POPtical Illusion bevat John Cale’s meest vloeiende melodieën sinds Music For A New Society (1982)
John Cale werd in maart 82, maar op zijn vensterbank staan nog steeds geen geraniums. POPtical Illusion is zijn tweede album binnen iets meer dan een jaar en getuigt net als Mercy van onverminderde vitaliteit. Wat de platen met elkaar gemeen hebben, is een door wanhoop gevoede woede over wat het grootkapitaal en de daardoor gecorrumpeerde machthebbers ons aandoen. Cale citeert daarbij een van zijn eigen oude aforismen (‘Fear is a man’s best friend’, in Edge Of Reason), in het volle besef dat angst in deze duistere tijden ook een activerende en dus productieve rol kan spelen.
Grootste verschil met de voorganger is dat er dit keer geen lange gastenlijst met de meest uiteenlopende instrumentalisten is, want de nadruk ligt hier veelal op elektronisch aangedreven songs. Gekoppeld aan ’s mans vloeiendste melodieën sinds Music For A New Society (1982) levert dat een album op dat je niet zelden doet denken aan wat John Grant vanaf Pale Green Ghosts geproduceerd heeft. Hebben we van Cale trouwens ooit eerder zo’n conventioneel hups popliedje als Davies And Wales gehoord? De vraag stellen…
Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life.
0 Reacties