Red Hot Chili Peppers in Goffertpark

Een recensent met kwade zin zou bij voorbaat zijn recensie van Red Hot Chili Peppers kunnen schrijven. Frontman Anthony Kiedis zingt niet altijd zuiver, de nieuwe gitarist Josh Klinghoffer is geen John Frusciante, de mannen zijn niet meer zo actief op het podium als vroeger, het oude werk van voor Blood Sugar Sex Magik is live onderbelicht en de pornosnor van de zanger, dat kan anno 2012 echt niet: slijp de messen dus! Maar dan zou je de koningen van de funkrock tekort doen. Want hoewel er in alle bovenstaande opmerkingen een kern van waarheid zit, weten de mannen wel een sterke greatest hits-rockshow neer te zetten.

De Peppers hebben in Nederland vanavond wat goed te maken. Toen de band vorig jaar het Rotterdamse Ahoy’ bestierde, was het niet best. Daar konden de Amerikanen overigens zelf niet zo heel veel aan doen, want het geluid in de zaal was abominabel slecht. En wat is een mooiere plaats om revanche te nemen dan het Goffertpark te Nijmegen, waar RHCP vijf jaar geleden ook al eens een niet al te briljante show neerzette. De randvoorwaarden zijn in ieder geval in orde: het veld staat goed vol (er wordt gerept over 45.000 bezoekers), het weer is tropisch en zoals een flink rockconcert betaamt, wordt er al vroeg in de morgen gewaarschuwd voor een verkeersinfarct.

Toearegs en Triggerfinger
Met Triggerfinger heeft de band een ideale publiekopwarmer meegenomen, maar eerst is het de beurt aan Malinese Toearegs van Tinariwen. Onorthodox als voorprogramma? Misschien, maar daar lijken de Peppers wel een handje van te hebben. Vijf jaar geleden stond op dezelfde plaats de totaal misplaatste rapper Mickey Avalon. Dan doet Tinariwen het toch beter.

De gesluierde muzikanten (in het publiek wordt nog gegrapt dat het zo maar eens RHCP zelf kan zijn, je ziet het toch niet) combineren traditionele Malinese muziek met pop en rock en staan uitbundig klappend en dansend op het podium. Toch krijgen ze het publiek niet echt mee: daar lijkt het allemaal toch wat te vreemd en eentonig voor. De Belgen van Triggerfinger hoeven daar minder moeite te doen. Zanger/gitarist Ruben Block speelt als een bezetene, het veld gaat los en als dan ook nog de nummer-één-hit, de Lykke Li-cover I Follow Rivers door welhaast iedereen mee wordt gezongen, kunnen we gerust zeggen dat de stembanden flink gesmeerd zijn voor Red Hot Chili Peppers. Het blijkt inderdaad een voorbode.

Anthony is goed bij stem
En dan barst het RHCP-geweld in het Gofferpark los. Het podium is voorzien van grote schermen, waarop mooie liveshots van de band te zien zijn. Kiedis en de zijnen trappen furieus af met Monarchy Of Roses, van het helemaal niet verkeerde laatste album I’m With You dat vorig jaar verscheen. We hebben geluk vandaag, zo merken we meteen: het geluid is in Nijmegen prima en ook Anthony Kiedis lijkt aardig bij stem – voor zijn doen dan. Wie er meer moeite mee heeft, is gitarist Josh Klinghoffer. Het duurt even voordat hij lekker in zijn vel zit en zijn gitaarpartijen gewoon eruit ramt, in plaats van pielt.

Rock in plaats van funk
In rap tempo volgen de hits Can’t Stop, Snow en Scar Tissue elkaar op, allen luidkeels door de duizenden bezoekers meegezongen. Het veld lijkt wel te ontploffen. Meteen wordt ook duidelijk dat de oude fans van voor Blood Sugar Sex Magik er vanavond inderdaad bekaaid vanaf zullen komen, de nadruk ligt op het werk erna. Alleen Me & My Friends (van The Uplift Mofo Party Plan uit 1987) en Stevie Wonder’s Higher Ground (van Mother’s Milk, 1989) komen voorbij – en dat zijn ook wel de moetjes. Het zijn ook de schaarse funkmomenten van de band. Klinghoffer is overduidelijk meer een rockgitarist is dan een echte funker, en dat beïnvloedt de sound: niet alleen op de laatste plaat, maar ook live. Het komt goed naar voren in de (soms iets te geregisseerd lijkende) jams die RHCP tussen de songs door doet: geen gefreak zoals vroeger, maar langer uitgesponnen en sferische stukken. We kunnen wel stellen dat Klinghoffer goed past bij de sound die de band sinds Californication heeft ingezet, want als hij op stoom is, voorziet hij de song uit die tijd van een wat dikker randje.

Greatest Hits
Als snel ontpopt zich een greatest hits-show. Erg obscure nummers komen we niet tegen op de setlist, wel Under The Bridge, Californication, By The Way, Look Around en in de toegift Suck My Kiss en Give It away. Leuk is de Neil Young-cover Everybody Knows This Is Nowhere. De Peppers ogen wel wat statisch op het podium. Ook daar is overigens wat voor te zeggen: Klinkhoffer mag met zijn 32 jaar nog een jonge hond zijn, de rest van de band gaat al richting van, of is al, vijftig jaar. De show vergelijken met de legendarische optredens uit de jaren tachtig zou dan ook oneerlijk zijn. De tijden van de freaky funk, de gymsokken en de uitbundige podiumstrapatsen zijn voorbij. Daar krijgen we echter wel een solide stadionrockband met dikke hits en een goede show voor terug.

Gezien op 28 juni 2012 in het Goffertpark in Nijmegen
Foto’s: Willem Schalekamp