De komende maanden gaat Lust For Life op zoek naar de meest onvergetelijke concertervaringen voor een uitgebreide livespecial later dit jaar. Welke herinneringen komen bij de redactie naar boven? Redacteur Dominique van der Geld over het optreden van Bruce Springsteen & The E Street Band op Pinkpop in 2012.
Ja, hier volgt het zoveelste jubelverhaal over Bruce Springsteen als live-artiest. Van sommige mensen die niet veel met zijn muziek hebben (en daarom nooit bij een van zijn concerten geweest zijn), hoor ik weleens dat zij zich kapot ergeren aan de kritiekloosheid waarmee fans over de grote baas praten: elke show is nóg beter dan de vorige en na elk optreden lijkt de man in hun ogen weer wat heiliger geworden. Als er al iets van kritiek klinkt, gaat het over zaken die hij zelf niet echt in de hand heeft. Zo las ik eens een essay van een fan die voorheen alle Springsteen-concerten in Nederland afging, maar nu vond dat die Bruce maar een allemansvriend was geworden. Véél te massaal.
Kan wezen, maar als je ook maar iets met ‘s mans muziek hebt, is het verder verdomd moeilijk om inhoudelijke kritiek te uiten op zijn concerten. Zelfs als hij net iets minder bij stem is, geeft de rocker uit New Jersey nog steeds alles om er toch een onvergetelijke, vaak bijna uitputtende avond van te maken. Weer of geen weer (zoals in een kletsnat Goffertpark in 2013), The Boss stelt nooit teleur. Als je mij vraagt een top vijf te maken van de beste shows die ik ooit heb meegemaakt, staat Springsteen er dan ook minstens twee keer in. Hooguit driemaal, want vaker heb ik hem nog niet gezien.
Klaar voor het echte werk
In tegenstelling tot veel andere dingen in het leven was de eerste ervaring in dit geval gelijk de beste. In 2012 mocht Springsteen voor de tweede keer Pinkpop headlinen en daar zat misschien niet iedereen op te wachten. Drie jaar daarvoor konden de trouwe bezoekers van het festival hem namelijk ook al in Landgraaf zien. Voor mij kwam het echter perfect uit: de vorige keer greep ik er immers keihard naast toen de kaartverkoop startte en kreeg ik verder toch niemand zover om met me mee te gaan. Dat zou me niet nog eens gebeuren. Waar ik het voorheen met live-video’s moest doen, ging ik de man nu eindelijk écht aan het werk zien.
Vaste Pinkpopgangers moeten misschien niets hebben van festivalgenoten die puur voor één artiest komen, maar op die veel te hete zomerdag in 2012 voelden de andere acts voor mij als een tergend lang voorprogramma: van een abominabel optreden van Gers Pardoel waar ik me mee naartoe liet sleuren tot het saaie banjogeram van Mumford & Sons (dat later kennelijk nog een keer het podium opkwam om Hungry Heart te zingen met Springsteen, lees ik nu in mijn verslag van die dag). Ze werden allemaal onverbiddelijk uit mijn geheugen geblazen door de enorme muur van geluid die The E Street Band optrok.
Mooier dan gedroomd
Onder een ondergaande zon en eindigend onder een halve maan zag ik een mooier optreden dan ik had durven dromen. Voor me viel een meisje flauw van de hitte, naast en achter me bliezen mensen tijdens het meezingen diverse onaangename geuren mijn kant op, maar het deed allemaal weinig af aan de ervaring. Wat er verder gebeurde? Springsteen vergat zijn tekst even bij Spirit In The Night en loste dat op met een brede grijns, tijdens The River kwamen bij sommigen de waterlanders tevoorschijn en Garland Jeffreys mocht nog even de hit 96 Tears zingen. En natuurlijk waren er de vaste taferelen, zoals het jongetje dat uit het publiek getrokken werd om het refrein van Waitin’ On A Sunny Day over te nemen en Bruce zelf die zich juist het publiek in liet trekken. Heel charmant allemaal, zeker als je het voor de eerste keer mag aanschouwen.
U merkt, ook een groot tegenstander van heldenverering als ik kan onmogelijk iets negatiefs zeggen over de rasentertainer die Bruce Springsteen nu eenmaal is. Wel over sommige van zijn songs, maar niet over zijn shows. Sommige concertervaringen zijn me misschien nog wat dierbaarder dan deze omdat bijvoorbeeld de artiest in kwestie (Leonard Cohen, Lou Reed) niet meer in leven is of omdat ik er samen met iemand die heel speciaal voor me is getuige van was, maar als het puur om de kwaliteit van het optreden gaat, kan voor mij niets op tegen die dag in mei 2012. Behalve 22 juni 2013 in het Goffertpark en 14 juni 2016 op het Malieveld natuurlijk, want toen stond Springsteen er weer. En werd hij ook voor mij, hoe banaal het ook klinkt, toch steeds weer wat heiliger.
Wil jij ook je mooiste concertervaringen delen? Klik dan gauw door en maak meteen kans op tickets voor Deep Purple in de Ziggo Dome!
0 Reacties