Sturgill Simpson kan nog niet zonder Sturgill Simpson en Sturgill Simpson weet dat dondersgoed. De gekscherende titel van zijn tour is veelzeggend: Who The Fuck Is Johnny Blue Skies? Een uitverkocht Paradiso kreeg dinsdag drie uur aan ronkende countryrockjams voor de kiezen om dat uit te vinden.
Sturgill Simpson had eerder al aangekondigd onder zijn echte naam vijf albums uit te brengen. The Ballad Of Dood & Juanita completeerde dat kwintet in 2021, waarna – gevoed door een op gang komende Hollywood-carrière – de onzekerheid begon. Konden we nog nieuwe muziek van de countryzanger uit Kentucky verwachten? Het antwoord kwam vorig jaar met Passage Du Desir, zijn debuut als Johnny Blue Skies.
Passage Du Desir kwam weliswaar uit onder zijn alter ego, maar paste met veertig minuten kwaliteitscountry naadloos in ‘s mans discografie. Want: nooit stelde hij op enig moment teleur. Simpson is een zekere factor sinds hij met albums als Metamodern Sounds In Country Music (2014) en A Sailor’s Guide To Earth (2016) een nieuw geluid in de conservatieve countryscene bracht.
Totaal andere act?
Verder is er dus weinig veranderd, zou je zeggen, behalve zijn artiestennaam. Maar wie er in 2016 in Paradiso ook al bij was, zal deze dinsdag toch haast het idee hebben naar een totaal andere act te staan kijken. De soulvolle stem van de nu 46-jarige Simpson is zo onmiskenbaar dat het haast wel dezelfde vent moet zijn, verder zijn er weinig raakvlakken. Speelde hij negen jaar geleden in dezelfde poptempel zijn songs nog vrij droogjes en zonder poespas, daar lijken hij en zijn band nu gekomen met een heel ander doel. Ze zijn gekomen om plezier te hebben en urenlang onafgebroken te jammen.
Het bijzinnetje op de poster van de Who The Fuck Is Johnny Blue Skies?-tour spreekt boekdelen: ‘If you’re on time, you’re late’. Dat blijkt als Simpson en zijn vier muzikanten precies om 20:00 uur op het podium verschijnen en Life Of Sin inzetten. Uit het zinnetje spreekt een zekere nuchterheid die symbool staat voor een band die gelooft in een noeste arbeidsethos en die wacht op niemand. Dit is een machine die eenmaal op gang gekomen niet meer te stoppen is.
Warm bad
Zo’n dertig songs worden erdoorheen gejaagd, en niet eens in moordend tempo. Om maar aan te geven: het is een lange avond. Wie zich niet heeft verdiept in Simpsons hedendaagse liveshow, zal met enige verbazing waarnemen hoe haast ieder nummer uitmondt in een breed uitgesponnen jam. Terwijl bassist Kevin Black en drummer Miles Miller breeduit lachend het tempo aangeven, scheuren Simpson en Laur Joamets de ene na de andere spetterende solo uit hun gitaren. Het kan voelen als een warm bad voor liefhebbers van outlaw country, Southern rock en blues, maar ook als lichte overdaad.
Dat het voor sommigen té veel is, blijkt uit het feit dat zij Paradiso in flinke getalen voortijdig verlaten. Al zal het niet willen missen van laatste treinen ook een rol spelen. Als Simpson na twee uur en twintig minuten in een spaarzaam moment van publieksinteractie droogjes opmerkt dat we nog veertig minuten te gaan hebben (waarna hij de zaal tot wat noodzakelijke rek- en strekoefeningen inspireert), zijn op de vloer al flinke gaten geslagen. De opmerking komt vlak na het spelen van Procol Harums A Whiter Shade Of Pale. Een moment om te shinen voor toetsenist Robbie Crowell.
Covers
A Whiter Shade Of Pale is niet de enige cover. Zo klinkt ook een baslijntje uit Sing A Simple Song van Sly & The Family Stone en wordt met Midnight Rider, toepasselijk op een avond vol zompige seventiesjams, ook een Allman Brothers-klassieker gespeeld. Tijdens de huidige tour worden onder meer ook Prince (Purple Rain), Led Zeppelin (Living Loving Maid) en The Doors (L.A. Woman) gecoverd. Dat gebeurt niet in Paradiso, maar ga daar na drie uur pure spelvreugde en muzikantschap maar eens op staan mopperen.
Een Sturgill Simpson-show is tegenwoordig een lange rit waar je geheid een stijve rug of pijnlijke knie van krijgt. Maar dat is maar tijdelijk, Simpsons optreden is dat niet. Dit is namelijk precies het kaliber concert dat je je tot in de lengte van dagen blijft herinneren. En dat kan best eens van pas komen, als je ooit nog iemand tegenkomt die zich afvraagt wie de fuck toch Johnny Blue Skies is.
Sturgill Simpson in Paradiso, Amsterdam
Gezien op dinsdag 4 maart 2025
Foto: Semi Song
0 Reacties