Lawaai, fun en zweet. Die ingrediënten waren ruimschoots aanwezig in de zaal bij het optreden van de Amerikaanse punkband The Offspring vrijdagavond. Dit alles tot groot vermaak van de aanwezigen, ook op het podium – hoewel sommigen, zoals ondergetekende, de verhoudingen tussen deze ingrediënten iets anders hadden willen zien. Geen probleem, het was een welbestede avond.
“You gotta keep ’em separated”, klinkt het als frontman Dexter Holland en zijn mannen het podium betreden. Tot 1994 hoorde men deze zinsnede vooral in dierenwinkels en in het elektronica-onderwijs, nu herkent iedereen het als het begin van Come Out And Play, met een bijdrage van Jason “Blackball” McLean. De band speelt hard, enthousiast en foutloos, Holland zingt als een klok. Op de albums is zijn stem een beetje hoger. Dat wisten we al, hij wordt aan het einde van het jaar zestig en is dus in zijn ‘prime’.
Naadloos gaat het door met All I Want. Vanaf de eerste tonen springt de hele zaal op en neer. Holland en gitarist Noodles maken een praatje met het publiek en met elkaar, dat zal niet de enige keer zijn deze avond. Na Let The Bad Times Roll (veel ‘whoa’s’ en ‘fuck yeah’s’, precies zoals we het graag horen) weer een dialoog en een poging tot grootschalige samenzang. Looking Out For #1 (heeft niets te maken met BTO, maar komt van het laatste album Supercharged) hebben we dan al achter de kiezen.
Geen slijtage
Meer dan veertig jaar (hangt er een beetje vanaf hoe je telt) bestaat de band al. Holland was er vanaf het begin bij en Noodles bijna, drummer Brandon Pertzborn lag toen nog in de luiers. Van slijtage lijkt totaal geen sprake, je kunt wel zeggen dat de muziek sinds het album Americana (1998) wat toegankelijker is geworden: de scherpe randjes zijn minder scherp. De hoeveelheid energie (Supercharged is geen gek gekozen titel) en de beschouwende sarcastische teksten zijn een constante. Met Bad Religion is The Offspring een prominente vertegenwoordiger van de zuidelijke tak van de Californische punk, Green Day neemt het noorden voor zijn rekening. In de zaal was slechts één persoon met een Green Day-shirt te zien vandaag, dus wellicht is er ook enige rivaliteit.
Toegankelijker dus, meer mainstream, maar Original Prankster uit 2000 is wat mij betreft over het randje. Hammerhead volgt en daarna krijgen we een half uurtje amusement. Veel praten, veel ballonnen, gekleurde ballen, opblaasskeletten en samenzang, gelardeerd met een hommage aan Black Sabbath. Wie niet van al die heisa houdt (en voor de muziek komt) moet maar denken dat een groot deel van het publiek uit zijn of haar dak ging. In De Hal Van De Bergkoning van Edvard Grieg en Hey Jude passeren de revue, I Wanna Be Sedated van Ramones is een wat minder branchevreemde keuze. Eigen nummer Gone Away krijgt een pianoversie, op verzoek bijgelicht door honderden telefoonlampjes. Bob Dylan weet niet wat hij mist.
‘Dance fucker dance’
Pretty Fly (For A White Guy) is een publiekslieveling, net als The Kids Aren’t Alright (zouden we dat je afzetten tegen The Who of een eerbetoon moeten noemen?). Fijne oorverdovende uitvoeringen die nu de hele zaal opzwepen. ‘Dance fucker dance!’ Dat geldt ook voor de toegiften You’re Gonna Go Far, Kid en natuurlijk Self Esteem. Voor elk wat wils vanavond en het einde was er voor iedereen.
The Offspring in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op vrijdag 7 november 2025
Foto’s door Ans van Heck
3 Reacties
Voor de allereerste keer zag ik The Offspring live. Hoewel ik de laatste albums iets te commercieel vond, ben ik het met de schrijver eens dat de nummers van de latere albums veel beter en meer punkrock klonken tijdens deze avond. Ik heb genoten.
Ik was óók voor het eerst bij The Offspring live. Wat een geweldige avond heb ik samen met mijn man gehad. Veel gelachen, een traan gelaten en veel gezongen en gedanst. Top avond!
Volgende keer weer van de partij!
Ook eerste keer, top avond!