The Posies blijft een wat vreemde rockband. Twee ZZP’ers in de rock, die om pragmatische redenen een verbond hebben gesloten, lijkt het wel. Hoewel dat ook weer niet klopt – Ken Stringfellow en Jon Auer kennen elkaar al van kinds af aan. Oude schoolvrienden. Maar ze weten drommels goed dat ze in hun eentje, onder hun eigen naam, amper een paar dozijn bezoekers trekken. Dat bleek enkele maanden geleden nog toen Auer naar het Patronaatcafé kwam. Als ‘Posies’ wisten ze echter zondagavond de kleine Patronaatzaal redelijk te vullen, al was het niet met de aantallen die ze in de jaren negentig op de been brachten. Maar de jaren negentig zijn ook allang voorbij en The Posies is niet het soort band dat het nostalgie-gen activeert.
Uiteraard is er nog een factor die de podiumtandem van Auer en Stringfellow een meerwaarde geeft boven de som van beide solisten: de combinatie van hun stemmen. Liedjes schrijven kunnen ze allebei. Over wie het beste zingt kun je twisten – mijn voorkeur gaat uit naar Auer. Maar dat de mix van hun beide stemmen de werkelijke troef van The Posies is, staat buiten kijf. Zoals dat ook geldt voor Gary Louris en Mark Olson bij The Jayhawks, een groep waarmee The Posies wel meer gemeen heeft.
Auer en Stringfellow begonnen hun band in de jaren tachtig in Bellingham, Washington, in het uiterste Noordwesten van de Verenigde Staten. Pakweg honderd kilometer ten noorden van Seattle waar niet veel later de grunge zou uitbarsten. The Posies bleef altijd in de schaduw van de veel meer aan de tijdgeest appellerende grungebands. De ‘powerpop’ van het duo had – en heeft – iets tijdloos en tijdloosheid lijkt ook vaak onzichtbaar te maken.
Uitzendkrachten
De overeenkomsten met The Jayhawks, die grofweg een vergelijkbare carrière-ontwikkeling doormaakten, zijn al genoemd – twee songschrijvers, twee samensmeltende stemmen. Maar een verschil is dat The Jayhawks altijd met een vaste ritmesectie hebben gewerkt, terwijl de bas- en drumvacatures bij The Posies door de jaren heen nogal eens met uitzendkrachten leken te worden opgevuld. Wat niet wil zeggen dat er in de loop der jaren geen goede bassisten en drummers voorbij kwamen. Hele goede zelfs.
Het verklaart in ieder geval een hoop over het concert dat de band zondagavond in Haarlem gaf. Met Joe Skyward op bas stond daar driekwart van de groep waarmee The Posies het album Amazing Disgrace uit 1996 maakte. Die plaat werd in het Patronaat ook in z’n geheel gespeeld, gevolgd door nog een handvol songs van onder meer Frosting On The Beater uit 1993 – de favoriete Posies-plaat van velen – en Blood/Candy uit 2010.
Aangenaam ‘sloppy’
Goed beschouwd is The Posies sinds 1998, toen het album Success verscheen, een rockband op projectbasis. Stringfellow en Auer hebben en hadden hun solowerk en productie- en sessieklussen – Carice van Houten, R.E.M., Big Star – en komen om de zoveel tijd weer bijeen om met een beschikbare ritmesectie een album op te nemen of een tourtje te doen. Zo klinkt het en zo voelt het, wat overigens geen bezwaar hoeft te zijn. Het maakt de rock van The Posies wel aangenaam ‘sloppy’ – powerpop dreigt immers nogal eens te glad en te glibberig te worden als het te gepolijst gespeeld wordt. Daar is bij Auer en Stringfellow geen sprake van. Eerder loopt het uit de hand door te veel nonchalance, waarbij de volumeknop maximaal wordt opengedraaid. Daarvan is ditmaal in het Patronaat gelukkig geen sprake. En telkens als de twee mannen samen zingen is er weer zo’n ‘hemel-op-aarde-momentje’.
Tegelijk heb ik bij The Posies voortdurend het gevoel dat er nog méér in zou zitten als ze wat harder oefenden. Als de twee gitaren van Auer en Stringfellow elkaar bijvoorbeeld net zo mooi aan zouden vullen als hun stemmen doen. Het is de keerzijde van de ‘projectgroep’. Iets dergelijks geldt voor de setlist die bijna exact gelijk is aan de drie concerten die The Posies een klein jaar geleden in ons land gaf. Geen verrassingen. Geen curieuze covers. Geen verwijzingen naar hun Alex Chilton-avonturen of een knipoog naar de vroeger vaak gemaakte vergelijkingen met The Hollies – King Midas In Reverse hadden ze ooit wel degelijk in het repertoire. Ditmaal is het gewoon The Posies speelt The Posies, al levert dat genoeg sterke songs op.
Subtopper
The Posies is een gerespecteerde band, maar heeft het nooit verder geschopt dan ‘subtopper’. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de persoonlijkheden van Auer en Stringfellow, die geen van beiden het charisma van een geboren frontman hebben. Beiden lijken het best te functioneren als ‘sideman’. En bij The Posies zijn ze dat in feite voor elkaar.
Iets dergelijks geldt ook voor de concerten. Het is alsof de twee bang zijn om alle details, alle finesses, onder handen te nemen. Alsof ze bang zijn het ‘perfecte’ concert neer te zetten, waarna ieder volgend optreden overbodig wordt. The Posies laat elk concert de indruk na eigenlijk beter te kunnen. Maar misschien is dat ook wel de manier om de fans telkens weer terug te laten komen.
The Posies in Patronaat, Haarlem
Gezien op zondag 10 augustus 2014
16 Reacties
Having had it on my mind for a couple of days, I just have to make a few comments about this article, especially its conclusion as translated, at least, by Google — that we lack the charisma of born frontmen, and that this ‘undoubtedly’ prevented us from having success. You have the tail and dog confused, it seems. Look at any number of celebrated artists before they had a (often lucky) breakthrough–be it Lady Gaga, or Jeff Tweedy, or whomever–these people prior to fame are often rather uncharismatic-ally ordinary. If you ran into an alternate universe Rivers Cuomo, living in a world where Weezer never happened, you wouldn’t be bowled over by his charisma. Fame makes everyone, at least temporarily, interesting, and makes every move, made stumbling blindly ahead, look like a brilliant strategy. It’s all applied after the fact of success. We, the Posies, are not in the ‘premier league’ simply because…it didn’t happen. Some bands get there, some don’t. We worked hard. We also consciously avoided taking an easy, crass route to popularity if we felt it didn’t fit our music. We did however, sell some 500,000 records which, I think…is respectable enough (to put those numbers in perspective, there are probably less than 100 Dutch bands who have sold that many albums). When we were at our most popular, I don’t know how you measure charisma, but…we could fill and entertain large venues, very much as able frontmen; I had girlfriends who were models, A-list actresses, singers of popular bands…I guess, you need some ‘charisma’ to bring that about, especially without the added assist that fame brings.
Also, you judge the popularity of our solo careers, and our band’s, based on a couple of gigs in Haarlem…drawing the conclusion that our solo careers aren’t working, so we ‘need’ to do these gigs. At least, that’s how Google translates it. In other places than Haarlem (on a Sunday in August no less)…we/I can fill clubs, etc…from London to Tokyo to Sydney to Barcelona. We perform as the Posies because we like to do it. I don’t agree that I am destined to be a sideman, and nor, do I think, do the thousands of people who came to my last solo album’s tour dates, and remained spellbound for the course of 2 or 3 hour show.
I appreciate your care for our music, and yes, we do need to practice more, and were we making a tour, rather than a short run of festivals, we would – we live on different continents, so it’s a bit hard to arrange. We also love to play things a bit wild and loose, too.
I make these comments with all due respect, assuming you made your comments with all due respect, and hope you come see me/us again in the future.
Sincerely,
Ken Stringfellow
La Noue, France
Very well said, Ken, I could not agree more. Keep doing what you’re doing, both as the Posies and solo, I enjoy all of it!
Both Peter and Ken have their point. But : there are The Posies. There is no point to make after all those years. You love’m or you hate’m (or you simply don’t know’m). It’s true : Posies-shows are kind of the same every time. I saw about 20 of them, and besides one very bad played show in Botanique/Brussels long time ago, they were each brilliant shows, on their own. What Jon & Ken do, is what i like : play superior popsongs in a (you are right, Peter) kind of sloppy why. That’s what make The Posies. Are they frontmen ? Of course they are. But do they need eachother IN the band The Posies ? Of course they do.
Like Ken says : it simply didn’t happen for them. I thought it would have happened with Amazing Disgrace, on a big label and with the great record Frosting on the beater that builded the way up for them. But hey, it didn’t. I hoped for them it would have happened. But on the other side : The Posies played always smaller venues, and not always sold out shows. That made that the music sounded better most of the times (smaller venues often have better acoustic), that made that you could stand near to the stage, and that made that you can see you favorite band in more optimal circumstances then, let’s say, Muse, Queens of the Stone Age, of hey, why not : Lady Gaga :-)
KEN, when are you coming to Belgium again ?? Can’t wait to see you guys again, and i will follow you until you stop, which i hope you aren’t planning to do in the near future.
Oh yeah, and keep writing songs please, and make another album. I will still buy it !!
Keep it up, and greetings to Jon as well.
Gert
I actually like the fact that the Posies are a “project”, coming together for an album or tour every once in a while. Last album was very good. I missed out last sunday. However, I saw The Disciplines perform at the same venue: 100% proof of Ken being a ROCK frontman. First album was awesome, I couldn’t get into the 2nd. Well, who knows what’s next.
Ingmar, I was there that night and saw your antics. I think the video is still on youtube.
I completely agree that Ken can be as charysmatic a frontman as anyone, however he is also a chameleon who completely adjusts his stage persona to his role in that band. Ken in the Posies is totally different from Ken in the Disciplines or Ken solo. And I am happier for it. The Posies are great just the way they are. And frankly, although they deserve all of it, I am happy they never made the majors. This way it’s much more fun.
Just……this is it. Ken or you can drop by for a coffee anyday, Heerhugowaard.
Sorry for the few errors in my text :-)
What makes The Posies is that they have TWO great frontmen and the support of several bass and drum players. Gigs are always great fun as all of them are very open to their crowd, unlike so many other bands. They are all genuinely greatful for the support. I will keep on coming to the shows. Count on that!
I really love it when you guys nearly loose every grip on the notes!
Sigh. What a stupid discussion (by the rewiever!). It’s one thing you don’t like the show in question – fine. In what way are the other things discussed relevant? I love The Posies since 1994 and agree with Therese: having two fantastic frontmen, very different from each other too, is what makes them so great and fun. I just love the dynamic between you Ken, and Jon. And yes, I have been there, at sold out shows in Stockholm (twice, once as a photographer for Sound Affects, but the photosession was just an alibi to get close to you!), Malmö (twice, the first time was when I fell madly in love with Malmö since all girls in the packed KB knew all of the lyrics, I was knocked!) and Gothenburg (three times + Ken’s soloshows). Ken: soon enough you just have to take the band to Sweden again with the concept of playing “Frosting…” and “Amazing..” with original lines-ups, ok?
In sum: Posies is most def more charismatic than most bands out there (War on Drugs is great on record, but utterly boring as a live band, for instance)and yes, sometimes you wish more out of them than you get on a particular night (acoustic show in Gothenburg…). How is that different from any other band out there?
Listen to any Posies record and with a straight face, try to deny the talent. Look at the longevity of the band and its respective members. Music is art every bit as much as painting. People try to pretend it’s not because of how it is marketed as part of our “popular culture”. While everything is in the eye (or ear) of the beholder, I can’t see the wisdom or the merit in judging art like a 5th grade popularity contest. If you, Mr. Reviewer, are only comfortable ascribing brilliance or merit to those who have (a) platinum record(s), a place on the New York Times Bestseller list or paintings in multiple galleries on whatever “it” list has been deemed in effect for “the now”, then you aren’t worthy of the letters, words or paper you use (much less the audience you hope to have and if so, influence). It seems really good art, truly good art is only judged appropriately over time, in hindsight, in light of how it has lasted and influenced those who have come after. Perhaps that is where you, Mr. Reviewer, will find your place. For now, don’t quit the non-journalism day job that I pray, for your sake, you have somehow been smart enough to keep.
Everytime I see The Posies or Big Star perform, my eyes are glued to Ken and Jon. I guess you gotta have some charisma for that.
Well, you know, I visited this concert in the Patronaat and had a very good time. EVERYONE had a good time, expert maybe Peter Bruyn, who was already contemplating his review. I think the Posies played very well.The only thing I missed was new material.
Lieve Lieve Mensen,
Bovenstaande reacties lezend wordt vooral duidelijk hoezeer reageerders elkaar napraten zonder dat ze het nog hebben over het artikel waar het allemaal mee begon.
Ik dacht er geen twijfel over te laten bestaan dat ik The Posies een geweldige band vind. Dat ik het een goed concert vond, maar dat ik bij The Posies altijd weer het idee heb dat ze nog beter zouden kunnen. En ik prober een verklaring te vinden voor het aantoonbare feit dat The Posies – Godzijdank! – geen stadionband zijn.
Dat is alles.
Paar bedankt voor het lezen
Peter Bruyn
Dear, dear reader,
Reading the reactions above makes clear how easily reactors copy and confirm each other, passing by the article it all started with.
I think there van be no doubt about the fact that The Posies are a great band and that I did like the concert.
But at the same time The Posies always give me the feeling that they can do even better.
And I try to find an explanation for the simple fact that The Posies are – thank god! – no arena-band.
That’s all.
Thanks for reading
Peter Bruyn
(P.s.
Don’t rely too easily on Google translation!)
“Copy and comfirm my arse”. Copyright Rim Royle.
I agree with the reviewer. I unfortunately wasnt there but i read both the Dutch text (i am Dutch) and the google translate version. Much subtletly is lost in the translation. The reviewer is much nicer about the gig and the Posies than Ken (or someone Posing as Ken:) got out of the article. Now that can be the translation or it can be Ken.
Who cares if you got carisma or not. You said it yourself how do you measure carisma? You do what you do and you are shitgood at it. Please dont feel the need to defend yourself about it ( i had girlfriends who were models moehaha). Someone who is ok with his carisma (or lack of it) would never do that.
Also please dont take one reviewers remarks as an excuse to slag of Haarlem or Dutch music for that matter by the amount of tickets or albums sold. Please come back to Haarlem even if the place doesnt sell out entirely! You are legends!