Steve Hackett levert met regelmaat goede albums af, maar de Boerderij in Zoetermeer is toch vooral uitverkocht omdat er een ex-Genesis-legende op het podium staat. Meestergitarist Hackett maakte van 1970 tot 1977 deel uit van de line-up die Genesis’ beste platen opnam en daarom nog altijd tot de verbeelding spreekt. Tot een reünie wil het echter maar niet komen, want Phil Collins ligt in de lappenmand en Peter Gabriel houdt vooralsnog de boot af.
Steve Hackett is de enige die openlijk toegeeft voorstander te zijn van een kortstondige wederopstanding van zijn oude werkgever, waarbij klassieker The Lamb Lies Down On Broadway zo nu en dan voorzichtig wordt genoemd als mogelijk aanknopingspunt. In Zoetermeer komen er in ieder geval voldoende Genesis-songs voorbij, maar allereerst moet zijn nieuwe plaat, Beyond The Shrouded Horizon worden gepresenteerd. En dat doet de 61-jarige veteraan met verve, bijgestaan door een solide groep topmuzikanten; Roger King (toetsen), Phil Mulford (bas), Rob Townsend (sax, fluit), Gary O’Toole (drums) en Amanda Lehmann (gitaar).
Aan het begin van het optreden komen nummers van Beyond The Shrouded Horizon in vlot tempo voorbij, waarbij met name opener Loch Lomond er uitspringt. Bij A Place Called Freedom krijgen we daarentegen de indruk dat een deel van Hacketts vocalen niet live wordt gezongen. Dat doet slechts tijdelijk de wenkbrauwen fronsen, want ook Lehmann en O’Toole nemen regelmatig met succes de vocale leiding. Sterker nog, het is drummer Gary O’Toole die, met wisselend succes, de zangpartijen van de Genesis-nummers voor zijn rekening neemt. Dat begint halverwege de set verrassend met The Carpet Crawlers en wordt vervolgd door onder andere Firth Of Fifth, Fly On A Windshield, een bewerkte versie van Los Endos en toegift Watcher Of The Skies. Niet alles komt even sterk uit de verf. Hackett’s spel blijft even fenomenaal als herkenbaar, toch vergelijk je ieder nummer bijna automatisch met het origineel, waarbij we vooral de grootsheid van de oude Genesis dramatiek een beetje missen.
Dat wordt echter ruimschoots goed gemaakt met fraaie uitvoeringen van solo-klassiekers als het wervelende Shadow Of The Hierophant, een adembenemend akoestisch intermezzo en de dynamische toegift Spectral Mornings. Hackett zegt dat het kleine jongetje in hem nog regelmatig naar excuses zoekt om een ‘vliegende gitaar’ te kunnen spelen. Wel, vliegen doet Steve Hackett nog altijd als geen ander. Op een tapijt langs verre oorden, al stuntend in duizelingwekkende solo’s en zwevend van oud naar nieuw. Zo kan hij nog jaren mee. Met of zonder Genesis.
Gezien op zaterdag 26 november 2011 in De Boerderij, Zoetermeer
0 Reacties