In een bijna uitverkocht W2 te Den Bosch staat op deze frisse dinsdagavond desertrocklegende John Garcia op het podium. Opgeklommen uit de zanderige vlaktes van de Palm Desert nabij Los Angeles stond de man aan het begin van een muzikale stroming die de benaming stonerrock is gaan dragen. Kyuss, bestaande uit gitarist Josh Homme, drummer Brant Bjork en bassist Nick Oliveri, hebben met vier albums begin jaren negentig de basis gelegd voor alle bands die daarna de lage tonen zijn gaan vereren. Toch zou de band nooit de godenstatus hebben verkregen als hij niet zo’n waarachtige zanger had als John Garcia.
Na het uiteenvallen van Kyuss bracht de man nog meer weergaloze platen uit met Unida, Slo Burn, Hermano en Vista Chino alvorens dit jaar met een titelloze soloplaat te komen. Dat is dan ook de aanleiding voor de tour. Voordat we van zijn stem mogen genieten, zijn er nog twee bands die een voorprogramma verzorgen. Ook niet de minste. De uit het Verenigd Koninkrijk afkomstige formatie STEAK opent en laat horen dat het vanavond gaat om de fuzz, de groove en de majestueuze riffs. Wildebeest en drummer Sammy Forway mept als een malle in het rond en laat zich niet begrenzen door de problemen met het drumgeluid. De nummers van het dit jaar verschenen album Slab City laten de W2 vollopen met gortdroge tonen en een smachtend publiek. Hoewel de band niet geheel in zijn doen lijkt op deze zesde avond van de Europese tour, klinken de muzikanten als een motorbende vol Kyuss-fans op weg naar een generatorfeestje in de woestenij. Zo zorgen de mannen dat het publiek al warm is wanneer Neerlands sludge-trots Komatsu de bühne op komt.
De vier heren, want drummer Miriam Bekkers heeft de band verlaten, zijn zichtbaar in hun element tijdens deze thuiswedstrijd. Strak, rauw en hard blazen ze hun nummers de zaal door en drummer Jelle Tommeleyn van het Belgische Miava heeft zich blijkens zijn spel erg snel meester gemaakt van het Komatsu-materiaal. Hoe hij laag over laag weet te stapelen bij prijsnummer Komatsu en het nieuwe WTF! is zeer lovenswaardig. De zang heeft altijd geschuurd bij Komatsu, dat doet het nu ook. Maar door de massieve riffs en steeds vernuftigere melodielijnen, lijkt dat juist thuis te horen bij het adagio van de band. Namelijk: het compleet slopen van een zaal. Warm onthaal is er dan ook voor de heren. Want al komt het gros van het publiek voor de hoofdact, er zijn genoeg Komatsu-aanhangers aanwezig om de band te steunen voor ze weer verder Europa in trekken met ome John.
Zoals altijd bij John Garcia komen eerst de muzikanten op. Gitarist Ehren Groban (War Drum), bassist Mike Pygmie (You Know Who) en drummer Greg Saenz (You Know Who, The Dwarves) spelen het intronummer, waarna de zanger rustig het podium op wandelt. Het is meteen duidelijk dat de man steeds meer begint te wennen aan het feit dat hij het focuspunt is van het podium. Bij al zijn voorgaande projecten richtte hij zich helemaal niet tot het publiek. Maar nu moet hij wel, het is immers zijn naam op de poster en het is ter promotie van zijn soloplaat dat hij door Europa reist. Natuurlijk laat hij weten niet erg goed te zijn in het babbelen met de zaal, maar hij wil de fans toch even geruststellen dat ze niet voor niets zijn gekomen. Werken uit zijn gehele oeuvre zullen aan bod komen. Alsof hij zich zo wil verontschuldigen voor het feit dat hij ook nieuwe nummers zal spelen.
Technische mankementen
Prachtige versies van One Inch Man, Tangy Zizzle, Gloria Lewis en een weergaloos El Rodeo van zijn eerste band Kyuss komen voorbij, waarbij overduidelijk te zien en te horen is dat de man de uitvoering van deze nummers net zo belangrijk, zo niet belangrijker vindt als die van zijn nieuwe werk. Helemaal als het Slo Burn-nummer July door de W2 schalt. Van de nieuwe plaat klinken Blvd, Flowers, 500 Miles en My Mind ontzettend strak en meeslepend. Helaas wordt ook het optreden van Garcia geplaagd door technische problemen. Op driekwart van de show bij het solonummer Argleben en het Slo Burn-lied Pilot The Dune valt de gitaar uit. Driftig heen en weer geren van roadies en gitarist kunnen niet op tijd verhullen dat de band elkaar nog niet goed genoeg begrijpt om te improviseren. Niet lang na de problemen zich voordoen, valt de band dan ook stil. Nadat de gitaar voor een zoveelste keer uitvalt, loopt Garcia zich ongemakkelijk voelend het podium af. Een nieuwe kabel van gitaar naar effecten blijkt uiteindelijk de oplossing.
De band wil zich revancheren en dat lukt nog enigszins met het Garcia-nummer All These Walls. Maar ook met Supa Scoopa And The Mighty Scoop en Green Machine van Kyuss, waarbij de gehele zaal als een losgeslagen kudde buffels deint of als gestoorde coyotes danst. Toch kan het magistrale einde niet verbloemen dat de show niet zo legendarisch werd als de status van Garcia zelf. De stem van de magistrale zanger blijkt met het verstrijken der jaren nog sterker, maar de technische mankementen en de haperingen in de show zorgen voor een onverzadigd gevoel. Het ‘net niet’-effect. Na afloop realiseer je je maar al te goed wat er had kunnen gebeuren als het net iets anders was gelopen…
John Garcia in W2
Gezien op dinsdag 11 oktober 2014
Foto’s: René van Duijnhoven
0 Reacties