‘You can’t beat two guitars, bass, drum’, liet Lou Reed in 1989 op de hoes van zijn album New York afdrukken. In die bezetting speelde Kevin Morby zondagavond ook in Paradiso Noord. Reed vergat destijds echter iets, nog afgezien van sterke songs – maar dat is vanzelfsprekend. Behalve dat basis-instrumentarium heb je ook persoonlijkheid nodig, anders dreig je genadeloos in de anonimiteit weg te glijden. Bij Reed was die persoonlijkheid natuurlijk volop aanwezig, maar het is ook wat Morby van tal van vakbroeders onderscheidt.
Als een muzikant in interviews roept dat Dylan, Young, Reed en Cohen inspiratiebronnen zijn, dan spitsen mijn oren zich onmiddellijk. Maar dan moet het niet bij roepen blijven, natuurlijk. En de nu achtentwintigjarige Amerikaan Kevin Morby maakt de belofte zonder meer waar.
Het verhaal is inmiddels in vrijwel iedere recensie van zijn recente derde soloplaat Singing Saw wel verteld: na vier albums als bassist van de groep Woods en twee als frontman van The Babies vond Morby het tijd om onder zijn eigen naam muziek te gaan maken. Voorbeelden zijn voornoemde klassieke rockers. Drie soloplaten verschenen sinds 2013 en met ieder album wordt de stijl wat persoonlijker. Met het alom geprezen Singing Saw als voorlopig hoogtepunt.
Dat neemt niet weg dat in Amsterdam opener Dorothy door de ‘drive’ en intensiteit al direct aan Heroin van The Velvet Underground herinnert. En dat het daaropvolgende Harlem River, de titelsong van Morby’s solodebuut uit 2013, onmiskenbaar associaties oproept met Dylan in diens Nashville Skyline-periode. Maar dat kan ook komen door de dynamiek – niet alleen muzikaal, maar ook in de fysiek van de Amerikaan. De wijze waarop hij telkens als hij een regel of wat moet zingen een paar stappen richting microfoon doet en vervolgens weer een paar stappen achterwaarts, herinnert aan de podiumchoreografie die Sint Bob jarenlang onderhield.
Zeeuws Meisje-doctrine
Wat ook opvalt en aan de impact van het optreden bijdraagt zijn de simpele, maar uiterst functionele arrangementen. Zowel Morby zelf als zijn begeleiders – gitarist Meg Duffy, drummer Justin Sullivan en bassist Cyrus Gengras – houden zich strikt aan de ijzeren Zeeuws Meisje-doctrine: geen noot teveel! Zo vervangt Duffy in enkele songs de strijkers van het album door een slidegitaar-partij en dat werkt fantastisch.
Zoals al gezegd echoën met name Dylan en Reed nog regelmatig in songs als I Have Been To The Mountain en de toegift Parade, maar dat lijkt meer veroorzaakt doordat de Amerikaan op dezelfde wijze muzikaal geworteld is dan dat hij imiteert. Iets dergelijk geldt voor de teksten. Regels als ‘I don’t know where I’m going or where I’ve been’, ‘I walk for miles just to see you’ en ‘Like a baby I held my head and cried’ kun je natuurlijk ‘cliché’s’ noemen, maar het is evenzeer het idioom van de rock – of beter nog van de Amerikaanse folkmuziek. Blues en country – en hun betekenis en kracht – staat of valt met de overtuiging en geloofwaardigheid waarmee ze gezongen worden. En wat dat laatste betreft staat het concert van Morby recht overeind.
Stilte en respect
In het goed gevulde Paradiso Noord, waar de gemiddelde leeftijd toch wel vijf tot tien jaar hoger ligt dan die van de musici op het podium, speelt hij vijf songs van zijn nieuwe album plus vijf van de twee voorgangers en een sterk nieuw nummer. En het concert eindigt niet met een crescendo, maar met twee solosongs van Morby. De afsluiter is zelfs een cover. Doorgaans niet de krachtigste wijze om een optreden te beëindigen – alsof je niet overtuigd genoeg bent van je eigen werk. Maar Kevin Morby komt ermee weg, omdat de song in kwestie Townes Van Zandts No Place To Fall is. Nog even onderstrepen dat hij de klassiekers kent.
Hij bedankt de mensen in zijn publiek, omdat ze zo stil waren en respect toonden voor zijn werk. Da’s mooi. Maar die stilte en dat respect dwong hij uiteraard zelf af.
Kevin Morby in Paradiso Noord (Tolhuistuin)
Gezien op zondag 8 mei 2016
Foto: Dusdin Condren
0 Reacties