Even leek het een moeizame avond te worden. Het geluid stond slecht afgesteld en zangeres Chrissie Hynde maakte haar reputatie waar door nurks fotografen te kapittelen. Na een paar nummers veranderde haar humeur ten goede en zorgde Pretenders voor een stevig optreden met wat rustig werk, maar vooral veel dampende new wave.
Vlak daarvoor betreedt de band onder tonen uit de opera Carmen het podium. Wie verder dan de derde rij staat, kan eigenlijk geen verschil zien tussen deze Hynde en de versie van haar uit begin jaren tachtig. Ook haar karakteristieke enigszins zeurende stem is nog in optima forma. Hetzelfde kan op dat moment niet gezegd worden over de geluidsmix, maar daar komt snel verandering in. Hynde zei eens gekscherend dat Pretenders na de dood van twee van de vier originele leden eigenlijk een tributeband is, en nu ook drummer Martin Chambers niet meer meedoet, is de zangeres de laatste der Mohikanen.
De jonge nieuwe leden doen de band geen kwaad: drummer Kris Sonne slaat zo hard dat het een wonder is dat er niet regelmatig materiaal sneuvelt. Gitarist James Walbourne is ook geen doetje en dat komt vanavond goed uit. Het oeuvre van Pretenders bestaat naast new wave ook uit vlotte poprock en zoetige ballads. Het is altijd de vraag welke kant het op zal gaan: die van het harde Precious of van het softe 2000 Miles.
Gas terug
Openingsnummer Losing My Sense Of Taste, van het nieuwe album Relentless, klinkt al aardig stevig – zeker vergeleken met de plaatopname – en even later opent Turf Accountant Daddy met een Ramones-achtig intro. “Ik speel ook verzoeknummers’, zegt Hynde en ze vervolgt met Downtown (Akron). Met Back On The Chain Gang neemt de band enigszins gas terug. “Jullie zijn veel ouder dan ik verwacht had’, roept de zangeres en het lijkt haar aan het denken te zetten. “I read the room.” Vanaf dat moment wijkt ze regelmatig af van de gebruikelijke setlist, tot grote schrik van vooral Walbourne, die vaak op het laatste moment de coulissen in moet rennen om een andere gitaar dan verwacht op te pikken.
En Hynde las de zaal goed: de keuze voor de wat stevigere nummers (soms in een extra ruige uitvoering) brengt ons precies wat we willen. Vandaag geen zoet kerstnummer en zelfs geen Brass In Pocket (dat vinden velen wel jammer). Alleen I’ll Stand By You drukt het tempo, maar dat is geen probleem. Ze sluit het nummer saluerend af. The Buzz draagt Hynde op aan Johnny Thunders, misschien vanwege het onderwerp (heroïne), maar het paste ook bij het ‘jaren tachtig in CBGB/New York’-gevoel.
Lijflied
Biker blijkt Hyndes favoriete nummer. “Wat willen jullie nu?”, vraagt ze. “Rock!”, roept de zaal. Tot niet geringe verwarring van de band zet ze Precious van het debuutalbum in. Goed aangevoeld, want nu denderen we door. Tattooed Love Boys, zelfde laken een pak. Kort overleg en de gitarist grijpt eerst in zijn haar en rent dan weg voor weer een andere gitaar. Middle Of The Road. De zangeres werpt met kracht haar harmonica tussen de gordijnen, vanaf het balkon is te zien dat enkele roadies nog lange tijd ernaar blijven zoeken.
Dan zakt het even in. Kid, toch geen slecht nummer, komt er vrij vlak uit. Het nieuwe Let The Sun Come In sluit de set af. “Dit is ons lijflied”, zegt Hynde. Misschien raar voor een song die net uit is, maar de tekst maakt het aannemelijk: ‘We don’t have to get fat/we don’t have to get old’. Zo is het.
Toegiften I Go To Sleep en, muzikaal meer passend bij de sfeer van de avond, het ruigere Junkie Walk sluiten de avond af. Hynde en haar band lazen de zaal, pasten de setlist aan en triomfeerden.
Pretenders in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op donderdag 21 september 2023
Foto’s door Ans van Heck
1 Reactie
Volgens mij schrok ze zelf van haar eigen chagrijnige gedrag hoe het publiek reageerde. Na 3 of 4 nummers dacht ze Oei ik moet de show een andere wending geven anders loopt dadelijk iedereen de zaal uit.Voor mij was de lol er an af. Zo doe je niet tegenover je publiek die geld voor je optreden betaald hebben.