Bij zijn opkomst inspecteert de 64-jarige James Taylor glimlachend en met armen over elkaar de uitverkochte Heineken Music Hall. De ooit als verlegen bestempelde singer-songwriter is tegenwoordig een echte showman.
Nadat hij zijn publiek goed bekeken heeft, naar zijn kruk loopt en zijn gitaar oppakt, klinken de eerste tonen van het plezante Blossom. Het voelt als een warme deken op een koude decemberavond. De man beschikt nog altijd over een van de fijnste stemmen van zijn generatie en zijn songs kunnen menigeen nog altijd een traan doen wegpinken.
De altijd sympathieke Taylor speelt vanavond voornamelijk de oude klassiekers waarvoor ongetwijfeld de meeste stoelen bezet zijn. Dat betekent songs van zijn meest klassieke plaat Sweet Baby James uit 1970 en verder kun je bijna alles op zijn Greatest Hits-compilaties terugvinden. Toch is het ergens wel jammer dat niets van zijn latere cd October Road op de setlist staat, want daarop staat veel van zijn mooiste werk sinds de vroege jaren zeventig. Met zo’n lange carrière achter de rug is het ook wel logisch dat er favorieten ontbreken.
Akoestisch is de zanger altijd op zijn best geweest en zijn getokkel dwingt nog altijd respect af tijdens bijvoorbeeld Sunny Skies, Carolina In My Mind of Country Road. Heel af en toe loopt het wat timing betreft niet helemaal lekker en soms moet Taylor knokken om de hoge zangnoten te halen, maar zijn vertolkingen zijn altijd oprecht en de sfeer blijft intiem. Subtiele ondersteuning krijgt hij van bassist Jimmy Johnson, toetsenist Larry Goldings en de drumgrootheid Steve Gadd.
Grappige blues?
“One thing the blues ain’t, is funny”, zei Taylors oude Laurel Canyon-maatje Stephen Stills ooit eens, maar het expres mompelend en stotterend uitgevoerde Steamroller – met Taylor op elektrische gitaar – roept kennelijk toch enige hilariteit op. Het blijft ook vier decennia later een draak van een lied, maar dan wel zo goed mogelijk uitgevoerd. Taylor staat vooral bekend als zanger van ballads, maar met het uptempo Slap Leather bewijst hij nog eens prima te kunnen rocken.
Steeds meer op zijn gemak deelt Taylor ook aardige anekdotes. Zo vertelt hij dat Something In The Way She Moves het lied was waarmee hij auditie deed voor George Harrison en Paul McCartney. “Ik weet niet hoe ik door die auditie heen ben gekomen”, bekent hij. “Het was niet het eerste lied dat ik schreef, maar geen van mijn eerdere nummers mag in het openbaar gehoord worden.” Altijd fijn, een artiest die niet vrij is van zelfspot.
Pauze? Nee bedankt!
Voor wie altijd al heeft willen weten wat zo’n muzieklegende doet tijdens de pauze: “We zitten achter de gordijnen gewoon naar de klok te kijken”, grapt Taylor. En hij blijkt daadwerkelijk geen zin in een pauze te hebben, want hij treedt na de eerste set naar de voorkant van het podium, neemt een gehurkte positie in en doodt de tijd door handtekeningen uit te delen. Zelfs wanneer de tweede set al had moeten beginnen – de band begint alvast maar wat te spelen – is de zanger nog bezig met zijn fans.
Hoogstwaarschijnlijk nog met kramp in zijn vingers blijft hij ook tijdens het tweede gedeelte uitstekend spelen en zingen. De uitvoering van Mexico, met prima samenzang van zijn band, doet haast het onder Crosby & Nash-harmonieën bedekte origineel vergeten. Ook onweerstaanbaar blijven de composities van zijn goede vriendin Carole King. Zo blijft Taylors versie van Up On The Roof samen met die van Laura Nyro de mooiste en uiteraard mag You’ve Got A Friend niet ontbreken.
Blijf nog maar even
Ook al ken je een lied als Fire And Rain van buiten, toch weet Taylor er altijd mee te ontroeren. Een vloed van optimisme overspoelt het publiek tijdens de toegiften Shower The People en How Sweet It Is (To Be Loved By You). De band verdwijnt weer backstage, maar Taylor keert nog een keer terug. Hij en zijn gitaar eindigen de avond met z’n tweeën. You Can Close Your Eyes is wederom zo’n typische tranentrekker van Taylor. “You can stay as long as you like” zingt hij daarin. Dat meent hij ook, want na afloop blijft hij nog even handjes schudden met zijn fans. De warmte in de songs die daaraan vooraf gingen kan ook alleen maar van een warme man als James Taylor komen.
Gezien op woensdag 16 mei 2012 in de Heineken Music Hall, Amsterdam
0 Reacties