Het jolige Britse viertal Mumford & Sons, dat een kleine zes jaar geleden folkrock opnieuw populair maakte bij de grote massa met het album Sigh No More en de daarvan afkomstige singles Little Lion Man en The Cave, heeft de banjo en de roffelende drums overboord gesmeten en kiest op dit derde album voor een veel voller, door elektrische gitaren gedomineerd rockgeluid. Gebleven is de herkenbare samenzang, maar verder schuiven Marcus Mumford en zijn makkers qua sound meer richting Elbow en (de oude) Coldplay. Is dat erg? Neuh, eerlijk gezegd kwam die banjo me na het tweede album Babel (2012) al danig de strot uit, maar een gewaagde zet is het wel. Sterker nog: al bij de release van Believe (de eerste single van Wilder Mind) ontsteeg er een hoop gemor uit het kamp van de conservatieve M&S-fans. Maar goed: conservatieven zouden zelfs liever niet elke dag een schone onderbroek aantrekken als ze de kans hadden. Hoe dan ook, uiteindelijk gaat het om de liedjes en die zijn ontegenzeggelijk een stuk sterker en avontuurlijker dan op de voorganger(s) – zij het wel minder catchy. Of Mumford & Sons van Wilder Mind weer miljoenen exemplaren gaat verkopen: ik durf het niet te zeggen, maar mijn respect hebben de heren er wel mee verdiend. Daar koop je geen brood van, maar toch.
0 Reacties