Verwacht geen nieuwe interpretaties van oud werk en geen onbekende nieuwe nummers bij een optreden van The Human League. Sterker nog, het lukt het drietal zangers deze avond in Utrecht schijnbaar moeiteloos het publiek veertig jaar terug te nemen in de tijd. Alleen Philip Oakeys haar zit anders. Het sterke oeuvre wordt enthousiast gereproduceerd, tot groot genoegen van de aanwezigen.
De ervaring leert dat een recensie van The Human League niet zonder de volgende wetenswaardigheden kan: David Bowie noemde de band in 1978 ‘the future of pop music’. Oprichter Martyn Ware vroeg zijn beste vriend Oakey de plaats van een weggelopen zanger in te nemen. Toen Ware zelf The Human League verliet om Heaven 17 op te richten, ging Oakey naarstig op zoek naar vervanging en in het nachtleven van Sheffield vond hij zangeressen Joanne Catherall en Susan Ann Sulley, op dat moment zeventien jaar oud. Deze avond staat het drietal als zestigers in de Ronda.
Haperende volgspot
Het optreden van een electropopband moet eigenlijk aan drie criteria voldoen: de stekker moet erin zitten, het oeuvre moet goed zijn en (vaak een probleem) de stemmen moeten de tand des tijds hebben doorstaan. Aan deze criteria wordt ruimschoots voldaan, merkt het Utrechtse publiek al snel. De stem van Oakey was altijd al bijzonder en is totaal niet veranderd. Krachtig en donker zet hij Love Action in. Sulley en Catherall dansen op hun plek, Oakey racet het gehele optreden over het podium, in het begin met een in Utrecht gekochte zonnebril. Een haperende volgspot zorgt ervoor dat hij soms zingt vanuit een donker hoekje.
Mirror Man wordt met gejuich ontvangen en al zo vroeg in het concert klapt men druistig mee. Bij The Lebanon mag de meereizende gitarist even naar voren. Susan Ann Sulley zorgt vervolgens voor een bijzonder moment door de band voor te stellen zonder hun namen te noemen. The Human League, dat zijn Philip, Susan en Joanne. (Later in de show komen de voornamen van de instrumentalisten toch nog even langs.)
Iggy
Susan zingt vervolgens solo en adequaat One Man In My Heart. Als Philip het stokje overneemt, heeft zijn stem het opvallende lage timbre dat we van hem kennen. Het verhaal gaat dat hij in het begin qua stemgeluid op Iggy Pop wilde lijken. De mannen klinken anders, maar die ambitie is begrijpelijk. Empire State Human stond jaren niet op het programma, nu is het een van de hoogtepunten. Net als Louise, in Nederland geen hitparadesucces, maar wel degelijk populair.
Behind The Mask is vervolgens een cover van Yellow Magic Orchestra, de band van de onlangs verscheiden Ryuichi Sakamoto waar Oakey eerder mee samenwerkte. (Keep Feeling) Fascination en Don’t You Want Me (met een lang instrumentaal intro) brengen ons naar het voorlopige einde van het concert. De toegiften Good-Bye Bad Times en Together In Electric Dreams zijn strikt genomen geen nummers van de band, maar van Oakey en Giorgio Moroder. Een kniesoor die daar op let.
Fijnproevers
Na een avond Utrecht speelt de band volgende week wel vier keer in België, in heel behoorlijke zalen. Misschien werd The Human League hier te lande toch te veel als popband gezien, terwijl bijvoorbeeld het album Dare! regelmatig op lijsten van de meest invloedrijke platen staat. In Utrecht stonden vanavond dus de fijnproevers en ze werden niet teleurgesteld.
The Human League in TivoliVredenburg
Gezien op zaterdag 23 november 2024
Foto’s door Kim Balster
0 Reacties