Spijtig toch dat je nooit álles kunt zien op North Sea Jazz. Ook dit jaar staat er zo ontzettend veel jong en oud talent op het programma, dan moet je gewoon keuzes maken. Gelukkig is het op de eerste dag niet altijd even moeilijk, want om namen als Van Morrison en Lenny Kravitz kan je natuurlijk niet heen!
De eerste act die in de grote Nile-zaal mag spelen, is John Hiatt & The Combo. “Een artiest van wereldformaat”, het wordt snel en niet altijd even terecht gezegd. Bij Hiatt is deze aankondiging wel degelijk verdiend. Weinigen beheersen de kunst van het liedschrijven zoals hij, en ook zijn rauwe, doorleefde stem doet hem van zijn collega’s onderscheiden. De laatbloeier geeft een veelzijdige show weg, die van rock in country en blues overvloeit.
Hiatt speelt veel van zijn beste werk, waaronder de twee door mandoline gedomineerde songs Cry Love en Crossing Muddy Waters, maar niet zijn beroemdste lied Have A Little Faith In Me. Wat geeft het als hij wel het minder bekende, maar minstens zo aangrijpende Down Around My Place speelt, afkomstig van zijn prachtige laatste album Dirty Jeans And Mudslide Hymns. Met een lange versie van Riding With The King beëindigt Hiatt zijn heerlijke debuutoptreden op North Sea Jazz.
Recente optredens van de legendarische Van Morrison worden nog wel eens bekritiseerd. Je loopt het risico dat hij ongeïnteresseerd ogend – en klinkend – de setlist afwerkt. Bij een festival als North Sea Jazz heb je gelukkig minder te verliezen, aangezien er meer goede namen op het programma staan. Maar wat blijkt? Van The Man lijkt er zowaar wat meer zin in te hebben! Goed, heel boeiend om naar te kijken, is de man nog steeds niet maar vooral in de tweede helft van de show horen we Morrison weer eens zoals we hem willen horen. Tijdens een nummer valt het geluid weg, vanzelfsprekend tot grote ergernis bij het publiek in de Nile, maar gelukkig zijn die problemen enkele minuten later verholpen. Geliefden dansen op Brown Eyed Girl en slaan armen om elkaar heen tijdens Moondance. Vooral laatstgenoemde is een perfecte soundtrack voor een zwoele zomeravond. Morrison eindigt zijn set met het hoogtepunt van het optreden, namelijk een aanstekelijke versie van de Them-klassieker Gloria.
Na twee zangers op leeftijd stroomt de Nile nog voller voor Caro Emerald. Even iets heel anders, dus. Of je haar muziek nu wel of niet kunt waarderen, ze kan bijzonder aardig zingen en dat bewijst ze onder meer tijdens haar versie van Dream A Little Dream Of Me. Tijdens het optreden blijft ze met gemak overeind, mede dankzij een prima begeleidingsband. Eind dit jaar verschijnt haar tweede album, zo belooft ze. Voorlopig teert ze vooral op de hits van haar debuut Deleted Scenes From The Cutting Room Floor (2010), zoals Back It Up, A Night Like This en Stuck. Emerald geeft alvast een voorproefje van het nieuwe album. Hoewel Mistaken Identity weer een gezellig deuntje is, klinkt het toch vooral als een herhaling van het voorgaande. Neemt niet weg dat dit optreden op North Sea Jazz opnieuw een succes is voor de charmante zangeres op blote voeten.
Nog even een half uurtje Lefties Soul Connection meepakken dan, verderop in de Mississippi-tent. Deze Amsterdamse formatie brengt energieke funk en soul met weinig ruimte om op adem te komen. Ondersteuning komt van de Amerikaanse zangeres Michelle David, wiens ietwat schreeuwerige manier van zingen zeker iets toevoegt aan het geheel, hoewel ze daarmee ook snel op de zenuwen kan werken.
Opvallend is de flinke opkomst in de Congo-tent voor het optreden van Spectrum Road, de fusion-supergroep bestaande uit bassist Jack Bruce (Cream), gitarist Vernon Reid (Living Colour), drumster Cindy Blackman Santana (Lenny Kravitz) en toetsenist John Medeski (Medeski, Martin & Wood). De band begon als ode aan de invloedrijke drummer Tony Williams. De meeste van de door Spectrum Road gespeelde nummers zijn dan ook oorspronkelijk van Williams en zijn groep Lifetime. Wanneer het viertal het eerste nummer Vuelta Abajo afrondt, haken echter al een heleboel bezoekers af. Het is dan ook niet de makkelijkste muziek die ze voorgeschoteld krijgen, want de ongewone composities zijn absoluut even wennen. Met Cream of Living Colour heeft Spectrum Road niet veel te maken, maar de volhouders zijn echter wel getuige van een weergaloos samenspel van ware virtuozen.
Na Spectrum Road is het tijd voor een oude collega van Cindy Blackman Santana om de show te stelen. Echter, om het nachtconcert van Lenny Kravitz, en andere zogeheten ‘plusconcerten’, bij te wonen moeten bezoekers van het festival nog wel een extra bedrag neertellen. Dat hebben ze er blijkbaar wel voor over, want de Maas-zaal zit stampvol. Black And White America, Where Are We Running, Let Love Rule… de man heeft natuurlijk een enorm aantal hits gescoord waarvan er vele voorbij komen. Een groot deel van de gelukkige aanwezigen kan ze woord voor woord meezingen. Een artiest als Kravitz staat garant voor entertainment, zo blijkt maar weer, en de uitvoeringen zijn constant ontzettend strak. Zo strak, dat het hier en daar ten koste gaat van de spanning. Kravitz geeft desondanks, niet geheel onverwacht, het meest spectaculaire optreden van de dag en hij stuurt de North Sea Jazz-bezoekers met nog eens een erg plezierige concertervaring rijker naar huis.
Foto’s: Carolien Sikkenk
Bekijk alle foto’s van North Sea Jazz op onze Facebook-pagina
0 Reacties