Het lijkt bijna alsof het zo gepland is: precies op het moment dat de eerste klanken van David Gilmour en zijn band over de Grote Markt van Tienen galmen, begint de regen uit de lucht te vallen. Gelukkig is dat maar van korte duur en – veel belangrijker – kan het niemand iets schelen. Het marktplein staat namelijk vol fanatieke liefhebbers die maar één ding willen: naar hun gitaargod luisteren. En dat kunnen ze – ruim drie uur lang.
De avond begint met 5 A.M. en Rattle That Lock, het tweeluik dat ook de meest recente soloplaat van Gilmour opent. Wie echter vooral Pink Floyd wil horen, hoeft niet lang te wachten: What Do You Want From Me (verrassend!) en The Great Gig In The Sky komen al vrij vroeg voorbij. Waar Gilmour er bij zijn On An Island-tour in 2006 voor koos om zijn toenmalige solorelease integraal te spelen en daarna over te gaan op werk van zijn legendarische band, is er deze keer sprake van een gemengde setlist. Een veel betere keuze die zorgt voor balans in de avond. Bovendien past het gros van de nummers van Rattle That Lock veel feillozer tussen het Pink Floyd-materiaal dan de songs van On An Island.
Ook in de bandbezetting is er wat gehusseld. Oudgedienden Phil Manzanera en Jon Carin zijn in deze leg van de tour niet aanwezig. Hoewel de echte fanaticus ze misschien zal missen, doen hun vervangers niet voor ze onder: sessiemuzikanten Greg Phillinganes (keyboard) en Chester Kamen (gitaar) spelen alsof ze hun hele leven al met Gilmour optreden. En toetsenist Chuck Leavell (ja, die van The Allman Brothers Band!) weet de coupletten van Roger Waters in Comfortably Numb op een bijna net zo dreigende wijze neer te zetten.
Geen visuele fratsen
Dat de nummers van Pink Floyd vanavond het beste overkomen, is ongetwijfeld voor niemand een verrassing. Toch zal het aan David Gilmour niet liggen: hij speelt nog steeds elke noot van elk nummer met de passie en overtuiging die we van hem gewend zijn. Een solotrack als A Boat Lies Waiting blijkt voor de nodige mensen een bierhaal-momentje, maar wie wel aandachtig blijft luisteren heeft bij deze ode aan Richard Wright de haren overeind staan en het kippenvel op de huid. Enkel het jazzgeneuzel van The Girl In The Yellow Dress is echt misplaatst in het optreden en doet de boel halverwege de tweede set behoorlijk inkakken.
Het is tekenend voor Gilmour, die duidelijk niets van effectbejag moet hebben: Another Brick In The Wall wordt niet gespeeld en behalve een geweldige lichtshow ontbreken de visuele fratsen die oud-collega Roger Waters juist maar wat graag inzet. Het gaat vanavond simpelweg om de muziek. En daar hebben we met volle overtuiging van genoten.
David Gilmour op de Grote Markt in Tienen (België)
Gezien op woensdag 27 juli 2016
Foto’s: Mitchell Giebels
2 Reacties
Ik was er 28 juli en heb van de eerste tot de laatste toon genoten van het uitstekende geluid, de verstaanbare zang, de muzikaliteit, het spelplezier van de band en het vakmanschap van Gilmour. Naar mijn idee een memorabele avond. Dichter bij Floyd kan je niet meer komen. Ik zag ze voor het eerst in 1977 en daarna nog vaak, maar deze trip down memory lane was er weer 1 om in te lijsten.
Mijn recensie: De ziel voelbaarder dan ooit
http://ontopofmusic.com/2016/07/david-gilmour/