Wie alleen Maid of Orleans – de grootste hit van Orchestral Manoeuvres In The Dark – kent, verwacht deze avond in Utrecht misschien een plechtstatig optreden. TivoliVredenburg staat echter vol liefhebbers die beter weten en krijgen tot hun genoegen wat ze verwachten: oude hits, nieuwer werk en veel gedans en gespring, vooral op het podium.
Als zanger Andy McCluskey begint te zingen, weten we dat het een goede avond zal worden: hij is uitstekend bij stem. Een gedegen drummer en twee synthesizers, wat kan er vanavond nog fout gaan. Niets eigenlijk. Al bij het eerste nummer, Stanlow, gaat McCluskey karakteristiek los. Zijn armen molenwieken langs zijn lichaam, hij is de Bep van Klaveren van de electropop. Die manier van dansen schijnt hij uit noodzaak ontwikkeld te hebben onder het lage plafond van de legendarische club Eric’s in Liverpool, waar OMD in haar begintijd optrad tussen artiesten als Joy Division en Elvis Costello. Bekend verwachtten McCluskey en kompaan Paul Humphreys toen nog niet te worden. Hun muziek moest vooral experimenteel zijn, met het Duitse Kraftwerk als groot voorbeeld. Het ontbreken van goede apparatuur (en het genie van Florian Schneider) was een ‘blessing in disguise’: Humphreys’ geknutsel met tweedehands spullen, overgedubd tot smaakvolle melodieën, bleek een groter publiek aan te spreken.
Glunderen
McCluskey slaat de maat met zijn vuist op zijn borst. Messages is typisch OMD. Het nummer staat al jaren in een ander akkoord dan bedoeld, ook op de plaat, omdat er een knopje verkeerd stond in de studio. En dat maakt het ook zo charmant. Iedereen op de voorste rij krijgt intussen een high five. Tesla Girls is mij wat te ‘poppy’. Het werk van de band lijkt in de loop der jaren heen en weer te slingeren tussen sober en innovatief aan de ene kant en populair en mij wat te glad aan de andere. Bij de beste nummers was de slinger in het midden. Souvenir vormde destijds voor Andy bijna reden om met Paul te breken, vanavond lijkt hij het wel te kunnen waarderen. Hij feliciteert zijn collega zelfs na afloop ervan, zingen is niet het grootste talent van Humphreys, maar deze keer gaat het zo goed als mogelijk. Joan Of Arc en vooral Maid Of Orleans (voor de leken: twee aparte nummers) maken het publiek zo enthousiast dat de artiesten er bijna verlegen van worden. Ze glunderen.
Knipogen
Na een entr’acte op tape gaan de bandleden gevieren aan de rand van het podium staan voor een meer ingetogen presentatie van Statues en Almost. Daarna eindigt het culturele gedeelte van de avond, zegt McCluskey. “Vanaf nu hersenloze dansmuziek.” Dat valt mee, maar gedanst wordt er. So In Love is geen hoogtepunt: de kopstem van McCluskey doet toch echt aan Modern Talking denken. The Punishment Of Luxury is een nieuw nummer dat probleemloos kan wedijveren met het oudere werk. Locomotion leidt tot zo veel gejuich dat het zaallicht aan gaat. De mannen op het podium knipogen naar elkaar.
Sailing On The Seven Seas is hier minder bekend dan de band had verwacht: het meezingen zakt tijdelijk in. Klonk daar nu een verdwaald citaat van The Who? Ja: “People try to put us down.” Als je er even over nadenkt, dan kan het bijna niet toepasselijker: de generatie van de jaren tachtig viert vanavond feest, wat anderen ook zeggen over hun glitterende decennium. Enola Gay, met dat lekkere loopje. Overdonderend applaus. De toegift begint met If You Leave. Electricity, ooit bedoeld als hommage aan Kraftwerk, is een geslaagde afsluiter van een avond vol energie, op het podium en in de zaal.
Orchestral Manouevres In The Dark in TivoliVredenburg
Gezien op 15 februari 2020
Foto’s door Ans van Heck
0 Reacties