Aan de vele T-shirts te zien, en ook niet onverwacht, waren er afgelopen vrijdag veel Marillion-fans naar de Achterhoek gekomen om medeoprichter en gitarist Steve Rothery met zijn soloband aan het werk te zien. De show in popzaal DRU Cultuurfabriek in Ulft was na Zoetermeer het tweede concert in Nederland.
Maar voordat Rothery ten tonele verschijnt, mogen de bezoekers eerst zo’n drie kwartier lang de muziek van de Italiaanse progrockband RanestRane ondergaan. Deze vierkoppige band bracht een jaar geleden zijn nieuwste album uit, A Space Odyssey, Part One, Monolith getiteld. De diehard Marillion-fans kennen deze band al, want zowel Rothery als zanger Steve Hogarth werkten aan A Space Odyssey mee. RanestRane bestaat uit Maurizio Meo (bas, elektrische contrabas), Daniele Pomo (zang, drums), Massimo Pomo (gitaar) en Riccardo Romano (keyboards). Omdat alle teksten in het Italiaans gezongen worden, is het voor de gemiddelde bezoeker, inclusief ondergetekende, vrijwel onmogelijk om te begrijpen waarover gezongen wordt. Het is wel duidelijk dat de in 1996 opgerichte band een hecht collectief is.
Na een kwartiertje pauze verschijnt de Steve Rothery Band op het podium: naast Rothery zelf op gitaar zijn dat Dave Foster (Mr. So & So) op gitaar, Yatim Halimi (Panic Room) op bas, Leon Parr op drums en Riccardo Romano (ja, die van RanestRane) op keyboards. Een uur lang speelt de band louter instrumentale muziek van de kortgeleden verschenen eerste solo(studio)plaat, The Ghosts Of Pripyat getiteld. Vreemd genoeg bracht Rothery eerder dit jaar de dubbel-cd met dvd Live In Rome uit, waarop een vijftal songs van de studioplaat staat. Het gaat om voornamelijk mooie epische songs met kop en staart en in elke track een prachtige gitaarsolo van Rothery, vaak bijgestaan door Dave Foster, met wie hij samen de meeste songs heeft geschreven. Met een gemiddelde speelduur van zo’n tien minuten per song, waarin ook nu en dan even gerockt wordt, zit je al snel aan een uur ‘nieuwe’ muziek.
Pauze!
Rothery kondigt zelf de meeste songs aan, maar doet dat zoals BBC-presentator Bob Harris (The Old Grey Whistle Test) dat pleegde te doen in de jaren zeventig: zacht pratend en heel onderkoeld, al zit er ook zeker veel humor in. Na iets meer dan een uur is het ineens afgelopen: pauze! Daar hadden we niet op gerekend, na een voorprogramma van drie kwartier, een kwartier pauze en een uur muziek. De organisatie trouwens ook niet.
Maar na een kwartiertje bijtanken aan de bar staan er ineens zes mannen op het podium. Naast de vijf bandleden van de Steve Rothery Band staat daar zanger Martin Jakubski, zanger van Marillion-tributeband Stillmarillion. Dat komt goed uit, want de tweede set bestaat volledig uit materiaal van Marillion. Begonnen wordt met Waiting To Happen en Afraid Of Sunlight. Rothery kondigt de volgende song aan als: “Deze spelen we haast nooit met Marillion”, waarna Easter wordt ingezet. Uit betrouwbare bron hoor ik dat Marillion deze song bij vrijwel elk concert speelt. Het zal dan ook wel een van Rothery’s grapjes zijn.
Uitstekend bereik
Op een gegeven moment zegt hij dat maar een van de muzikanten een setlist heeft, toetsenist Riccardo Romano namelijk. Maar ja, zegt hij “that’s because he’s Italian!’’. Verder worden nog songs gespeeld als Cinderella Search, Sugar Mice en Lavender (allemaal luidkeels meegezongen) en Incubus. Overigens slaagt Martin Jakubski er regelmatig in om, zeker als je je ogen sluit, vrijwel identiek te klinken als Fish en bij de songs uit de ‘h’-periode als Steve Hogarth (‘h’). Kortom, deze man heeft een uitstekend bereik!
Na afloop van het optreden nemen Rothery en zijn bandleden alle tijd om handtekeningen uit te delen en met fans te praten, dit duurt toch zeker bijna een uur. Het publiek toont zich tijdens en na het concert erg enthousiast en tevreden. Volgens een van de barmedewerkers een bijzonder publiek, want er wordt tijdens het optreden amper gepraat en gedronken, men blijkt vooral aandacht voor de muziek te hebben. Echt een avond voor en met muziekliefhebbers dus!
Steve Rothery Band in DRU Cultuurfabriek, Ulft
Gezien op vrijdag 24 oktober 2014
Foto’s: Bert Treep
Meer over
0 Reacties