Binnen vijf minuten waren de 17.000 tickets voor de ‘comeback-show’ van Tool in Nederland uitverkocht. Niet gek als je bedenkt dat deze immens populaire Amerikaanse progmetalgoden twaalf jaar geleden voor het laatst in ons land waren. Maar de grote vraag is: is Tool anno 2019 nog steeds zo goed als een decennium geleden?
Een paar zaken die er anders waren in de wereld toen Tool de vorige keer Nederland aandeed? Onze (inmiddels net ex-)stagiair zat nog op de basisschool, Donald Trump was hier vooral bekend van het programma The Apprentice, Mark van Bommel voetbalde bij Bayern München, uw lijfblad Lust For Life heette nog Revolver Magazine en ondergetekende was trots dat ‘ie eindelijk een baard kon laten staan. Dat het dus duidelijk moge wezen: het is even geleden dat de excentrieke frontman Maynard James Keenan en zijn kornuiten hier hun kunsten hebben vertoond – bijna twaalf jaar geleden waren ze headliner van Lowlands ter promotie van het in 2006 verschenen laatste studioalbum 10,000 Days.
Wijnmaker
Wat er sindsdien is gebeurd, is wat schimmig. Diverse rechtszaken (o.a. over copyright op het iconische artwork) zorgden ervoor dat de band tot een halt kwam. Er werd nog wel opgetreden, vooral in het thuisland en in Zuid-Amerika, maar verder hielden de bandleden zich vooral bezig met eigen projecten, al dan niet muziekgerelateerd. Zo musiceerde Keenan met Puscifer en A Perfect Circle, terwijl hij daarnaast naam maakte als – je verwacht het niet – wijnmaker.
Naarmate de jaren vorderden, werd de hoop op een nieuwe Tool-plaat en een bijbehorende tour steeds kleiner. Niet gek dus dat toen bekend werd dat de band naar de Ziggo Dome zou komen, de tickets binnen een paar minuten uitverkocht waren. En inmiddels is ook duidelijk dat er ein-de-lijk een nieuw album gaat komen, met als voorlopige releasedatum 30 augustus.
Fuck yeah!
Voor de vele Tool-fans bijzonder veel reden tot blijdschap dus. Maar de grote vraag voorafgaand aan de Ziggo Dome-show was toch wel: kunnen ze het nog na al die tijd? Het antwoord geeft de band meteen met opener Ænema: ‘fuck, yeah!’ Gitarist Adam Jones smijt zijn verzengende riffs achteloos het publiek in, bassist Justin Chancellor is even groovy als technisch en de achter een immens drumstel verstopte Danny Carey is nog altijd een beest van een drummer, met zijn gekke tegendraadse ritmes en trommelvliesversnipperende double bass. En Maynard? Die staat nog steeds achteraan op het podium, zijn zwart-rode hanenkam vervaarlijk wapperend terwijl hij verbazingwekkend zuiver en krachtig zingt – hoewel de zang in eerste instantie nog een beetje verzuipt in het zware basgeweld, maar dat euvel wordt al snel gefikst. Hoe dan ook: meteen koude rillingen. En ik werd binnen de kortste keren meegesleurd naar de eerste keer dat ik Tool zag: op Pinkpop 2001, in een propvolle tent. Nog altijd een van mijn meest dierbare concertherinneringen.
Opgerekt
Die beresterke opening wordt moeiteloos een vervolg gegeven met vlammende uitvoeringen van The Pot, monstercombo Parabol/Parabola, een nieuw nummer (dat voorlopig de titel Descending heeft meegekregen en zich nog het best laat omschrijven als ‘typisch mid-tempo Tool’) en publieksfavoriet Schism, dat voor de gelegenheid flink wordt opgerekt. Tot zover geen klachten, maar na dat (overigens al drie kwartier klokkende) openingssalvo zorgen de ellenlange nieuwe track Invincible en eveneens behoorlijk opgeblazen uitvoeringen van Intolerance en Jambi voor wat onrust bij een deel van het publiek. Het lomp gebrulde ‘speleeeeeh!’, afkomstig uit de keel van mijn studentikoos uitziende buurman, is wellicht wat overdreven, maar de band verliest zich in dit deel van de show wel degelijk af en toe in ‘gepiel op de vierkante millimeter’. De lange pauze na de afsluiter van de reguliere set – het nog altijd superieure Forty Six & 2 – helpt vervolgens niet mee en tot overmaat van ‘ramp’ is het eerste nummer in de toegift ook nog eens een veredelde drumsolo (werktitel CCTrip, ook van de nieuwe plaat). Dan had ik toch liever een kraker als The Grudge, Prison Sex, Eulogy of Sober gehoord. Gelukkig is het slot weer beresterk, met Vicarious en de altijd lekkere MTV-hit Stinkfist, dat door duizenden wordt meegebruld.
Overdonderend
Nu lijk ik misschien wat negatief over deze ‘comeback-show’, maar geloof me: dat ben ik niet. Tool is nog steeds een waanzinnig goede band met uitstekende songs, geweldige muzikanten en een fabuleuze frontman met een strot van goud, en het optreden in de Ziggo Dome was even overdonderend als steengoed. De setlist roept bij mij wat vragen op en het nieuwe materiaal maakt nog niet allemaal meteen indruk, maar de wagonlading kippenvel tijdens vele andere momenten spreekt boekdelen: Tool is terug. En hoe!
Tool in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op 18 juni 2019
18 Reacties
Goede show en nog steeds op eenzame hoogte. Wel gek dat er maar 2 nieuwe nummers ten gehore gebracht worden. Het oude werk is altijd goed maar na 13 jaar wachten wil het publiek ook wel eens wat nieuws. Typisch TOOL: een beetje treiteren en de vaste fanbase negeren. Jammer. Maar ja, 17.000 kaarten in 5 minuten verkopen is dan wel weer een prestatie. Tot ziens in 2031.
mee eens , de nieuwe nummers hebben nog geen echt Tool karakter. Komt misschien nog , ben er mee eens dat richting het midden van het concert het inkakte, ook omdat de band weinig/geen interactie heeft met het publiek werd het allemaal een beetje tam van beide kanten.
De oude vertrouwde nummers waren wel echt steengoed.
Overall 8/10 en dan vooral om de oude nummers.
Dat komt denk ik omdat je de nummers simpelweg nog niet kent? Luister een aantal keer Invincible op youtube en je merkt dat de teksten meteen weer dagen door je kop spoken.
Ook de reden waarom ze niet meer van de nieuwe nummers spelen, het publiek heeft nog een aandachtsspanne opgebouwd voor het onbekende materiaal en gaat meteen klagen over verveling.
Na de woorden “opgeblazen versie van 46&2” kon ik je niet meer serieus nemen……..wat een retestrakke uitvoering was dat zeg…..
helemaal mee eens, wat mij betreft het hoogtepunt van de avond!
Daar heb je eigenlijk wel een punt – nadeel aan middenin de nacht een review schrijven ;) Heb het even genuanceerd!
Helemaal met je eens, maar ik heet óók jeroen.
Schrijver al een beetje teveel met het artikel bezig geweest denk ik.
Technisch en strak, meer hoeft TOOL wat mij betreft niet te doen, hoewel, wat meer buiten het draaiboekje had gemogen, maar ik weet niet of dat wel te doen is.
Was ook erg blij met de mooie één-tweetjes tussen Jones en Chancellor.
How How….Aanwezig gisteren inde geweldige ziggo dome.
na de laatste toon,de laatste cimbaal slag en zanglijn van maynard en zijn TOOL werd de zaal in staande ovatie gedwongen en volgende een minutenlang applaus,TERECHT!
De oude nummers werden wederom op magistrale wijze gebracht met hier en daar een ingeving van het moment.de 2 nieuw gebrachte nummers waren om duimen van af te likken vooral de ‘descending’genaamde song was retestrak en van uitermate hoge kwaliteit.de setlist daar kan over gediscusieerd worden…but in the end TOOL heeft een overdosis aan magistrale nummers dat kiezen moeilijk is.
WHAT A PERFORMANCE
30/08 een datum om naar uit te kijken
De Wolf; precies! Volgende keer lees ik graag een recensie van jou:)
It was fucking MAGICAL
Met mijn 68 jaar heb ik er zeer van genoten. Rete strak om zo maar te zeggen. Als ik nierstenen had gehad zouden ze nu verdwenen zijn.
Geweldige performance. Hoop ze nog eens te zien. Benieuwd naar hun nieuwe album.
Eens met een aantal bovenstaande reacties. Schrijver doet de nieuwe (bijzonder lange) nummers tekort. Tool evolueert zoals elke band en dus hoef je geen nieuwe nummers te verwachten die wat rauwer zijn zoals op de eerste albums.
Enige puntje van kritiek was idd de drumsolo en de lange pauze daarvoor. Maar de heren zijn inmiddels op leeftijd, dus het mag ook wel
Ik bespeur hier, regelmatig in de recensies (meningen) te lezen, een algemene tendens dat “de vaart er uit ging” maar dat ligt dan echt aan de aandachtsspanne van de gemiddelde mens. Een 28 minuten versie van Dazed and Confused van Led Zeppelin zou tegenwoordig niet meer kunnen.
Hm, ik vond het juist qua evolutie wel meevallen – ze klonken voor mij vooral als bijzonder lange typische Tool-songs, maar dan zonder de ‘punch’. Maar ik vermoed dat ze bij meerdere luisterbeurten, als het album daadwerkelijk verschenen is, zomaar eens heel wat meer indruk kunnen maken…
Wat mopperige review, al snap ik bepaalde opmerkingen wel.
Maar Invincible heb? Heb je de hele entourage en de strakke riffs met Maynard’s subtiele venijn gemist? Misschien zat je op de tribune, maar in de zaal ging iedereen voor de bijl.
Plus Intolerance en 46&2 knetterden als vuurwerk, superstrak!
Anyway: ieder zijn mening.
Het is dat ik een ticket heb voor Werchter (met Tool) volgende week, anders was mijn afwezigheid en het feit dat er bij Tool “speuluh!” figuren aanwezig zijn wel heel triest geweest.
Ben ik er ook weer bij. Tool 5e keer zien op Werchter. Altijd top!
Zeer strakke show waarbij ik ook de lichtshow echt wel mooi vond.
De meeste nummers waren gewoon heel strak uitgevoerd, een enkele keer ook even lekker publiek op het verkeerde been zetten door een loopje nog even extra te herhalen of juist niet.
Van Descending vind ikzelf dat er wat betere versies te luisteren zijn op youtube (het lijkt daar wat meer te vloeien) maar het blijft een uitstekend nummer. Invincible ben ik zelf nog niet van overtuigd maar heb ik ook nog niet zo vaak gehoord.
De drumsolo was erg indrukwekkend maar misschien niet heel handig omdat na een pauze van 12 min te doen. Verder niks dan lof!
Vergeet ook niet het contrast tussen een zogenaamde darkness band en de dosis licht die de visuals gaven. En dan die mogelijke ode aan Queen; namelijk het gestofzuig van het podium na Fiend. Welke helaas naar mijn mening niet zo uit de verf kwamen. Hadden ze alleen al een backdrop van dat albumhoesje meegenomen, dan was een man als ik al meer in de stemming gekomen.
En die drumsolo deed mij denken aan de overleden drummer van Channel Zero.
Maar Tool was goed. De mafketels.