Wie gisteravond naar de Heineken Music Hall afreisde voor een obligate greatest hits-show of een gezellig babbelende Billy Corgan, kwam bedrogen uit. Wat de gelukkige aanwezigen wel kregen? Een verrassend geïnspireerd spelende band die zich met verve en zichtbaar plezier door een gedurfde setlist heenwerkte.
Gedurfd, want er was tijdens het eerste Nederlandse optreden van de Amerikaanse rockband The Smashing Pumpkins in drie jaar geen plaats voor (alternatieve) hits als Disarm, Today, 1979 en Tonight, Tonight. In plaats daarvan kozen frontman Billy Corgan en de zijnen voor een fijne mix van materiaal van het komend jaar te verschijnen nieuwe werkstuk Oceania en oud spul, waarbij de nadruk lag op albumtracks. Zo opent de band – waarvan Corgan inmiddels het enig overgebleven originele lid is – met twee songs die op Oceania zullen verschijnen, en dus nog niet bepaald in het collectieve geheugen van de fans gegrift zijn.
Charmante basdame
De net niet uitverkochte HMH klapt beleefd, maar de vlam slaat voor het eerst echt in de pan als de kale opper-Pumpkin fanfavoriet Starla inzet, om vervolgens het publiek voor de rest van de avond voor zich te winnen met een vlammende uitvoering van Geek U.S.A. van het album Siamese Dream uit 1993. Vanaf dan spelen de drie heren plus charmante basdame (waar haalt die kale toch telkens al die bassende meisjes vandaan?) een gewonnen wedstrijd. Heel wat anders dan een paar jaar geleden in Den Bosch dus, toen de band zich chagerijnig door de setlist heenploegde in de veel te grote en sfeerloze Brabanthallen.
In de jaren na dat debacle hervond Corgan zijn inspiratie, wat resulteerde in het zeer ambitieuze Teargarden By Kaleidyscope-project (waarvoor in totaal 44 songs het licht zullen zien) en het al eerder genoemde Oceania, dat inmiddels klaar is en vermoedelijk begin 2012 verschijnt. En als je die laatste plaat alvast mag beoordelen op de in de HMH gespeelde songs, dan zou het wel eens een klein meesterwerkje kunnen worden.
Grote grijns
Vooral het epische, ruim tien minuten klokkende, naar progrock neigende titelnummer maakt indruk, maar ook Quasar en Pinwheels laten horen dat Corgan het schrijven van goede songs bepaald niet verleerd is. Wellicht dat die hervonden inspiratie ervoor heeft gezorgd dat hij tegenwoordig weer lol lijkt te hebben op het podium. Heel veel contact met het publiek is er niet, maar de grote grijns die regelmatig zijn gezicht siert, spreekt wat dat betreft boekdelen.
Door al dat geklets over de frontman zouden we bijna vergeten dat er nog drie andere Pumpkins op het podium staan. En die verdienen ook een fiks compliment: de pas 21-jarige drummer Mike Byrne trommelt zowaar net zo energiek en krachtig als zijn illustere voorganger Jimmy Chamberlin, bassiste Nicole Fiorentino speelt beter en strakker dan D’Arcy Wretzky ooit deed en Jeff Schroeder toont zich in de vele gitaarduels met Corgan een waardig tegenstander.
Oogverblindend
Hoogtepunten tijdens het concert zijn er genoeg, maar als we er dan toch een paar moeten uitlichten, dan zijn dat toch wel de werkelijk fenomenale uitvoering van Thru The Eyes Of Ruby (van het succesalbum Mellon Collie And The Infinite Sadness), het altijd fijne Cherub Rock (dat zelfs een heuse pit veroorzaakt in het publiek) en de afsluiter van de reguliere set, To Martha: Corgans emotionele ode aan zijn overleden moeder. Is er dan niets te klagen? Natuurlijk wel, we blijven tenslotte Nederlanders: de lichtshow is iets te letterlijk oogverblindend, dertig euro voor een T-shirtje is veel geld en voor de casual liefhebber speelt de band wel erg weinig bekende nummers, maar verder niets dan lof. Als Corgan en co iets bewezen hebben in Amsterdam, dan is het wel dat de Pumpkins er anno 2011 nog wel degelijk toe doen. En dat leek een paar jaar geleden zo logisch nog niet.
Gezien op 8 november 2011 in Heineken Music Hall, Amsterdam
Foto’s: Peter de Jong
Meer over
0 Reacties