Simple Minds trapte woensdagavond zijn korte West-Europese tour af met het eerste van twee optredens in de Heineken Music Hall. Maar de nog altijd populaire Schotse rockgroep gebruikte de show in Amsterdam zeker niet om even rustig in te spelen voor de concerten die nog volgen. In ruim anderhalf uur bewezen de mannen live nog steeds met de beste performers mee te kunnen.
Ruim een half uur nadat het voorprogramma Everything, Everything is afgelopen, lijkt het optreden van Simple Minds te beginnen. De rookmachines gaan aan, de lichtjes schijnen en er is aanzwellende gitaarmuziek te horen. Maar terwijl de muzikanten verwacht worden, is er alleen een paar keer een rondlopende roadie te zien. Het leidt tot wat onrust en gefluit onder het toch al lang wachtende publiek en de band komt tien minuten later dan ook niet direct in een gespreid bedje terecht, als de show daadwerkelijk van start gaat. Ondanks enkele verwoede pogingen krijgt Jim Kerr het publiek tijdens het openingsnummer Broken Glass Park niet op de banken. Pas als de eerste noten van het daaropvolgende Waterfront klinken en de zanger de microfoon als een lasso boven zijn hoofd laat slingeren, komt de zaal los.
De altijd vrolijk lachende en zwaaiende Kerr laat zich vervolgens misschien iets te veel meeslepen door het plotseling geëxplodeerde enthousiasme en lijkt op elke mogelijke wijze interactie te zoeken met het publiek, waardoor de aanwezigen soms even niet precies weet hoe ze moeten reageren. Maar na een paar van dit soort ongemakkelijke momenten in het begin smelten band en fans meer en meer samen en volgt er een kolkend optreden.
Simple Minds geeft deze avond in de HMH een show die omkomt in zijn overdaad. De band legt zijn publiek liever net wat te lang in de watten, dan dat er iets achter de hand wordt gehouden. De energie spat achttien nummers lang van de vijf heren op het podium af en dat gaat dan ook nog eens gepaard met een zeer prominente lichtshow. Alle actie zorgt er wel voor dat Kerr al na enkele nummers in zijn eigen zweet baadt. Tijdens All The Things She Said laat hij dan ook wijselijk even de vocalen overnemen door achtergrondzangeres Sarah Brown, die het nummer met haar indrukwekkende vocalen met gemak draagt. Dat Kerr daarna enigszins opgefrist terugkomt maakt weinig uit, want binnen twee zinnen stroomt het zweet alweer langs zijn wangen naar beneden.
Het is een groot contrast met de rest van de band. Met name drummer Mel Gaynor en de bij vlagen uitblinkende gitarist Charlie Burchill lijkt het spelen van een dergelijke show amper energie te kosten. Het is dan ook haast onvermijdelijk dat de stem Kerr op een gegeven moment niet helemaal meer meekan en enigszins wegvalt tussen het muzikale geweld van zijn collega’s. Een probleem dat het best bloot wordt gelegd tijdens Promised You A Miracle en Glittering Prize. Theme Of Great Cities, de instrumentale new wave-klassieker waarin toetsenist Andy Gillespie zijn kans grijpt om te imponeren, komt dan ook als een welkome ‘pauze’ voor de zanger.
Na deze aangename afwisseling klinkt de stem van de frontman weer als vanouds, een gegeven dat gedurende de rest van de show niet meer te negeren valt. De oude monsterhits Someone Somewhere In Summertime en het extra lange, met veel ‘la’s’ gerekte Don’t You (Forget About Me) springen er nog eens extra uit, omdat zij door de voltallige zaal worden meegezongen. De toegift begint wederom instrumentaal met Book Of Briljant Things/Speed Your Love To Me. Het nummer, waarbij Gillespie wederom de hoofdrol opeist, wordt bijgestaan door een lichtshow van snel knipperende blauwe lichten, die niet misstaan hadden tijdens de set van een hippe dj. Na Sanctify Yourself volgt de traditionele Simple Minds-concertafsluiter, waarmee Kerr en de zijnen laten zien dat hun band 36 jaar na de oprichting nog altijd Alive And Kicking is.
Gezien op 20 november 2013 in Heineken Music Hall, Amsterdam
0 Reacties