Ribs & Blues 2018 – festivalverslag

Volgens de organisatie kwamen afgelopen weekend tussen de 40.000 en 45.000 bezoekers naar het vertrouwde festivalterrein in het centrum van het Overijsselse Raalte om het jaarlijkse Ribs & Blues-festival te bezoeken. Deze 22ste editie verloopt grotendeels warm, druk en gezellig, al is het op de zaterdagavond, de enige waarvoor entree geheven wordt, dit jaar iets frisser en minder druk dan vorig jaar. Ribs & Blues is niet alleen muziek, spareribs eten en bier drinken: er is een uitgebreid programma voor jong en oud. Letterlijk zelfs, want naast grijsaards met rollator zijn ook baby’s en kleine kinderen op het immense terrein te zien.

Zaterdag
Opener Mother’s Finest begint voor een halfvolle tent, maar binnen de kortste keren staat vrijwel iedereen binnen om deze legendarische funkrockband onder leiding van Joyce ‘Baby Jean’ Kennedy aan het werk te zien. Voor ondergetekende is het zeker vijf jaar geleden dat ik de band zag optreden, maar al vanaf de eerste song is duidelijk dat er eigenlijk niets veranderd is: het is gewoon nog steeds een geweldige liveband met een uitstekende zangeres met nog altijd een prima uitstraling. Gitaristen John Hayes en Gary ‘Moses Mo’ Moore, bassist Jerry ‘Wyzard’ Seay en co-zanger Glenn ‘Doc’ Murdock maken er samen met drummer Dion Derek Murdock een feestje van. Uiteraard worden songs als Mickey’s Monkey, Piece Of The Rock en Baby Love warm onthaald.

Aan de T-shirts te zien zijn er vanavond heel veel (vooral mannelijke) Status Quo-fans naar Raalte gekomen, waaronder verschillende met een shirt waarop de eind 2016 overleden gitarist Rick Parfitt is afgebeeld. De bijna 69-jarige Francis Rossi is het enige overgebleven bandlid van het eerste uur en zoals altijd brengt hij gekke bekken trekkend lekkere gitaarsolo’s en maakt hij grappige aankondigingen. Je zou haast denken dat hij de oudste muzikant op het podium is, maar dat is toch echt toetsenist Andy Bown met zijn 72 jaar. De met afstand jongste van het stel is nieuwe gitarist Richie Malone (32), de Ierse opvolger van Parfitt. Drummer Leon Cave loopt tegen de veertig en bassist John ‘Rhino’ Edwards is toch ook alweer 65… al zie je dat er niet aan af. De band opent met Caroline en Rain en daarna de eerste van twee medleys. Voordeel van die medleys is uiteraard dat veel hits voorbijkomen, ook al worden ze maar gedeeltelijk gespeeld. Zowel Richie als John zingen de partijen die oorspronkelijk door Parfitt en oud-bassist Alan Lancaster werden gezongen. Anderhalf uur Quo vindt het publiek niet genoeg en dus komt er nog een toegift, waarna de band meteen in de tourbus stapt en vertrekt.

Na het optreden van Quo vertrekken ook heel wat ‘oude rockers’, want de afsluitende act is volgens hen wellicht meer voor ‘de meisjes’: Al McKay’s Earth Wind & Fire Experience. Al McKay was gitarist van de originele band en is al heel wat jaren met deze dertienkoppige band op pad. Het is mij niet duidelijk óf en, zo ja, welke andere oud-EW&F-leden meedoen, dus daar waag ik me ook niet aan. Drie zangers staan vooraan op het podium en zij krijgen het publiek al vanaf de eerste noten aan het swingen, klappen en zingen. Het optreden begint met de Beatles-cover Got To Get You Into My Life, waarmee de band in 1977 een grote hit had. Uiteraard komen zo’n beetje alle bekende hits voorbij, zoals September, Shining Star, Boogie Wonderland en Star.

Zondag
Opener van de dag op de main stage is het Britse powertrio The Brew, dat al twee keer eerder op het festival stond. Niet iedereen die er zaterdagavond bij was zal dit heavy geweld op de (bijna) nuchtere maag kunnen waarderen, maar muzikaal staat het als een huis. Zanger/gitarist Jason Barwick laat niet alleen horen dat hij een uitstekend gitarist is, ook zie je dat hij erg lenig is, want hij springt regelmatig. De ritmesectie, bestaand uit vader Tim Smith op bas en Kurtis Smith op drums, legt een prima basis voor de stevige bluesrock van The Brew. Overigens, na een half uurtje optreden een te lange drumsolo spelen… da’s toch wel een beetje vreemd!

Danny Vera – foto: Harry Pater

Ribs & Blues was oorspronkelijk een bluesfestival, maar de laatste jaren is het muzikale aanbod steeds breder geworden. De tweede act van vandaag is de bijna 41-jarige Danny Polfliet uit Middelburg, vooral bekend onder zijn artiestennaam Danny Vera. Hij is een uitstekend performer in het americana-genre. Dan weer countryachtig, dan richting de soul, daarna rock & roll en dan richting de blues. Zijn uitgebreidere band dan bij Voetbal Inside is ook uitstekend op dreef. Vervolgens is het de beurt aan Jeangu Macrooy, de van oorsprong Surinaamse soulzanger die in de recente uitvoering van The Passion de rol van Judas vertolkte. Met zijn mooie stem en enthousiasme krijgt hij al snel het publiek mee en bewijst dat hij een grote tent vol kan vermaken.

De vaak als ‘vrouwelijke Gary Clark Jr.’ betitelde Amerikaanse gitariste/zangeres Jackie Venson stond gepland voor een optreden van een uur, maar helaas kampt de sympathieke artieste met technische problemen. Het blijkt dat haar gitaar(versterker) heel slecht over de PA te horen is. Op het podium en dicht ervoor is dat niet het geval, maar ze wil begrijpelijk iedereen bereiken met haar muziek. Uiteindelijk speelt ze drie à vier songs voordat de organisatie besluit het optreden af te breken tot de problemen zijn opgelost. Maar de songs die ze speelt zijn zéér de moeite waard! Ze heeft een mooie stem en haar gitaarsolo’s zijn mooi. Hopelijk krijgt ze volgend jaar een herkansing!

De oudste nog actief zijnde Nederlandse rockband heet, dat zal niemand verbazen, de Bintangs. Opgericht in 1961 is de band uit het IJmondgebied dus inmiddels 57 jaar een begrip in ons land. Ondanks tientallen bezettingswisselingen in al die jaren is de sound niet echt veranderd, wat uiteraard vooral komt door zanger/bassist Frank Kraaijeveld met zijn vrijwel volledig afgeragde Danelectro-basgitaar en zijn gruizige stem. Hij wordt bijgestaan door gitarist/zanger Dagomar Jansen, drummer Burt van der Meij en (slide)gitarist/zanger Marco Nicola. Het derde nummer wordt door Frank opgedragen aan zijn op 1 mei jl. overleden broer en gitarist Arti, die deze song ook heeft geschreven: het prachtige Agnes Gray, toch even een kippenvelmomentje! Verder in de set bekende songs als Ridin’ On The L&N, Travelin’ In The USA, Hound Is On The Run, Snake In The Grass en als toegift Alright, Alright, waarbij het publiek lekker meedoet. Bintangs is nog altijd een geweldige live-act, dat is vandaag weer duidelijk bewezen.

The Lachy Doley Group is de band van de Australische toetsenist Lachy Doley. Hij wordt in zijn vaderland ‘de Jimi Hendrix van het Hammondorgel’ genoemd. Hij bespeelt een Hammond C3 uit 1957 en dat doet hij niet zachtzinnig. Hij ramt regelmatig over de toetsen en zorgt op die manier voor een behoorlijke heavy sound. Hij bespeelt daarnaast een Hohner Whammy Clavinet, een toetseninstrument met een, je raadt het wellicht, een tremelo-arm. Daarmee is de Hendrix-referentie toepasselijker, want de solo’s die hij daarop uitvoert doen veel denken aan de manier waarop Jimi zijn Stratocaster bespeelde. Een aangename verrassing!

King Of The World – foto: Harry Pater

Veel mensen zijn vandaag gekomen om het afscheidsoptreden van King Of The World in de originele bezetting bij te wonen. Gitarist Erwin Java heeft na zeven jaar besloten om de band te verlaten. KOTW speelde al drie keer eerder op het festival. Erwin voordien ook een paar keer met Cuby + Blizzards (hij speelde immers zo’n 25 jaar in die band) en twee jaar geleden als gast bij het Noordpool Orkest, toen ze samen met Tineke Schoenmaker en Ralph de Jongh een eerbetoon brachten aan Harry Muskee. De andere bandleden, zanger/bassist Ruud Weber, drummer Fokke de Jong en toetsenist Govert van der Kolm gaan vooralsnog optreden met gastgitaristen, zoals Ruben Hoeke en JB Meyers. Voor een laatste keer is het vanavond genieten geblazen van KOTW, met een mooie selectie uit het repertoire van de band. Ook vanavond weer kippenvel tijdens die prachtige gitaarsolo in Can’t Go Home. Na een ovationeel applaus nemen de vier muzikanten afscheid van het publiek. Een mooi vaarwel van een geweldige band!

Ter afsluiting van de zondagavond staat de Amerikaanse rootsrockband The Brandos op het programma. Een bijzondere keuze, want eerlijk is eerlijk: zó bekend is deze band van zanger/gitarist Dave Kincaid niet. Daarom is het ook niet verwonderlijk dat de tent voor een deel is leeggelopen. Bassist/zanger Ernie Mendillo is er helaas niet meer bij, wat even wennen is, ook al maakt het voor de sound van de band weinig verschil. Maar op de een of andere manier springt de vonk bij ondergetekende niet over.

Maandag
Al om 13.00 uur staat de eerste act op de Delta stage, The Bluebirds: drie mooie dames die, zo zeggen ze na de eerste paar songs, hadden verwacht voor slechts een paar mensen te moeten spelen, maar de kleinere tent én het gebied eromheen staan helemaal vol. Zangeressen Elske DeWall, Krystl en Rachèl Louise staan in deze volgorde van rechts naar links op het podium. Afzonderlijk kunnen de dames heel goed zingen, maar met z’n drietjes klinkt de countryachtige muziek helemaal mooi. Het is vaak een soort Dixie Chicks-light, om een idee te geven van de sound.

Hierna is het snel naar de main stage om het optreden van Ten Years After bij te wonen. Deze legendarische band telt momenteel twee originele leden, namelijk organist Chick Churchill en drummer Ric Lee. Bassist Leo Lyons verliet de band in 2014 en is met pensioen en zanger/gitarist Alvin Lee overleed op 6 maart 2013 (diens laatste optreden was op 29 mei 2012 op Ribs & Blues). Sinds 2014 zijn zanger/gitarist Marcus Bonfanti (o.m. Saint Jude) en bassist Colin Hodgkinson (o.a. Chris Rea en Alexis Korner) aan de line-up toegevoegd. En ja, het klinkt iets anders dan de originele formatie, maar de band is nog steeds erg steady, al lijkt met name Churchill er af en toe niet helemaal bij te zijn. Bonfanti is een uitstekende gitarist die mooie solo’s speelt, die toch net even anders zijn dan die we van Alvin Lee kennen. Vooral de bekende songs uit het repertoire van TYA doen het goed bij het publiek, zoals Hear Me Calling, I Can’t Keep From Cryin’ Sometimes en natuurlijk I’m Going Home.

Leif de Leeuw Band – foto: Harry Pater

Deze maandag herbergt de grote tent achter elkaar maar liefst drie uitstekende bluesrockgitaristen, naast Marcus Bonfanti ook het grote Nederlandse bluestalent Leif de Leeuw en zijn band. Leif won in 2009 en 2013 de Sena Young Talent Award en in 2016 werd hij uitgeroepen tot beste blues(rock)gitarist door de lezers van maandblad Gitarist. Na het optreden zal de nieuwe live-cd van de band worden gepresenteerd. Samen met gitarist/zanger Sem Jansen speelt hij vaak mooie ‘dubbele’ gitaarpartijen, naast zijn geweldige solo’s. Die gitaarpartijen komen dit najaar vast goed van pas als de band een tournee met muziek van The Allman Brothers Band gaat maken.

Veel mensen zagen de derde uitstekende bluesrockgitarist Ryan McGarvey (New Mexico) in 2016 op Ribs & Blues en waren overdonderd door zijn songs en gitaarspel. De organisatie kreeg veel verzoeken om hem terug te halen en dat is dus gelukt. Ook deze keer heeft hij Carmine Rojas op bas bij zich, die de afgelopen jaren veel met Joe Bonamassa toerde en sinds de jaren ’80 met sterren als David Bowie, Rod Stewart, Eric Clapton en Tina Turner werkte. Ruim een uur speelt McGarvey de sterren van de hemel en bewijst hij opnieuw een van de grote talenten van het bluesrockwereldje te zijn.

Al een paar jaar kent zo ongeveer heel Nederland Douwe Bob Posthuma, zeker sinds hij in 2017 meedeed aan het Eurovisie Songfestival. Hij is een prima zanger en gitarist die na zijn periode als singer-songwriter nu toch meer de Americana/country-kant op gaat. Ik vraag mij af of Douwe Bob wel de juiste afsluiter is, want de grote tent is toch een stuk minder gevuld dan bij de vorige acts.

Ribs & Blues 2018
Gezien op zaterdag 19 t/m maandag 21 mei 2018
Foto’s: Harry Pater