Marillion in TivoliVredenburg (live-recensie)

Marillion en Nederland: het is een connectie die al decennialang onbreekbaar is. Niet voor niets houdt de band hier ‘Marillion Weekend Conventions’, die afgelopen maart weer plaatsvonden in Port Zélande en Haarlem. Vanavond is het in Utrecht echter weer tijd voor een reguliere show, de eerste op Nederlandse bodem in ruim een jaar.

A Tour Before It’s Christmas, zo heet de huidige concertreeks van Marillion. Even lijkt het erop dat die titel stevig wordt doorgevoerd: bij het betreden van de Grote Zaal van TivoliVredenburg hangt het hele podium vol met kersttakken en -lichtjes. Al snel blijkt echter dat dit de aankleding is van het voorprogramma Iamthemorning, een piano-/zangduo dat op zijn zachtst gezegd ietwat bijzonder is, maar vooral dankzij een grote sympathiefactor toch een geslaagde opening van de avond vormt.

Piece of piss

Wanneer Marillion opent met The Invisible Man zien we zanger Steve Hogarth in eerste instantie niet op het podium. In plaats daarvan zingt hij ons met indringende blik toe vanaf het grote videoscherm, wat de dreigende toon van deze opener alleen maar vergroot. Wanneer Hogarth vervolgens wél het podium betreedt, oogt hij dankzij een strak kostuum en achterovergekamd haar als een soort kruising tussen Bryan Ferry en een strenge schooldirecteur. Het blijkt enkel een act voor dit nummer te zijn; de rest van de avond is hij gewoon zijn fladderige zelf.

Daar hoort ook een flinke dosis eerlijkheid bij. Hogarth schaamt zich er niet voor dat hij vergeten is wanneer het meest recente Marillion-album An Hour Before It’s Dark verscheen en schroomt ook niet te vertellen dat de band er deze avond weinig van gaat spelen ‘omdat we genoeg mooiers hebben’. En inderdaad: waar het album (uit 2022, gelukkig wist gitarist Steve Rothery het nog wel) tijdens de optredens vorig jaar nog integraal voorbijkwam en daarmee het gros van de setlist vormde, zijn het dit keer enkel Reprogram The Gene, The Crow And The Nightingale en Care die gespeeld worden.

Ook over het nummer Lucky Man is Hogarth heerlijk open. “Als progrockband wil je het liefst iets heel simpels spelen dat heel ingewikkeld klinkt, want dan denkt iedereen dat je heel goed bent”, zo legt hij uit. “Dit nummer is echter precies het tegenovergestelde. Het is fucking moeilijk om te spelen, maar het klinkt als een ‘piece of piss’.”

Meezingen en water drinken

Hoewel Marillion-setlists nooit voorspelbaar zijn, is het toch wel een verrassing dat Afraid Of Sunlight deze avond niet voorbijkomt. Wel zijn er genoeg andere bandklassiekers die de revue passeren: Easter kan vroeg op de avond al op een stevig meezingmoment rekenen en ook de toegiften Splintering Heart, Neverland en King worden vol enthousiasme ontvangen. Ook het wat recentere Sounds That Can’t Be Made is een absoluut hoogtepunt.

Tegen het einde van de avond dreigt het nog even mis te gaan wanneer iemand op de eerste rij onwel lijkt te worden. Tussen twee coupletten door brengt Hogarth met sierlijke bewegingen twee flesjes water naar hem toe, alsof het een doodnormaal element van de show is. Wanneer de man vervolgens besluit toch maar even een rustiger plekje op te zoeken, krijgt hij een stevige handdruk van de zanger. Het levert een groot applaus op. Marillion en zijn fans: het blijft een liefdesverhaal dat je elders in de muziek zelden tegenkomt.

Marillion in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op woensdag 15 november 2023
Foto’s door Robin Looy