De komende maanden gaat Lust For Life op zoek naar de meest onvergetelijke concertervaringen voor een uitgebreide livespecial later dit jaar. Welke herinneringen komen bij de redactie naar boven? Redactrice Caya Forman over de optredens van Robert Plant & The Sensational Space Shifters en The Rolling Stones op Pinkpop in 2014.
Het is misschien een beetje gevaarlijk om met mijn 25-jarige bestaan al iets ‘de show van mijn leven’ te noemen. En om het maar even nog wat ingewikkelder te maken, kies ik niet voor één, maar twee optredens. Toen ik hoorde dat The Rolling Stones én Led Zeppelin-frontman Robert Plant in 2014 naar Landgraaf kwamen, wist ik dat ik erbij moest zijn. Jaren geleden is mijn liefde voor classic rock – en rock in het algemeen – begonnen met de ontdekking van deze legendarische muzikanten. Er was alleen één probleem: als uitwonende student zonder bijbaan was mijn budget voor de dusver allerduurste editie van Pinkpop zo goed als nihil, maar door mezelf – samen met wat festivalliefhebbende vrienden – bij Pinkpop in te schrijven als vrijwilliger, dacht ik dit probleem opgelost te hebben. Ik kon vast tussen het werken door een concertje of twee meepikken.
De zon beukte genadeloos op mijn schouders tijdens de extreem warme Pinkpop-zaterdag. Mijn crew en ik hadden de hele middag als een rood aangelopen patrouilleteam over de campings heen gezworven, op zoek naar festivalgangers die stoute dingen deden – op het gras barbecueën, tenten in de wandelpaden parkeren, noem het maar op. In werkelijkheid was er vrij weinig te doen en schuifelden we heen en weer tussen de zeldzame, kleine plekjes schaduw. Maar ik wist waar ik het voor deed: die avond zou ik eindelijk de Stones zien.
Ik geloof dat ik nog nooit in mijn leven zo veel mensen bij elkaar heb gezien als tijdens de Pinkpop-show van The Rolling Stones. Het was benauwend en vooral lastig om ook maar een beetje dicht bij het podium te komen, maar wát heb ik genoten. Het gevoel om nummers die ik sinds mijn kindertijd al regelmatig draai – Angie, Jumpin’ Jack Flash, Brown Sugar – live te horen, is onbeschrijflijk en ik heb dan ook elk nummer keihard meegezongen, heen en weer deinend op de schouders van mijn toenmalige vriend. Ik was compleet verbaasd over Mick Jagger, die met meer losgeslagen energie dan een ADHD-tiener over het podium heen en weer sprintte. Gooi daar nog een stuk of vijf kledingwissels en een vuurwerkshow bij en je hebt een concert om nooit meer te vergeten. Ik weet niet of ik oprecht geëmotioneerd was of dat ik stiekem toch een lichte zonnesteek had opgelopen, maar toen we terugliepen naar de camping rolde een traan over mijn wang. En het zou niet de laatste zijn dat weekend.
Recht voor meneer Plant
De Pinkpop-zondag was niet veel anders, behalve dat de show die ik dolgraag wilde zien, Robert Plant & The Sensational Space Shifters, dit keer in de namiddag plaatsvond wanneer ik aan het werk was. Kut. Hier had ik geen rekening mee gehouden. Ik bekeek de situatie op de camping – het was erg rustig, te rustig zelfs. Niet alleen waren alle bezoekers op het festivalterrein, het leek erop dat de andere werkende patrouilleteams ook stiekem die kant op waren gewandeld. Ik wist dat Robert Plant nu ongeveer het podium beklom, dus ik probeerde er ook snel even tussenuit te piepen, tot we ineens opgemerkt werden door een Pinkpop-medewerker met een walkietalkie aan zijn broekriem. “Weten jullie waar de rest is?”, vroeg hij ons. We hadden geen idee. “Nou, goed, gelukkig zijn jullie er nog. Hou alles maar goed in de gaten.” De kerel bleef wat voor mij als een eeuwigheid voelde bij ons staan, tot hij eindelijk uit het zicht was en ik als een bezetene over een hek klom, over de weg rond Megaland rende, mezelf door de dranghekken voor het festivalterrein perste, mensen sprintend ontweek op weg naar het juiste podium en eindelijk compleet uitgeput recht voor niemand minder dan meneer Plant stond.
Zijn set was al voor meer dan de helft gespeeld en ik was bang dat ik alle magie gemist had, tot hij slechts enkele seconden nadat ik arriveerde een van mijn favoriete Led Zeppelin-nummers ooit begon te spelen: Ramble On. Mijn emoties namen het over en ik werd ‘dat gekke meisje dat vooraan bij het podium staat te janken’. Op een gegeven moment herpakte ik mezelf en genoot ik van de rest van de show, waarin Plant het publiek op relaxte wijze trakteerde op nog meer Zeppelin-klassiekers. Een toegift kwam er niet van: “We zijn The Grateful Dead toch niet”, aldus Plant. Maar hij had me al meer dan genoeg gegeven.
Foto: Luuk Denekamp
Robert Plant & The Sensational Space Shifters op Pinkpop 2014
Wil jij ook je mooiste concertervaringen delen? Klik dan gauw door en maak meteen kans op tickets voor Deep Purple in de Ziggo Dome!
Meer over
0 Reacties