In memoriam: Leslie West (1945-2020)

Hij speelde op Woodstock, schreef een onsterfelijke rockklassieker en inspireerde verschillende snarenwonderen en hiphopartiesten: Leslie West was een van de ultieme Amerikaanse gitaarhelden. Afgelopen dinsdag overleed de mede-oprichter van de hardrockband Mountain. Lust For Life blikt terug op meerdere interviews met de man die zelfs Jimi Hendrix versteld deed staan.

In zijn latere jaren had Leslie West het niet makkelijk. In 2011 werd een deel van zijn rechterbeen geamputeerd, als gevolg van zijn suikerziekte. “Ik zag mijn hele muzikale bestaan in duigen vallen”, vertelde de zanger/gitarist in 2015 aan Lust For Life. “En daarmee eigenlijk mijn hele leven. Het duurde heel lang voor ik die depressie weer de baas was. Wat mij hielp? Het besef dat alle mensen te maken hebben met uitdagingen en tegenslagen. De enige manier om daarmee om te gaan, is zo goed en zo kwaad als mogelijk is verder te gaan met je leven. Sinds die tijd gaat het langzaam steeds beter met me.”

West bleef na de amputatie dan ook actief, met als laatste wapenfeit het soloalbum Soundcheck (2015). Hoe belangrijk hij was voor andere gitaristen, bleek wel uit het feit dat rockhelden als Peter Frampton, Brian May, Steve Lukather, Slash, Billy Gibbons en Johnny Winter maar wat graag meewerkten aan zijn latere platen. “Het zijn oude vrienden, dus zoiets gebeurt op een heel vanzelfsprekende manier”, legde West uit.

Twee jaar eerder namen we met West al zijn hele carrière door voor een verhaal in LFL035. De muzikant herinnerde zich hoe hij ooit geïnspireerd werd om voor het eerst een gitaar op te pakken. Dat was te danken aan een optreden van Elvis Presley. “Als kind speelde ik ukelele, toen ik zeven of acht was. Toen ik gitaar begon te spelen, verwijderde ik de twee dikste snaren, want ik was een ukelele gewend en die heeft er maar vier. Mijn moeder nam me mee naar een gitaarleraar. Die vroeg me waarom ik niet op zes snaren speelde. Ik antwoordde: ‘omdat ik dat niet kan’. Natuurlijk werd ik er snel uitgetrapt. Pas toen ik Elvis zag optreden, wist ik dat ik écht gitaar wilde leren spelen.”

‘De luidere versie van Cream’
In de jaren zestig richtte West samen met zijn broer Larry het bandje The Vagrants op. In die tijd kwam hij al in aanraking met bassist/zanger Felix Pappalardi, die later onder meer Disraeli Gears van Cream (1967) zou produceren. “Dat album veranderde mijn leven”, vertelde West in een artikel over die plaat in LFL075. “Ik was eraan verslaafd en bleef de lp maar opnieuw luisteren. Het geluid en albumartwork waren zo psychedelisch. Ik weet nog dat ik dacht: dit hebben wij hier niet in Amerika.”

Hevig beïnvloed door Cream maakte West in 1969 een soloalbum, waarvan de titel ook de naam van zijn volgende band werd: Mountain. Ook de eerder al genoemde Pappalardi maakte daar deel van uit. In hetzelfde jaar trad ‘de luidere versie van Cream’, zoals Rolling Stone deze Amerikaanse tegenhanger ooit noemde, ook op tijdens Woodstock. Helaas voor de mannen werd Mountain niet opgenomen in de bekroonde documentaire die Michael Wadleigh over het festival maakte, maar er zijn wel enkele nummers te horen op het album Woodstock Two (1971).

Complimentje van Jimi
In 1970 brak Mountain definitief door met het album Climbing! en de daarvan afkomstige single Mississippi Queen, die uitgroeide tot een echte hardrockklassieker. West herinnerde zich in 2013 nog hoe hij tijdens de opnames van Climbing! gecomplimenteerd werd door niemand minder dan Jimi Hendrix, die in de studio ernaast aan het opnemen was. “Felix zei dat ik maar even aan moest kloppen om te vragen of hij naar onze plaat wilde luisteren. We speelden het lied Never In My Life voor Jimi. Hij zei: ‘dat is een geweldige riff, man!’ Meer hoefde ik niet te horen!”

Buiten Mountain maakte de invloedrijke gitarist met de uit duizenden herkenbare gitaartoon nog vele soloalbums en vormde hij ook de ‘supergroup’ West, Bruce & Laing, waarin hij samenwerkte met een van zijn idolen: Jack Bruce. De Cream-bassist/zanger bleek slechts een van de vele rocklegendes met wie West door de jaren heen muziek zou maken. Zo speelde hij met The Who rond de opnames van Who’s Next (1971) en gaf hij samen met Ozzy Osbourne zijn grootste klassieker Mississippi Queen een update voor het album Under Cover (2005).

Naast Mississippi Queen bleek ook het nummer Long Red erg geliefd bij andere artiesten, maar dan in heel andere genres dan rock. Onder anderen rapper Jay-Z en zangeres Lana Del Rey gebruikten samples van deze track. West in 2013: “Als je de Wikipedia-pagina van Long Red opzoekt, zie je hoe vaak het lied gesampled is en door hoeveel uiteenlopende artiesten. Ik vond het tijd om te laten horen waar deze samples vandaan komen.” En dus nam de gitarist voor zijn toepasselijk getitelde album Still Climbing (2013) een nieuwe versie op. “Deze versie is anders dan het origineel: veel zwaarder, met meer ruimte voor de gitaar. Als ik optreed, wordt Long Red altijd aangevraagd, dus ik wilde het nummer opnemen zoals ik het op het podium uitvoer. Het voelt een beetje alsof ik mijn eigen lied heb gesampled.”

Leslie West overleed aan de gevolgen van een hartaanval. Hij werd 75 jaar.

Foto: Mascot Records/LFL035