John Fogerty in Ziggo Dome (live-recensie)

John Cameron Fogerty viert dit jaar zijn tachtigste verjaardag. Alle reden voor een feestje: de jarige is in goede gezondheid, hij toert met zijn zonen en hij heeft een indrukwekkend oeuvre, waarover hij sinds kort de rechten weer heeft. Natuurlijk werd deze avond duidelijk dat de legende geen twintig meer is, zijn stem al helemaal niet, maar er viel nog genoeg te genieten.

Heel wat krasse knarren bezoeken ons land deze week. Een dag na Fogerty staat Carlos Santana (77) in dezelfde Ziggo Dome, een paar dagen later Sparks (ook beiden eind 70) in Haarlem. Santana en Fogerty speelden in 1971 nog een keer op een avond beiden in de legendarische Fillmore West, we hebben het hier dus met recht over grootheden. Fogerty heeft, voornamelijk met zijn band Creedence Clearwater Revival, een groot aantal bekende en geliefde nummers gemaakt, die op geen classic rock-playlist kunnen ontbreken. Het kippenvel dat veel aanwezigen ervaren als hij het podium betreedt, valt dan ook goed te begrijpen.

Krachtig maar schel

Daarvoor heeft het publiek wel een vrij nietszeggend promotiefilmpje moeten aanschouwen, gevolgd door een pauze. Maar dan klinkt Bad Moon Rising. De band heeft een vol, krachtig geluid, het intro kennen we allemaal. Fogerty staat voor een scherm met een volle maan en we houden onze adem in: heeft zijn stem de tand des tijds doorstaan? Het antwoord is: ja en nee. Ja, Fogerty zingt krachtig en hij haalt de meeste tonen, maar helaas klinkt hij vrij schel, alsof het uit zijn tenen komt. De meesten van ons zullen al blij zijn als ze na tachtig lentes nog een beetje verstaanbaar kunnen zingen, Fogerty kan duidelijk meer dan dat, maar voor de meesten van ons leggen mensen geen honderd euro of meer neer om ons te kunnen horen. Een dubbel gevoel dus, maar de muziek, de sympathie en de geschiedenis leggen uiteindelijk het meeste gewicht in de schaal.

Genoeg over die stem. Het is zoals het is. Bij Up Around The Bend kunnen we genieten, ook van die gedenkwaardige riff. Green River gaat over een vakantie-uitje in Johns geboortestaat Californië. Inderdaad de westkust: Creedence stond bekend om zijn swamprock, maar Fogerty had nog nooit een bayou gezien toen hij erover schreef. Born On The Bayou klinkt er niet minder om. Fogerty hijgt even uit en vertelt over zijn gitaar. Gekocht van de opbrengst van Suzie Q, aanwezig op Woodstock, 44 jaar verloren gewaand en nu hier in Amsterdam. Who’ll Stop The Rain, het volgende nummer, is zelfs gecomponeerd op dit instrument.

Klassieker na klassieker

Naast zijn CCR-nummers horen we ook een paar songs van de soloartiest Fogerty, zoals Joy Of My Life, voor zijn echtgenote (34 jaar getrouwd) die in de coulissen meeluistert. En Fight Fire komt langs, van zijn eerdere band The Golliwogs, in de afdeling curiosa. Wat valt er verder te vertellen? Zo veel mooie en bekende nummers, van Have You Ever Seen The Rain via Down On The Corner tot Fortunate Son. Dat laatste nummer werd, zoals eerder opgemerkt, om onbegrijpelijke redenen gebruikt in de campagne van Donald Trump. “I ain’t no millionaire’s son…”

Na een korte pauze en voor de toegift een kort verhaaltje over hoe de zanger de rechten over zijn werk weer terugkreeg. Het haalt een beetje de vaart eruit, maar zulke verhalen heb je op ieder verjaardagsfeest. Met Travelin’ Band en Proud Mary rondt John Fogerty het concert af. Het zou zomaar eens de laatste keer geweest kunnen zijn dat we hem zagen.

John Fogerty in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op maandag 23 juni 2025
Foto’s door Cristel Brouwer