Parkpop Saturday Night 2019 – festivalverslag

Een zeer gevarieerde line-up op een bloedhete dag; dat is Parkpop Saturday Night 2019 in het kort. Voorgaande jaren heette het festival voorafgaand aan Parkpop nog ‘Night At The Park’ en stonden daar namen als Wet Wet Wet, Slade en Anastacia. Ook deze editie is het gezien de hoeveelheid verschillende stijlen weer een opmerkelijke line-up, maar dan wel in positieve zin: hij is uitermate geschikt is voor de nostalgische muziekliefhebber met een brede smaak. Organisatorisch liet de hittebestrijding helaas wel te wensen over…

Ondanks de naam Saturday Night begint het festival al in de middag. De zon brandt meedogenloos op het terrein waar DI-RECT als eerste de muziek verzorgt. De focus vanuit het publiek op de band is er niet echt, de meeste mensen proberen wijselijk een plek in de schaduw te bemachtigen. Vanaf de picknickbanken onder de tentdoeken op het midden van het terrein is er prima zicht op de show van Gruppo Sportivo. Het is een zeer vermakelijk optreden en met de zomerse blazers past het ook nog eens goed bij het warme weer. Ook qua nostalgiegehalte is de band beter geschikt voor de doelgroep. Het eerder genoemde DI-RECT en het later op deze dag spelende My Baby hadden beter op de Parkpop-zondag kunnen staan.

Cypress Hill maakt er een leuk feestje van met hun “oldskool” geluid, Jump van House Of Pain en natuurlijk Insane In The Brain komen voorbij. Het is wel een typische hiphopshow met het herhaaldelijk scanderen van de naam Cypress en Hill door band en publiek. De toeschouwers vermaken zich er prima mee, al is een uurtje ook wel genoeg. Met dit energieke, opzwepende optreden lijkt het festival pas écht geopend. Even verderop stelt Navarone van eigen bodem ook even orde op zaken door een fantastische set te spelen. Dan weer groovend als The Black Crowes, dan weer stoomwalsend als de oude Soundgarden. Met Whole Lotta Love van Led Zeppelin biedt de band ook een meezingmoment aan. Mocht je in het buitenland zijn en van iemand de vraag krijgen wat nu echt een goede rockband is in Nederland anno 2019 dan kun je dit moeiteloos beantwoorden met Navarone. Niet te hard, niet te blasé of schreeuwerig: gewoon een heerlijke pot gitaarmuziek.

Direct daarop aansluitend betreden de in witte smokings gehulde bandleden van Chic het hoofdpodium. Met de sympathieke bandleider Nile Rodgers aan het roer wordt het grootste dans- en discofeestje van deze festivaldag ingeluid. De zon is inmiddels acceptabeler zo op het begin van de avond en de ergste hitte lijkt voor de meeste mensen al vergeten. Heel veel hits komen voorbij want de funky gitarist heeft zijn stempel behoorlijk op de grote songs uit de popmuziek gedrukt. Van Madonna, Diana Ross en Sister Sledge tot David Bowies Let’s Dance. Een heerlijk herkenbaar soulvol feestje en even een serieuze noot als Rodgers over zijn ziekte spreekt. Inmiddels is hij honderd procent kankervrij. Deze gewonnen strijd wordt opgevolgd met een rustig beginnende versie van Get Lucky. Piano en zang en dan dat zo herkenbare riffje van Rodgers die de feestvreugde weer aanzwengelt. Met zo’n leuk en goed optreden heeft de betalende bezoeker meteen het idee dat het kaartje z’n geld wel waard was.

Iedereen op het terrein besluit vervolgens te gaan eten, waardoor bij alle eettentjes op dat moment van de avond enorm lange rijen staan. Maar nergens zijn de hele dag de wachtrijen zo lang als bij de twee waterpunten met gratis drinkwater. Hier mag toch een kritisch punt geplaatst worden richting de organisatie die verder vrijwel vlekkeloos was. Bij zulke hoge temperaturen kun je verwachten dat veel mensen snakken naar water. Bospop heeft in het verleden dit probleem opgelost door over het terrein emmers water te plaatsen met sponzen er in. Pinkpop heeft kraampjes waar aan de lopende band water wordt uitgedeeld. Dit gaat allemaal snel en efficiënt. Op Parkpop Saturday Night hebben bezoekers weliswaar de vrijheid om halve liter flesjes water zelf te vullen, maar dit neemt zoveel tijd in beslag dat er zulke lange rijen vormen. Ook zouden toiletten natuurlijk gratis behoren te zijn op een festival waar je ruime 40 euro entree voor betaalt. Pluspunten voor de organisatie zijn de vele plekken met schaduw die gecreëerd zijn en het goede geluid van beide podia.

Tears For Fears is dé naam op dit affiche want de band is de afgelopen jaren nauwelijks live te bewonderen geweest, op het concert in AFAS Live van afgelopen winter na. Meteen wordt het publiek meegenomen als de heren openen met Everybody Wants To Rule The World. Loepzuivere stemmen, alsof er niets is veranderd of dat het veld naar een studio opname staat te luisteren. De ene na de andere hit of prachtsong volgt, zoals Sowing The Seeds Of Love, Change, Mad World, Head Over Heels, Woman In Chains en natuurlijk ook nog Shout. Veel artiesten die populair waren in de jaren ’80 trekken nog volle zalen, maar Tears For Fears is wel extreem goed geconserveerd gebleven en zou nog moeiteloos meekunnen met de jonge bands van nu. Dat de mannen veel fans heeft die speciaal voor hen naar dit festival zijn afgereisd is duidelijk na afloop, aangezien er dan een ware exodus plaatsvindt.

Toch blijven er nog genoeg mensen over op het terrein van het Zuiderpark die een vrij matig Triggerfinger zien. Dat de Belgen tijdens een clubshow er op los experimenteren of obscure setlists spelen, is te rechtvaardigen. De band speelt meedogenloos hard en slaat publieksfavoriet I Follow Rivers volledig over. Bij een festivaloptreden horen hits, je speelt meer voor het grote publiek dan je fans. Die plank wordt dus volledig misgeslagen door de band. Juist op dit festival waar ze na Tears For Fears geprogrammeerd staan (die in Shout ook het bekende getik van een lepeltje opgenomen hebben), had I Follow Rivers naadloos gepast. Jammer.

Skunk Anansie doet deze miskleun gelukkig al snel vergeten. Skin komt op in een rood glitterpark met grote punten alsof ze als een grote nar op het podium rondspringt. Al snel gaat het pak uit en worden hits als Weak en Hedonism natuurlijk niet overgeslagen. Skin lijkt in 25 jaar nauwelijks veranderd, nog steeds die lieve glimlach op haar gezicht en soms die bezeten blik in haar ogen. Ze is fel politiek links georiënteerd en gezien haar performance op deze zwoele zomeravond gezegend met een torenhoog libido. Door haar make-up, uitstraling en heftige kleding is ze een charmante, maar soms haast intimiderende rockdiva. Ze duikt het publiek in alsof crowdsurfen niet verboden is en we weer even terug zijn op een editie van Pinkpop in de jaren ’90. Met daverend vuurwerk inclusief gilpijlen boven het podium rockt Skunk Anansie stevig door tot het absolute einde. Ook hier mist het publiek een hit als Brazen (Weep) maar de show was te goed om je er druk om te maken.

Parkpop Saturday Night bood meer dan prima muzikaal vermaak, qua watervoorziening had het echt beter gekund en het blijft jammer dat bands als DI-RECT, Triggerfinger en My Baby niet vervangen hadden kunnen worden door meer op de doelgroep aansluitende nostalgische acts.

Parkpop Saturday Night
Gezien op 29 juni 2019
Foto’s door Rob Sneltjes