‘His name is Stevie Vai and he’s a crazy guy’, luidt de openingszin van de lijpe Frank Zappa-klassieker Stevie’s Spanking. Wie wel eens een optreden heeft aanschouwd van de meester van de gekke bekken Steve Vai, met zijn bizarre outfits en rare bewegingen, weet hoe maf deze virtuoos kan zijn. In het Tilburgse 013 trok een van de beste rockgitaristen aller tijden drie uur lang nog eens alle registers open.
The Voice-deelneemster Beverly McClellan zou het voorprogramma verzorgen, maar op de website van 013 was al ver van tevoren te lezen dat zij vanwege privéredenen niet zou optreden. Jammer, want als gastzangeres op Vai’s recente album The Story Of Light laat ze horen over een dijk van een rockstem te beschikken. Aan de andere kant komen we natuurlijk voor een avondje explosief gitaarwerk zoals in de Heineken Music Hall eerder dit jaar, toen Vai met Joe Satriani en Deep Purple’s Steve Morse een fantastische G3-show neerzette.
In tegenstelling tot die ‘greatest hits’-show speelt Vai in Tilburg ook materiaal van The Story Of Light en daarvoor brengt hij ditmaal drummer Jeremy Colson en harpiste Deborah Hensen met zich mee. Verder bestaat de band uit oude bekenden Philip Bynoe op bas en sidekick Dave Weiner op gitaar. Zij leven zich allen lekker uit in het supersnelle Racing The World van de nieuwe plaat, waarmee een lange, dynamische show van start gaat.
Schijnbaar moeiteloos
‘Hoe doet hij dat toch?’, vraag je je meermaals af, bijvoorbeeld tijdens een waanzinnige uitvoering van Gravity Storm, het prijsnummer van The Story Of Light. Het knappe gitaarwerk in de studioversie van die prima plaat doet veel gitaristen waarschijnlijk al achter de oren krabben, en op het podium speelt Vai het loodzware stuk schijnbaar moeiteloos. Ook het ingewikkelde spel in oudere favorieten als Tender Surrender, For The Love Of God en Building The Church blijft verbazen.
In Whispering A Prayer komt het dromerige harpspel van Deborah Hensen voor het eerst op de voorgrond. Hensen blijkt een prima toevoeging aan Vai’s band, meer nog dan bijvoorbeeld de twee violisten op de Where The Wild Things Are-dvd (2009), die niet altijd even goed in het geheel pasten. Na een inderdaad overweldigend Whispering A Prayer volgt – kennelijk tot Vai’s grote verbazing – een opvallend hard en lang aanhoudend applaus.
The Audience Is Listening, een favoriet op de klassieker Passion & Warfare uit 1990, is zo’n track die het wildste in Vai naar boven brengt. Met zijn gitaar in handen rent hij over het podium en laat hij ook nog even het instrument langs zijn achterste schuren. Het mag duidelijk zijn dat hij een uitbundiger performer is dan de meeste andere gitaarvirtuozen, af en toe op het krankzinnige af. Gedurende de avond laat Vai zich verder verleiden tot malle danspasjes en dolkomische gezichtsuitdrukkingen.
Even doorbijten
Toch zijn er ook rustpunten in zijn bijna drie uur durende concert. In een akoestisch solomoment blijkt Dave Weiner eveneens een virtuoos gitarist, en ook Vai zelf pakt er later op de avond een akoestische gitaar bij voor onder meer het prachtige Sisters, nog een van de vele prachtstukken op Passion & Warfare. In een versie van Rescue Me Or Bury Me laat hij, net zoals eerder in het nieuwe The Moon And I, horen geen getalenteerd zanger te zijn. Even doorbijten dus, maar voor zo’n lange, verder voortreffelijke show vergeven we het hem graag.
Na een melig dialoog met drummer Jeremy Colson (bewapend met een draagbaar doodskopdrumstel) en een imponerende drumsolo, komt de extravagante gitarist op als een lichtgevende robot – hij lijkt wel een figuur uit Star Wars! – voor een spectaculaire versie van The Ultra Zone. Voor Vai is blijkbaar niets te gek. Prachtig is ook Frank, zoals de titel aangeeft een ode aan zijn oude meester Zappa.
Crazy guy
Zappa was nooit te beroerd voor wat interactie met het publiek, en Vai doet dan ook een gewaagd experiment met twee concertgangers in 013. Ze mogen het podium opkomen om met hem en zijn band een nieuw lied te componeren. Een erg memorabel nummer zal er niet snel uit voortvloeien, maar knap en gedurfd is dit uitstapje zeker. Behalve het geniale gitaarspel zijn de optredens van deze showman dankzij dit soort originele bedenksels ook nog eens een genot om naar te kijken. Op zijn tweeënvijftigste is Steve Vai nog altijd een ‘crazy guy’, zo blijkt maar weer.
Gezien op vrijdag 16 november 2012
013, Tilburg
Foto’s: Marco van Rooijen
Meer over
0 Reacties