Green Day in de Ziggo Dome

Veel decibellen, een eindeloze portie energie en de nodige politieke boodschappen. Dat kreeg de Ziggo Dome dinsdagavond voorgeschoteld door Green Day. De punkrockband liet weinig kansen onbenut om te benadrukken welke van hun songs van toepassing zijn op de huidige situatie in de Verenigde Staten. Maar bovenal werd er een strakke show neergezet.

Green Day knalt er gelijk volle bak in met Know Your Enemy. Direct wordt een fan het podium opgesleurd, die het refrein mag meezingen. Dit terwijl frontman Billie Joe Armstrong – begeleid door het nodige vuurwerk – het publiek maar blijft opzwepen. Als dit de toon is waarop de band nog tweeënhalf uur doorgaat, dan verlaat iedereen straks bekaf de concertzaal. Wat ook opvalt is dat vanaf de eerste noot iedereen op de tribunes staat, iets wat vele grote rockacts bij dergelijke podia niet altijd gegeven is.

Met Bang Bang, Revolution Radio, Holiday en Letterbomb wordt de ingezette lijn in ieder geval zonder problemen doorgetrokken. Ondertussen laat Armstrong geen moment onbenut om op te roepen tot een revolutie. Tijdens Holiday schijnt hij met een grote spot de donkere zaal in, terwijl hij ‘No Trump’ en ‘No fascism’ laat scanderen. Al valt vooral die laatste kreet wat in het water. Maar het moge duidelijk zijn: politiek is tijdens de Revolution Radio Tour meer dan ooit het hoofdthema van Green Day, zeker in het eerste uur. Misschien dat de heren nu wel liever hun Amerikaanse tour hadden gehad, om overal de opbloeiende protesten tegen Trump verder aan te wakkeren, maar ze zijn veroordeeld tot een haast uit zijn voegende brekende Ziggo Dome. En dat is bepaald geen straf.

Energiegeweld
Gelukkig komt er snel een break in al het energiegeweld met een akoestisch eerste couplet en refrein van Boulevard Of Broken Dreams, dat – hoe kan het ook anders – opgedragen is aan de mensen die nu niet meer Amerika in mogen. En bij het voor het eerst live gespeelde Troubled Times weten we sinds de videoclip ook zeker wie ze attaqueren. Overigens betekent dit ook dat het energielevel van de show weer omhoog vliegt. Zelfs de jonge fan die bij Longview uit de zaal wordt geplukt, weet hoe hij de Ziggo Dome op de banken moet krijgen. Ook drummer Tré Cool doet mee aan de gekte. Bij Hitchin’ A Ride gooit hij zijn stokken de lucht in, waarna hij even over het podium marcheert en zijn frontman imiteert.

Green Day eist veel publieksparticipatie – voor sommigen misschien te veel – en wil er duidelijk samen een feestje van maken in plaats van netjes de nummers afwerken. Iets wat zeker meer bands mogen doen, al merk je – bij tracks als Waiting en Scattered – dat naarmate de show vordert een langzaam groeiend gedeelte het ook wel even heeft gehad met het opgelegde gespring en het geklap. Dat er een paar nummers op een gegeven moment lekker ‘straight forward’ gespeeld worden, is dan ook een fijne afwisseling. Bovendien mogen kort daarop bij Are We The Waiting de aanstekers uit de broekzakken komen.

Bijna onmiddellijk daarna wordt het volume weer aardig opgeschroefd. Bij het bijna antieke Knowlegde is het opnieuw tijd om een fan de tijd van zijn leven te geven als hij het podium op wordt gesommeerd, een stuk op de gitaar mag spelen en het instrument vervolgens mag houden. Direct daarop volgt de ultieme Green Day-klassieker Basket Case, dat garant staat voor een feestje. Tijdens She en King For A Day – waarbij Cool en Armstrong even van plek ruilen – wordt ook de saxofoon tevoorschijn gehaald.

Medley
Het wordt bijna een skashow als er vervolgens een medley met Shout, Always Look On The Bright Side Of Life, (I Can’t Get No) Satisfaction en Hey Jude wordt afgewerkt. Gelukkig duurt dit intermezzo niet té lang en komt al snel het Green Day-repertoire weer uit de kast met een blokje van de laatste plaat. Wat de Amerikanen laten horen, zal volgens de muziekpuristen technisch gezien lang niet altijd even vlekkeloos zijn. Soms hoor je de groep een klein beetje uit de bocht schieten, wat het punkrockgenre misschien wel eigen is, zeker als dat met zoveel energie, passie en beleving wordt gespeeld.

De encore wordt gestart met American Idiot, dat begeleid wordt door een oogverblindende lichtshow. Natuurlijk wordt de gelegenheid niet ongebruikt gelaten om nog even op te roepen tot een protest. De rockafsluiter is Jesus Of Suburbia, dat op zichzelf al een soort ruim negen minuten durende Green Day-medley is. Om te voorkomen dat iedereen te opgepompt de zaal verlaat, verzorgt Armstrong nog een akoestische ‘cooling down’ met Ordinary World en de kampvuurtrack Good Riddance (Time Of Your Life). Een tijd om niet snel te vergeten was het zeker.

Green Day in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op dinsdag 31 januari 2017
Foto’s: Mitchell Giebels