Metallica in de Ziggo Dome

Wat een geluk dat Metallica gisteren de bijna 2,5 uur onvervalste metal in de Ziggo Dome, Amsterdam vol kon maken. Zanger/gitarist James Hetfield maakte tijdens Now That We’re Dead van het jongste album Hardwired… To Self-Destruct namelijk een flinke smak. Er was net een schuif opengegaan in het vierkante podium, dat midden in de zaal stond. “Met mijn ego gaat het op dit moment wat minder goed”, aldus Hetfield kort na zijn val. Maar al snel schudde hij het ongeluk van zich af en ging hij onverstoorbaar verder. Hetfield en Metallica hebben dan ook voor veel hetere vuren gestaan.

Metallica begint vol zelfvertrouwen aan een set waar ook weer zelfvertrouwen uit spreekt. Het getuigt immers van lef als je met een repertoire vol klassiekers veel ruimte inbouwt voor nieuw materiaal. Uiteindelijk komen er vanavond wel zes nummers voorbij van het eind vorig jaar uitgebrachte Hardwired… To Self-Destruct: alle nummers van de eerste helft van het tiende studioalbum om precies te zijn. De band opent na zijn bekende Ennio Morricone-intro The Ecstacy Of Gold met Hardwired en Atlas, Rise!, beide van het nieuwe album. Met het geluid zit het goed. En het is ook een uitstekende keuze om het vierkante podium in het midden van de zaal te plaatsen, want zo kan iedereen de band van (relatief) dichtbij zien. Zelfs van verschillende kanten, want de zangmicrofoons staan op diverse plekken gepositioneerd, waardoor de bandleden kunnen rondlopen en ook daadwerkelijk steeds een andere positie innemen. Dat levert lekker wat podiumactie op en benadrukt hoe statisch sommige andere bands kunnen zijn. Ondertussen draait drummer Lars Ulrich heel langzaam rond en is ook hij van alle hoeken te begluren.

Now That We’re Dead is het zesde nummer van de show en dan al het derde van Hardwired… To Self-Destruct. Hier had de avond dus kunnen eindigen door Hetfields val. Maar gelukkig is de podiumhulp er snel bij om hem weer op de been te krijgen en mankeert de zanger/gitarist weinig. Metallica krijgt sowieso veel hulp om het optreden optimaal te laten klinken en ogen. Opvallend om te zien dat er minstens acht man achter de mengtafel zitten op de plek waar het podium zich normaliter bevindt. Zij bedienen vanachter een fikse mengtafel onder meer de fraaie lichtshow en de 52 beweegbare kubussen die boven het podium hangen, waarop diverse kleurrijke afbeeldingen en filmpjes worden vertoond. Vaak zijn dit beelden van de bandleden zelf, maar altijd op een artistieke wijze gepresenteerd, zoals op de albumhoes van Hardwired… To Self-Destruct of als tekeningen. Tijdens Moth Into Flame – wederom een nieuwe song – verschijnen er zelfs tientallen kleine drones met lichtjes ten tonele. Die zweven als vuurvliegjes boven de band in diverse formaties. Heel mooi gedaan!

Metalmonster
Dat Metallica nog platen gaat maken van het kaliber Ride The Lightning, Master Of Puppets of ‘The Black Album’ is bijna net zo onwaarschijnlijk als dat we de rivaliserende politiek leiders Donald Trump en Kim Jong-Un samen belangeloos soep zullen zien uitdelen aan daklozen. Toch is Hardwired… To Self-Destruct in de ogen van de meeste fans en media weer een hele stap voorwaarts na een reeks matige albums, met St. Anger en Lulu, de veel bespotte samenwerking met wijlen Lou Reed, als grootste draken. Gelukkig spuwt het metalmonster nu weer vuur en zijn de dood en oorlogstaal ook vanavond weer rijkelijk aanwezig in de songteksten. Gezien de huidige dreiging van een nucleaire oorlog en haat zaaiende leiders die zich als poppenmeesters gedragen zijn nummers als Seek And Destroy, One en Master Of Puppets weer ontzettend actueel, en zeker tijdens One doet Metallica de Ziggo Dome letterlijk op zijn grondvesten schudden met enorm basgedreun.

De eerste showhelft is allerminst saai, maar het duurt wel even voordat de show een vlucht neemt, zeker omdat Metallica aan het begin van de set veel nieuw werk speelt. In het ergste geval combineert de band dit met aanvullende solostukken. Tijdens Now That We’re Dead spelen alle bandleden bijvoorbeeld een Safri Duo-achtig percussiestuk op percussie-instrumenten die tevoorschijn zijn gekomen uit de inmiddels beruchte podiumschuiven waarvan in eentje Hetfield is gevallen (maar gewoon doorspelen hè!). Als Metallica daarna weer een klassieker voorschotelt (For Whom The Bell Tolls), zingt het publiek direct luidkeels mee. Maar ook hierna wordt het momentum verbroken door een nieuwe track (Halo On Fire), inclusief een saaie solosessie van gitarist Kirk Hammett en bassist Robert Trujillo, die samen een paar riffs van hun eigen nummers opdreunen en waarin Trujillo vervolgens de ruimte pakt om een ode te brengen aan voormalig bassist Cliff Burton, die op 27 september 1986 onder de bandbus kwam en daarbij overleed.

Na de Diamond Head-cover Am I Evil? snakt de Ziggo Dome weer naar de klassiekers, de echte meezingers. En daar is het einde van de set gelukkig mee gespekt. Op de nieuwe klassieker Moth Into Flame na (het best ontvangen nummer van Hardwired… To Self-Destruct), komen natuurlijk Master Of Puppets, Nothing Else Matters en Enter Sandman voorbij. Maar ook The Memory Remains, Sad But True en Blackened blijven tijdloze metalklassiekers. Als Metallica nog een aantal jaar op dit niveau kan doorgaan, mogen we ons in de handen wrijven.

Metallica in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op maandag 4 september 2017
Foto’s: Niels Vinck