“I love you!”, klinkt het door een verder doodstille concertzaal voorafgaand aan het nummer Rootless Tree. Na een korte stilte kijkt Damien Rice op van zijn piano en antwoordt: “Dat zou je niet doen als dit liedje over jou zou gaan”, wat hem op een lachsalvo vanuit het publiek komt te staan. Een wereld van verschil met het optreden in 2014, toen de Ierse singer-songwriter volledig in zichzelf gekeerd op hetzelfde podium stond. Maar het eindresultaat was niet minder magisch.
Negen jaar na die laatste Carré-show wordt hij op het podium vergezeld door een goed humeur en een tweetal dames, Sílvia Pérez Cruz en Jana Jacuka – Pérez Cruz verzorgt ook het voorprogramma. Stipt om negen uur loopt Damien Rice het podium op en start hij met My Favourite Faded Fantasy, het titelnummer van zijn meest recente studioalbum uit 2014, gevolgd door het gevoelige Older Chests. ‘Gevoelig’; een term die bij zowat elk nummer van Rice gebruikt kan worden, maar dat terzijde.
Damien is vanavond in een praatgrage bui. Zo vertelt hij dat hij sinds het iPhone-tijdperk minder liedjes schrijft. “Voorheen moest ik nieuwe liedjes die ik schreef blijven spelen tot er iets bleef hangen en ze af waren. Tegenwoordig neem ik stukjes op met m’n iPhone, vergeet ik vervolgens volledig dat ik dat gedaan heb en als ik ze dan veel later terugluister, dan is de magie verdwenen.” Delicate van debuutplaat O is een voorbeeld van het tegenovergestelde, meldt hij trots voordat hij het nummer inzet: “De woorden vielen er zo uit.”
Nieuwe magie
Publieksparticipatie speelt vandaag een grote rol. Zo vertelt Rice bijvoorbeeld uitgebreid over een song die nog niet af is – bedankt he, iPhone! Maar Carré krijgt een primeur: hij wil het betreffende nog naamloze liedje waarvan hij nog slechts een couplet en refrein heeft graag spelen. Dan moeten we hem wel even helpen, want hij kan niet alles in z’n eentje. Dus worden we geïnstrueerd om het refrein ‘Don’t make tonight/Our last ‘cause I’ te zingen. Maar dat is niet alles, want tegelijkertijd zal hij een andere tekstregel zingen. “Niet afgeleid raken, blijf bij jullie deel en doe niet met mij mee”, grijnst hij.
Rice is duidelijk nog niet tevreden, aangezien hij meerdere keren zijn gitaarpartij begint maar toch weer stopt. Uit het publiek klinkt gelach. “Niet lachen! Het is een verdrietig nummer!”, grinnikt Rice. Wat volgt, is – mede dankzij die publieksparticipatie – een van de mooiste momenten van de avond en mocht hij dit nummer zowaar weten af te ronden (na een couplet en een refrein eindigt hij met: “En we zien wel hoe het vanaf hier verder zal gaan”), dan zou er wel eens sprake kunnen zijn van een toekomstige fanfavoriet.
Babbelbui
De goede bui van Rice werkt aanstekelijk. Hij heeft veel praatjes, maakt constant grappen en lijkt dus graag contact met het publiek te maken. Dat was de vorige keer in dezelfde zaal wel anders… In 2014 stond hij voor het laatst in Carré. Hij zei destijds geen woord, wat een bijzonder intense avond opleverde. Vanavond was het een totaal andere ervaring. Hoe goed zijn concert toen ook was, zijn babbelbui van vanavond zorgt voor een minstens even sterk optreden.
Dat de beste man zonder setlist zijn podia betreedt is niets nieuws, maar het zorgt wel voor grappige momenten. Rice kijkt soms bedenkelijk: welk nummer zal hij nu weer spelen? Wanneer hij twijfelt of er wel genoeg tijd is om bepaalde nummers te zingen, vraagt hij: “Jullie moeten weer werken morgenochtend, toch?”
Running Up That Hill
Inmiddels is de akoestische gitaar ingewisseld voor een piano, wat onder meer een even intense als mooie versie van Rootless Tree oplevert. Het is een van zijn bozere songs, mede dankzij het steeds terugkomende ‘Fuck you’ in het refrein. De Ier is niet beroerd om even wat uitleg te geven: “Hoewel ik dit nummer wel ga zingen, meen ik het niet. En ik meende het destijds ook niet trouwens. Je denkt dat je iets zo bedoelt, maar eigenlijk is het gewoon iets dat je uit je systeem moet krijgen. Het is een soort boksbal in je kamer waarop je je kunt uitleven, of een flinke sprint bergopwaarts. Dus ja, dit nummer is een lange sprint op een heuvel terwijl je het uitschreeuwt.” En als de laatste ‘let me out’ klinkt, lijkt het wel alsof hij nu bovenop die heuvel stilstaat.
Halverwege de show vergezellen Sílvia Pérez Cruz en de uit Letland afkomstige danseres Jana Jacuka Damien Rice op het podium. Intiem zitten Pérez Cruz en Rice naast elkaar en brengen ze 9 Crimes ten gehore, origineel een duet met Lisa Hannigan. Tegelijkertijd danst Jacuka achter een zwart lichtdoorlatend doek. Misschien ben ik er te nuchter voor, misschien komt het door de guitige bui van Rice, maar het komt niet echt binnen. Maar dan volgt toch wel het hoogtepunt van de avond.
Stukjes spiegel
Tijdens het relatief nieuwe Astronaut worden Pérez Cruz en Rice opnieuw begeleid door dans van Jacuka. Het is donker en mysterieus. Als Rice ‘I can hold mirrors’ zingt, haalt Jacuka een rond handspiegeltje tevoorschijn waarin de podiumlichten reflecteren en tijdens de tekst ‘Right in your face’ het publiek inschijnen. Vanuit wat lijkt op een jas haalt ze een grote klapspiegel in de vorm van een boek, die ze opent en weer sluit. Ondertussen bouwt de muziek krachtig op naar een climax terwijl Jacuka zich van haar jas ontdoet en een met allemaal kleine stukjes spiegel bezaaid pak onthult. Lichtflitsen reflecteren opnieuw door de zaal en het hele gebeuren doet haast filmisch aan – een enorm contrast met de sobere setting van voorheen.
Die climax is weer net zo snel verdwenen als dat ‘ie opgebouwd werd. Een akoestische versie van Cannonbal weerklinkt door de zaal, die net nog zo groot aanvoelde. Dit keer met z’n drieën: Jacuka blijkt namelijk van alle markten thuis en slaat ook nog wat akkoorden aan op de gitaar.
Cheers Darlings
De onvermijdelijke toegift wordt gestart met het bekende Cheers Darlin’, een tragisch-komische song over te grote verwachtingen tijdens een ontmoeting in een café. Voorheen haalde Rice nog wel eens een dame uit het publiek om het verhaal mee uit te beelden, nu is er gekozen voor een gestroomlijnde variant samen met Pérez Cruz en Jacuka waarbij ze met z’n drieën een fles wijn legen. Ergens haalt dat toneelstukje de oprechtheid een beetje weg – die Rice overigens wel degelijk laat zien als hij alleen op het podium staat. Maar ach, muziek maken is eigenlijk ook toneelspelen, toch?
Het langverwachte The Blower’s Daughter is de afsluiter en even wordt die hoge zaal in Carré weer heel klein – wat aan het einde wegvalt doordat Rice er nog een fragment van Radioheads Creep inpropt. ‘I’m a weirdo’: het past perfect bij deze avond. En de wijn? Die ging weer mee naar achter de coulissen.
Damien Rice in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
Gezien op woensdag 22 maart 2023
Foto’s door Tineke Klamer
Meer lezen over Damien Rice? Bekijk hier Lust For Life 046, inclusief een interview met de singer-songwriter!
0 Reacties