die grijns wordt breder en breder, aangezien het publiek wederom zoveel liefde terugstuurt. Hij richt zich een aantal keren tot het publiek om de mensen te bedanken voor alle energie en de keuze om Baroness te aanschouwen. Ze komen zelfs terug voor een heus encore, omdat het mag van de organisatie. Ook daar voelt men hoe speciaal de show is.
Volbeat
Het lijkt de afsluiter te zijn, want na bijna twee uur Volbeat gaat het gros van de metalheads weer huiswaarts. Sommigen lijken zelfs oprecht verbaasd om te zien dat er nog een band begint op het andere hoofdpodium. De heerlijk dansbare groove metal met Johnny Cash-invloeden is vanavond dan ook ontzettend strak. Natuurlijk kan men benadrukken dat zo onderhand elk nummer wel heel erg op een andere song begint te lijken, maar als de uitvoering zo perfect is, valt er niet over te klagen. Het bericht van het overlijden van Pantera-oprichter en drummer Vinnie Paul deed eerder op de dag al veel bands een moment stilstaan. Bij Volbeat gebeurt dat natuurlijk ook. Een enorme beeltenis siert de videoschermen en Goodbye Forever wordt aan hem opgedragen. Volbeat is binnen enkele jaren uitgegroeid tot een van de beste afsluiters die een metalfestival zich kan wensen.
Accept
Marilyn Manson
Stond het bij Volbeat hiervoor nog aan beide kanten bij de hoofdpodia en de rest van het veld compleet volgepakt, Marilyn Manson moet het doen met slechts één kant. En zelfs daarvan vertrekken steeds meer mensen nadat de spuugshow begonnen is. Wat heeft de man toch veel fluim te verwerken. Het podium zal erg glibberig zijn geweest na zijn optreden. Ik was door nogal wat mensen gewaarschuwd dat Manson niet meer zo goed is als vroeger, maar gelukkig valt het behoorlijk mee. Voor een steeds leger wordend veld speelt Manson een kortere set dan verwacht. Even denk je nog: zo, die anderhalf uur vlogen voorbij. Totdat je op de klok kijkt en ziet dat hij gewoon eerder stopt. Maar in het uur dat hij speelt doen de oude nummers het toch wel erg goed, waaronder Angel With The Scabbed Wings, The Dope Show en The Beautiful People. Maar dat zijn dan ook de momenten waarop het echt goed is. De rest van de show zie je voornamelijk een shockrocker zonder schrikeffect. Maar goed, we hebben het ook allemaal al wel gezien…
Ook gezien:
De stemming zit er al goed in wanneer Seether op de bühne verschijnt. Ook de band uit Zuid-Afrika zelf heeft er duidelijk zin in. Grote grijnzen op het gezicht en flink wat (flauwe) grappen. Maar bovenal heerst het geluid: kraakheldere grunge, strakke hardrock en tijdens de momenten dat Seether extra gas geeft gaan de fans helemaal los. De Duitse heavy metal-legende Accept krijgt het publiek massaal aan het springen en dankzij het zonnetje en de winst van het Belgisch elftal ook massaal aan het lachen. De band stuurt aan op een speedmetal-set, zo lijkt het, maar gaat al snel over naar de meezingers en als tegen het einde klassieker Balls To The Wall wordt ingezet, kan heel Europa het horen. De drie heren van Vintage Caravan komen op onder luid applaus en vertrekken met een orkaan van lawaai. Alsof de Metal Dome vol staat met alleen maar uitzinnige Vikingfans van de band. De drie IJslanders laten de tent vanaf het eerste tot het laatste psychedelische nummer dansen en springen. Ongelofelijk goed!
Graspop Metal Meeting
Gezien op zaterdag 23 juni 2018
Foto’s: Robin Looy
Lees ook onze verslagen van Graspop 2018 dag 1, dag 2 en dag 4.
0 Reacties