Paul Weller weigert oud te worden en blijft zichzelf vernieuwen; of de fans dit nu leuk vinden of niet. Na de punk van The Jam, het jazzy The Style Council en jaren van Britpop experiment de Modfather er lustig op los met Krautrock-invloeden en elektronische beats. Ondertussen valt hij iedere band aan die voor het geld bij elkaar komt of een jubileumtour van een oude plaat doet. Wat kunnen we dan verwachten van Weller vanavond? Uitsluitend nieuwe songs of zal hij ons ook nog vermaken met klassiekers?
Een minpunt. ‘Staanplaatsen met beperkt aantal zitplaatsen’ staat er op ons kaartje. De idioot die bedacht heeft om de HMH vol stoelen te stouwen dient voor het leven geroyeerd te worden uit de popmuziekwereld. De tribunes zijn vanavond gesloten en door de stoelen is het continu spitsuur in de gangen ertussen. Geen mens peinst er over om te gaan zitten, bewegen tussen de stoelen is lastig en de enkeling die het wel doet ziet alleen maar achterwerken. Een misser.
Pauze
Weller trapt eigenzinnig af. Begeleid door een vijfkoppige band start hij met een integrale uitvoering van zijn laatste album Sonic Kicks. De plaat krijgt positieve recensies, maar komt live wat ongemakkelijk over. Tijdens instrumentale tussenstukken op toetsen, lijken de overige muzikanten niet te weten wat te moeten doen en doordat roadies gitaren wisselen lijkt het soort pauzemuziek. Als de band op stoom is, is het top, de nummers zijn goed, geluid en zang top, maar de sfeer komt er niet helemaal in. Als Weller een pauze aankondigd, stuur ik een vriend, voorbarig, een whatsappbericht: ‘Weller wordt oud. Zaal vol stoelen, pauze in concert en muziekstandaards op podium. Bah.’
Aanvallend
Na de pauze banen we ons een weg door de stoelen naar voren en is het tijd voor een akoestisch kwartiertje nieuwe songs en klassiekers. Bij All On A Misty Morning komt de echte Weller naar voren. De song wordt puntig, gemeend en lekker gejaagd gespeeld. Dan is het tijd voor het derde segment en dit is hoe de meeste fans Paul het liefste zien: Gedreven, zijn gitaar aanvallend, vol passie, waarbij ook de rest van de band helemaal loskomt. Zou het door het voetbal komen? ‘3-2!’ zingt Weller in de microfoon. Broken Stones is heerlijk soulful, You Do Something To Me een verplicht rustpuntje, maar verder gaat het gas er vol op. From The Floorboards Up, Wake Up The Nation, Fast Car/Slow Traffic en het epische Whirlpool’s End zijn enkele van de (jonge) klassiekers die uit de speakers knallen. Aan het einde komen Start! en In The City van The Jam nog voorbij en met de ogen dicht zie je Weller zo weer staan in zwart pak met dito Rickenbacker. Dan valt ook weer op hoe een nieuwere songs als Floorboards en Fast Car zo op een Jamplaat hadden kunnen staan.
Dwergstaat
We houden op over de stoelen, maar de set is, zeker achteraf, goed opgebouwd. Sonik Kicks lijkt nog een beetje fijgeslepen te moeten worden, echte strijkers zouden het geheel qua geluid en het plaatje compleet maken maar het is eigenzinnig, gedurfd en eigenwijs. Met de akoestische set laat Weller zien dat hij een geweldig songwriter is en met de elektrische set scoort ie makkelijker dan een gemiddelde Europese dwergstaat tegen het Nederlands elftal.
Gezien op 15 juni 2012 in Heineken Music Hall, Amsterdam
Foto: Luuk Denekamp
0 Reacties