Ergens zou het wel fijn zijn als de heren van het Schotse Biffy Clyro eens beslissen wat voor muziek ze willen maken: harde, behoorlijk experimentele rock of poppy softrock waar alternatieve tienermeisjes fijn op kunnen soppen. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik hou van variatie op een album, maar het contrast tussen de snoeiharde, van bizarre tempowisselingen overlopende opener Wolves Of Winter en de boybandkraker Re-Arrange (inclusief drumbeats uit een doosje, tududududududu-bruggetjes en topteksten als ‘I would never break your heart/I would only re-arrange/All the other working parts/Will stay in place’) is wel heel groot. Dat gezegd hebbende: liedjes als het eerdergenoemde Wolves Of Winter en het verrassend elektronische Animal Style zijn vooral muzikaal wel echt heel sterk (de wat jammerende zang van wandelende tattoo-reclame Simon Neil blijft een acquired taste) en er zit niet voor niets een skip-knop op je cd-speler, zullen we maar zeggen dan. Alleen moet die op het zevende album van deze voormalige post-hardcoreformatie wat mij betreft iets te vaak ingedrukt worden.
2 Reacties
Ik volg je mening, maar ik ben toch niet helemaal akkoord. als trouwe Biffy fan was ook ik nogal geschrokken van de hoge dosis poppy elementen op hun 7e studioschijf. Na enkele luisterbeurten is de shock weggetrokken en kan ik de meeste nummers wel appreciëren. Enkel Friends and Enemies en Herex vind ik uiteindelijk een beetje flauw, zeker omdat Simon Neil in een interview Herex als een “black metal reggea song” had aangekondigd. Toen ik voor het eerst de live-versie van Re-arrange hoorde, vond ik het niet goed, maar de albumversie kan ik wel appreciëren. Het heeft inderdaad een hoog Justin Bierber-gehalte (vooral met die opgeschoonde vocalen), maar als fan kan ik het alleen maar op prijs stellen dat ze uit hun comfort zone treden en blijven innoveren. Wie wil er nu een herhaling van het vorige album? Kijk naar Medicine, een nummer dat ze al tot tweemaal toe hebben gemaakt: “God and satan” en “Machines”. Of Flammable, een leuk straight-forward rocknummer, maar met een refrein dat zo uit Opposites lijkt weggeplukt. Dan zijn de nieuwe song Wolves Of Winter, Animal Style, Howl, Don’t-Won’t-Can’t en In the name of the Wee-man toch heel wat interessanter. De tempowisselingen in WoW vind ik geweldig, bijna Queen-achtig. In the name of the wee-man heeft geweldige screams en gigantische gitaren. Omdat dit een bonusnummer is belooft dat veel goeds voor de b-sides (die zeker het beluisteren waard zijn: persoonlijk vond ik de b-sides van Opposites, “Similarities”, beter dan het moederalbum).
Kijk, da’s leuk: een uitgebreide reactie op een recensie! Ik ben het helemaal met je eens dat het prijzenswaardig is als een band uit z’n comfortzone komt en nieuwe dingen doet – heel graag zelfs, je wilt inderdaad niet steeds hetzelfde album horen. Punt is alleen, dat ik vind dat Biffy Clyro op deze nieuwe plaat net iets te ver is doorgeschoten, waarbij ik ook nog eens het gevoel krijg dat een behoorlijk deel van het album puur is geschreven om een groter publiek te bereiken. Ik mis de scherpe randjes die de oude albums over de gehele linie zo goed maken. Natuurlijk staan er weer een paar toffe songs op (je noemt zelf al de beste voorbeelden), maar ik verwacht van deze band gewoon veel meer en veel beter, vandaar de twee sterren.