Pearl Jam in Ziggo Dome

Als Pearl Jam in Nederland staat, gebeurt er altijd iets. Sprongen van camera-zwenkarmen, shows die maar niet stoppen, speciale setlists: de grungeband uit Seattle heeft een speciale band met ons land. In Ziggo Dome trapte de band gisteravond zijn Europese tournee af en hoewel het begin misschien wat weifelend was, lukte het de band door hard te werken en een flinke dosis passie de zaal in vuur en vlam te zetten.

Eddie Vedder is de meester van de setlists. Voor ieder concert neemt hij de zaal in zich op en bedenkt hij de ideale mix van songs voor die avond. Bij Pearl Jam is het daardoor altijd koffiedik kijken welke nummers er worden gespeeld. Grote hits als Alive en Jeremy van debuutplaat Ten kunnen zomaar worden overgeslagen, terwijl er wel een handvol obscure covers voorbij komt. De fans smullen ervan: zo wordt ieder optreden van het Amerikaanse gezelschap tenslotte een unieke ervaring. Maar vanavond in het Ziggo Dome begint Pearl Jam een beetje mat. Er wordt geopend met Pendulum (van het meest recente album Lightning Bolt) en publieksfavoriet Nothingman, twee rustigere nummers uit het oeuvre van de groep. Misschien niet de beste start, aangezien veel bezoekers rechtstreeks uit hun werk komen en door het ontbreken van een voorprogramma niet echt zijn opgewarmd. De band lijkt er zelf ook nog in te moeten komen. Dat het de zenuwen zijn, kunnen we ons bijna niet voorstellen, maar feit is wel dat Vedder (die een beetje met zijn been trekt) flink moet werken en kracht moet leveren om de juiste tonen te halen.

Grandioze overwinning
Het duurt tot Corduroy voordat de band en het publiek een beetje ontdooid zijn, maar dan gebeurt er ook iets. Langzaamaan krijgt de groep uit Seattle meer grip en de zaal merkt het. Als Vedder het nummer Animal opdraagt aan de 5-1 overwinning van Nederland op Spanje op het WK voetbal, duikt opeens een opvallende vergelijking op. Begon ons land ook niet een beetje vals aan die wedstrijd? En werd dat ook niet alsmaar beter om uit te monden in een grandioze overwinning? Pearl Jam doet vanavond precies hetzelfde. De band combineert er lustig op los en speelt live-klassiekers als Given To Fly, recente hits (Mind Your Manners, Sirens), oud werk (Porch) en obscuurder werk (All Night van rarities-album Lost Dogs en Evacuation, dat al we al een tijdje niet meer tegenkwamen op de setlist). Met drummer Matt Cameron als brute aanjager en een in topvorm verkerende Mike McCready op gitaar pompt de band de ene na de andere kraker de zaal in en als de lampen in Ziggo Dome niet zo hoog aan het plafond zaten, had het publiek erin gehangen.

Weg is de schroom
Maar wanneer we denken dat de band op de toppen van zijn kunnen zit, doen Eddie Vedder en de zijnen er in de eerste toegift gewoon nog een schepje bovenop. Zittend en in een semi-akoestische setting neemt de band weliswaar wat gas terug, maar alleen qua volume: de kwaliteit blijft ongekend hoog. Vedder zingt gemakkelijker en etaleert zijn kenmerkende en vaak geïmiteerde stem in songs als Sleeping By Myself (van zijn solo-album Ukelele Songs) en Footsteps. Het blijkt de gewenste stilte voor de storm, want de laatste tonen van Come Back zijn nog niet weggestorven of Jeremy wordt ingezet, gevolgd door Better Man en Rearviewmirror: publieksfavorieten pur sang. Vedder hoeft vanaf nu zelf bijna niet meer te zingen, het uitzinnige publiek neemt die taak graag voor hem waar. Ook de tweede toegift laat een band zien die alle schroom van zich af heeft gegooid en kent met Dead Boys-cover Sonic Reducer en wereldhit Alive zijn hoogtepunten. Na dik 2,5 uur en 32 songs houdt Pearl Jam het dan voor gezien, een compleet weggeblazen zaal achter zich latend. Wat worden we in Nederland de laatste dagen toch verwend. Eerst een klinkende overwinning van onze jongens en dan doen de mannen van Pearl Jam dat nog eens dunnetjes over. Daar mag je best euforisch van worden.

Gezien op maandag 16 juni in Ziggo Dome
Foto’s: Willem Schalekamp