‘Geen Lowell George, geen Little Feat’. Het is sleets commentaar dat anno 2025 nog altijd regelmatig naar de Amerikaanse band geslingerd wordt. En dat terwijl de gitarist/zanger al 46 jaar geleden overleed en de huidige bezetting onlangs bewees nog uitstekend nieuw materiaal toe te kunnen voegen aan een legendarisch oeuvre. Maar ja, ‘time loves a hero’, zoals de heren zelf ooit zongen. In TivoliVredenburg werd Lowell natuurlijk gemist, maar Feat-fanaten die zich daarbij neer konden leggen, zagen een stel fenomenaal op elkaar ingespeelde rasmuzikanten. Ook al moesten ze het doen met nóg een oudgediende minder…
Lowell George (1945-1979) was min of meer voor Little Feat wat Jerry Garcia voor Grateful Dead was: het boegbeeld van een rockgroep waarvoor hij veel van de – maar zeker niet alle – geliefde songs schreef en zong. Net als Garcia bepaalde George bovendien voor een belangrijk deel de bandsound met zijn bewierookte gitaarspel. Maar waar Grateful Dead er na Garcia’s dood mee stopte (althans, onder die naam), besloot Little Feat een vervolg te geven aan een verhaal dat jarenlang afgesloten leek. Met succes: het album Let It Roll (1988) werd een van de bestverkopende in het oeuvre van de verrukkelijk veelzijdige band.
Inmiddels bestaat Little Feat dus al veel langer zónder dan met Lowell George en sinds die eighties-comeback moest mede-oprichter Bill Payne helaas afscheid nemen van meer oudgedienden: de originele drummer Richie Hayward overleed in 2010, de eveneens belangrijke gitarist/zanger Paul Barrere in 2019. Laatstgenoemde werd vervangen door de relatief jonge Scott Sharrard (48), die eerder al deel uitmaakte van de soloband van Gregg Allman. Aan de zijde van die legendarische Allman Brother speelde de gitarist tien jaar geleden Paradiso nog plat.
Jeugdige energie
De huidige bezetting, met alleen toetsenist/zanger Payne als oorspronkelijk lid, verraste vorig jaar met de pure bluesplaat Sam’s Place. Op dit eerste Feat-album in twaalf jaar nam Sam Clayton (sinds 1972 percussionist in de band) de leadzang voor zijn rekening, een enkele keer bijgestaan door Bonnie Raitt. Rond de release glunderde Clayton in een interview met Lust For Life: “Met deze line-up is er geen nummer uit het Little Feat-oeuvre dat we niet kunnen spelen. Niet alleen dankzij Scott, maar ook dankzij Tony Leone: een beest op de drums! De nieuwe jongens brengen ook veel energie met zich mee. Voor elke show gaan ze zo’n twaalf kilometer hardlopen. Dan zeg ik altijd: ‘Ren ook maar voor mij, want ik ga dus mooi niet met jullie mee!’”
Veelbelovende woorden, maar laat Sam himself nou schitteren door afwezigheid in TivoliVredenburg! Halverwege de show legt collega Sharrard uit waarom: de tour kwam kennelijk te snel voor Clayton, dus hij bleef deze keer achter in San Diego. Vanavond staat dientengevolge een tot kwintet gereduceerd Little Feat op het podium, met naast Payne bassist Kenny Gradney (die in 1972 bij de groep kwam) en Fred Tackett (sinds 1987 Feat-gitarist) als oudste leden. Niet dat het veel afbreuk doet aan het typische bandgeluid, zo blijkt meteen bij Fat Man In The Bathtub. Helaas verzuipt de zang aanvankelijk een beetje in het geheel, maar gelukkig is het geluid al een stuk beter bij Hate To Lose Your Lovin’, een van de meest aanstekelijke songs op het eerdergenoemde Let It Roll.
Uniek brouwsel
Voor deze eerste Little Feat-show in Nederland sinds 2013 blijkt de Grote Zaal van TivoliVredenburg heel aardig volgestroomd; een goede zitplaats is bij aanvang lastig te vinden. De meeste bezoekers hadden de band – mét Lowell! – wellicht nog kunnen zien tijdens Pinkpop 1976, waardoor de hier en daar ook aanwezige jongere liefhebbers des te meer opvallen. Mensen die nog niet eens geboren waren toen Let It Roll uitkwam, maar die zich niettemin gewillig laten meevoeren door dat unieke brouwsel van rock, blues, country en aanverwante genres.
Rock & roll houdt je jong, beweert Payne voorafgaand aan Oh Atlanta, en die wijze woorden sluiten mooi aan bij het eerder aangehaalde citaat van Clayton. Op het eerder dit jaar verschenen nieuwste album Strike Up The Band klinkt Little Feat dan ook bepaald niet als een stel uitgebluste rockveteranen. Terecht dus dat maar liefst vier songs van die plaat de setlist van vanavond haalden, inclusief het stemmige, mede door Grateful Dead-tekstschrijver Robert Hunter gepende Bluegrass Pines. Een prachtig nummer, aangekleed met het mandolinespel van Tackett. Ook songs als 4 Days Of Heaven 3 Days Of Work en het lichtvoetige Too High To Cut My Hair (waarbij de gromzang van Clayton gemist wordt) ademen volledig de spirit van het klassieke Little Feat.
Gemiste oud-leden
Tussen de nummers door spreken de bandleden de zaal niet heel vaak toe, maar Sharrard staat nog wel even stil bij de oud-leden die er niet meer bij kunnen zijn: Lowell George, Richie Hayward en Paul Barrere. De oorspronkelijke bassist Roy Estrada blijft onvermeld – hij leeft immers nog, al zit hij in de bak wegens seksueel misbruik van een minderjarige. Dat feit wierp enige schaduw over de Little Feat-geschiedenis, maar doet uiteraard niets af aan de kwaliteit van de vroege albums waar Estrada op meespeelde. Lowell George wordt vanavond nog het meest gemist tijdens Long Distance Love. De band voert deze ballad van The Last Record Album (1975) prima uit, maar Sharrard mist de lome manier van zingen die George zo kenmerkte.
Elders pakt de afwisseling tussen de zangpartijen van Sharrard, Payne en Leone goed uit, en tijdens de grootste klassieker Willin’ – tevens bekend van Linda Ronstadt – neemt het publiek het refrein moeiteloos van ze over. Toch imponeert Little Feat vooral op instrumentaal vlak. De groove die het vijftal lang vasthoudt in Spanish Moon is er een om koude rillingen van te krijgen; hier komen de mannen bewonderenswaardig dicht in de buurt van de spectaculaire band die je hoort op live-albums als Waiting For Columbus en de (inmiddels ook officieel uitgebrachte) bootleg Electrif Lycanthrope. En vooral hier bewijst Tony Leone het gelijk van Clayton: de man is inderdaad een beest op de drums.
Komen en gaan
Ook tijdens een flink uitgerekt Dixie Chicken ontneemt het samenspel tussen deze rasmuzikanten je minutenlang de adem. Halverwege de jam zetten Sharrard en Tackett hun gitaren neer en wandelen ze van het podium. Bassist Gradney doet even later hetzelfde en gaat onderuitgezakt naast het drumstel van collega Leone zitten, die onverstoord het ritme in stand houdt. Sharrard en Tackett keren terug, waarna Payne even een pauze achter de coulissen gegund wordt. Het tafereel is misschien ook wel een beetje representatief voor de ontwikkeling van Little Feat door de jaren heen: muzikanten kwamen en gingen, maar de sound en de kracht van deze onvergelijkbare band staan anno 2025 nog fier overeind. Zelfs met nóg een oudgediende minder.
Little Feat in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op donderdag 31 juli 2025
Foto’s door Ans van Heck
21 Reacties
Weer een avondje ouderwets genieten. Niet weer een van de vele tribute bands, maar een onvervalste “originele” band. Een band waar het plezier op de gezichten stond. En inderdaad een beest van een drummer. Geweldige avond.
De band stond als een huis, had het voor geen goud willen missen, maar het geluid in de zaal, heren geluidstechnici, kon beter… vond ik.
Ik vond het geluid ouderwets slecht! Een hoop herrie, veel galm en daardoor bleef van de muziek van deze nieuwe Feat niet veel over, naar mijn smaak. Pas bij de opnames op mijn telefoon, thuis, hoorde ik pas echt wat ze speelden. En ik was niet echt onder de indruk. Een strakke groove, dat wel, maar de subtiele muzikaliteit van Little Feat ontbrak geheel.
Een uitgedunde Little Feat (zonder blazers en Clayton) rockt stevig in Tivoli, maar de spirit van het laatste album wordt niet bereikt mede door slechte balans van het geluid in de zaal. Sharrard is wel een fenomenale gitarist!
Heerlijk om mijn favourite band eens echt te zien. Mooie trip door memory lane.
Sterk staaltje muzikaliteit.
Jammer van de zeer beroerde geluidskwaliteit. De zang van Payne verdween in een echo. Electrische gitaar en bass-drum overstemde het geheel.
Duidelijk een sound engineer met gehoorschade.
Evengoed genoten
Little Feat op 31 augustus 2025 imponeerde alleen met hun nummers uit hun begintijd met ‘Willin’ en Dixie Chicks. Jammer. De apparatuur was niet goed afgesteld. Jammer.
Prachtige avond in Vredenburg met Little Feat “light”. Ik miste wel de blazers, die op het laatste album een grote rol spelen. En gitarist Sharrard is een groot talent, alleen dat wilde de geluidsman het liefst geheim houden…de geluidstechnici waren degenen die het minst in vorm waren gisterenavond, de band haalde alles uit de kast; top.
Een fantastisch concert, heb van het begin tot het eind genoten. Mooi dat Richie Hayward , Paul Barere en Lowell George niet vergeten werden en dat gaf deze avond extra glans. Deze band is een geoliede machine met een heerlijke groove. Geluidstechnisch had het wel beter gekund, was ook te hard.
Gelukkig oordopjes bij me. Al met al een geslaagde avond.
Het geluid was echt bagger. Ik sprak met medewerkers van Tivoli, die zeiden dat de geluidsman van de band hierin de regie had en gaf geen gehoor aan input van de staf van de concertzaal.
Ik en veel andere mensen zijn eerder naar huis gegaan omdat het niet aan te horen was.
Geen lang en enthousiast verhaal. De geluidskwaliteit was erbarmelijk en véél te hard. Gitaristen waren aanvankelijk niet te onderscheiden in de geluidswolk, ook al was duidelijk dat ze professioneel en vol overgave muziek maakten. Blij als we iets herkenden in een nummer. Jammer, die beleving van de eerste concerten in de jaren 70 was ver weg…
Geluid had inderdaad beter gekund, maar desondanks hebben wij genoten van deze formidabele band. Scott en Tony passen naadloos in. En Bill Payne bewees maar weer eens dat hij tot de betere toetsenisten in de rockmuziek behoort. Volgend jaar weer, volgens de band.
Het was fast om ze een keer te zien, en het spel van Scott Sherrard was een genot om naar te kijken. Maar inderdaad: wat een waardeloos geluid. Ik had de indruk dat de gitaarspeakers niet eens op de PA waren doorgezet. En de zang was slecht te horen. Voor mij was het geluid echt een afknapper.
Geweldig concert van de meest miskende band allertijden.Een concert van Little Feat blijft een feest. Heb ze nu drie keer mogen zien en steeds is het ongelooflijk goed. Ook zeer knap dat ze steeds de nieuwe mensen naadloos in weten te passen. Dit geeft ook aan hoe goed hun muziek was en is. Hoop dat ze hun woorden waar maken en volgend jaar terugkomen. Ik ben er weer bij!
Onvermeld maar voor bassisten een verademing was het optreden van Kenny Gradney. De medley Spanish Moon / Skin it back was moeiteloos het hoogtepunt van de avond dankzij het weergaloze basspel van Kenny. Zo genoten!
Het was gaat om ze een keer te zien, en het spel van Scott Sherrard was een genot om naar te kijken. Maar inderdaad: wat een waardeloos geluid. Ik had de indruk dat de gitaarspeakers niet eens op de PA waren doorgezet. En de zang was slecht te horen. Voor mij was het geluid echt een afknapper.
Heel erg naar dit optreden uitgekeken maar volledig afgeknapt op het geluid. Dit heb ik nog nooit zo meegemaakt in deze zaal.
Hierdoor werd dit voor mij een ompleet vergooide avond en ticket kosten. Ik zou er eigenlijk een claim voor moeten indienen.
Echt doodzonde!!
Helemaal mee eens, ik voelde mij ook bekocht!
Slecht geluid, rommelige en instabiele zang. Ik miste de vette koren en een charismatische leadzanger. Het geluid was op de grond in de zaal wel beter dan waar ik aanvankelijk zat (bovenin linksachter vanaf het podium). Ik zag ook dat de muzikanten op het eind echt loskwamen, maar ik vond het uiteindelijk vooral tegenvallen. Sorry.
Ik vond het helaas erg tegenvallen, een gedevalueerd concert zonder blazers en Sam Clayton (vooral zijn stem en percussie)! Wat de organisatoren overigens wel hadden mogen vermelden! Het werd uiteindelijk een rommelige brei/herrie van muzikanten (zeer goede overigens) die zich erg stonden uit te sloven, te veel van het goede helaas.
Zeker niet de spirit van ‘77 zoals vooraf aangekondigd. Tegenvaller! Natuurlijk een superdegelijke band maar zanger/percussionist Sam Clayton ontbrak. Opvolgers Sharrard (zang, leadgitaar) en drummer Leone speelden te vaak veel en druk. Bandgeluid was strak maar hard en verre van transparant. Te harde muziek is niet nodig en nooit mooi. Eerste helft nog wel wat dynamiek en subtiliteit maar gaandeweg steeds meer volume en dadendrang. Ik zag ook steeds meer liefhebbers vertrekken. Natuurlijk waren er de momenten met de lome New Orleans swing maar te weinig om een heel concert te overtuigen. Rots in de branding basgitarist Kenny Gradney. Erg jammer maar wel de moeite waard om er geweest te zijn.
De Grote Zaal is nooit goed voor rock, vanaf de tweede ring galmde het bij Jethro Tull, David Gray en zelfs Spinvis. Beneden op de vloer was alleen het eerste nummer rommelig. Verder topconcert, man wat word je gelukkig van mensen die zo samen spelen.