The Jayhawks in Paradiso

Nederland was één van de eerste Europese landen waar The Jayhawks begin jaren negentig voet aan de grond kreeg. Sindsdien hebben ze hier weinig aan populariteit ingeboet. Ook niet nadat Mark Olson de band in 1995 verliet en Gary Louris als frontman overbleef. Maar samen, zo is toch de overtuiging, maakten ze hun beste werk. Hartstikke goed nieuws dus dat Olson vorig jaar weer terugkeerde in de band. Gisteravond stonden ze in Paradiso.

Opwarmertje
De band opent met Wichita, een fijne Jayhawks-klassieker die bewijst dat Louris en Olson vooral samen zo sterk zijn. De samenzang, het scheurende gitaartje, het klopt allemaal precies. Maar wat de opmaat moet worden naar een show vol kippenvelmomenten blijft eigenlijk hangen op een niveau dat hoog is, maar nergens uitschiet naar boven. Zo krijgt Paradiso eigenlijk een hele reeks opwarmertjes voorgeschoteld maar weet het vuur nergens te ontbranden. Met name de drummer weet niet te overtuigen en die gezapigheid wordt overgenomen door de rest van de band.

Sterke liedjes
De setlist bestaat voor het grootste gedeelte uit nummers van Hollywood Town Hall (1992) en Tomorrow The Green Grass (1995). Het zijn deze ijzersterke liedjes die de band overeind houden. Bad Time, Take Me With You (When You Go) en Blue staan nog altijd als een huis. Speciaal voor Nederland wordt het nieuwe nummer Guilder Annie gespeeld, over de ex-vrouw van Louris die ooit vele guldens over de balk smeet bij een bezoek aan Nederland in de jaren negentig. Er komt nog wat nieuw werk van het in september te verschijnen album Mockingbird Time voorbij, waarvan She Walks In So Many Ways het meest blijft hangen.

Op stoom
De band sluit af met een flink aantal toegiften om aan te geven dat er van goede wil wel degelijk sprake is. Het bedaarde is er tegen het einde van de avond ook van af en dat wordt onderstreept met een prachtige uitvoering van Tampa To Tulsa. Zo is het beste nummer van de avond er gek genoeg één uit de tijd dat Olson niet meer bij de band zat. Een mooi slotakkoord dat bevestigt dat de hereniging van Olson en Louris absoluut een goed idee was, maar het legendarische optreden waar we op hoopten bleef achterwege.

Gezien op maandag 8 augustus 2011 in Paradiso, Amsterdam