Onder de noemer Breder Dan Klassiek toert het Amsterdamse strijkorkest Sinfonietta elk jaar met een artiest of band een aantal weken door het land en na o.a. De Dijk, Wende Snijders en Patrick Watson valt die eer in 2017 te beurt aan Rufus Wainwright. Misschien geen opvallende keus, gezien zijn liefde voor klassieke muziek, maar het resultaat is er niet minder om. En ook al staat de boog gedurende de hele, bijna twee uur durende show niet altijd even gespannen en zijn puntjes van kritiek op z’n plaats, het eindoordeel is absoluut positief. Niet in de laatste plaats dankzij de pure liefde die hij uitstraalt voor muziek in het algemeen en de keuze van de songs in het bijzonder.
Na een instrumentale opwarmer van Sinfonietta, Verdi’s Prelude Akte 1 uit La Traviata, volgt direct het ‘titelnummer’ van de show: All I Want van Joni Mitchell. Een nummer uit haar vroege periode, met veel tekst in weinig tijd en waarin de toen nog meisjesachtige stem ongekend hoog kon uithalen. Op beide vlakken te hoog gegrepen voor Wainwright, die beter gedijt in ‘slow songs’, zonder al te hoge noten. Je zou het dapper kunnen noemen, maar evenzogoed kun je je afvragen waarom hij – als hij toch Mitchell wil eren – niet gekozen heeft voor een nummer dat beter bij zijn stem en timing past. Keuze genoeg in ieder geval.
Wainwright’s stem is sowieso een ‘lastig punt’. Ja, het is een fantastische zanger, maar hij heeft niet de helderheid en dynamiek van bijvoorbeeld Jeff Buckley, de scherpte van zijn zus Martha Wainwright of het pure tranentrekkende van Damien Rice. En ook tijdens de echt klassieke nummers, van o.a. Berlioz en Verdi, voel je aan alles dat hij die stukken wíl zingen, maar wellicht te veel zijn best moet doen om dat op een ontspannen manier te doen, waardoor het toch net iets te geforceerd overkomt.
Dramatische diepgang
Sinfonietta sleept hem er op die momenten gelukkig doorheen, dankzij de uitgekiende arrangementen, die soms illustratief het nummer kleuren (tijdens het eigen Arachne, waarbij je de spinnen haast over je rug vóelt lopen), het soms een heerlijke maar niet kitscherige Broadway-achtige sfeer geven (How Deep Is The Ocean van Irvin Berlin), en vaak het lied van een dramatische diepgang voorzien die het geheel naar een hoger plan tilt. Dat laatste gebeurt bijvoorbeeld tijdens Go Leave (van moeder Kate McGarrigle) en bij Leonard Cohens Who By Fire, waarbij je door de spannende, haast dreigende sfeer die het strijkorkest daar oproept eerder denkt aan de versie van het avant-garde gezelschap Coil dan aan het origineel van Cohen zelf. Indrukwekkend en knap.
Hoogtepunt en op zijn lijf (c.q. stem) geschreven is I’m Going In van Lhase de Sela, waarbij door zowel Wainwright als Sinfonietta naar een soort van tegengestelde climax wordt toegewerkt. Steeds zachter, steeds breekbaarder, steeds intiemer, totdat orkest en zang niet meer zijn dan amper hoorbaar gefluister waarbij je nauwelijks durft adem te halen uit angst om de magie te doorbreken. Op die momenten toont Wainwright zich een begenadigd zanger en performer, die precies aanvoelt wat een nummer vraagt om je echt te raken. Afgewisseld met zijn innemende persoonlijkheid, subtiele humor en oprechte liefde voor wat hij doet, maakt dat van hem een groot artiest. Eentje die misschien nog niet precies weet wat hij wil. Of juist alles wil en daarom van alles doet, zonder het risico te schuwen. En dat siert hem.
Rufus Wainwright en Amsterdam Sinfonietta – All I Want in De Spiegel, Zwolle
Gezien op dinsdag 10 januari 2017
Foto’s: Tineke Klamer
1 Reactie
Voor iedereen die dit concert gemist heeft, Radio4 heeft het concert in Tivoli Utrecht van 11 januari integraal uitgezonden. Via de site van Radio4 is dat concert te beluisteren.
Hoogtepunt is inderdaad I’m going in van Lhasa de Sela. Deze veel te vroeg overleden zangeres is niet bij het grote publiek bekend. En dat is onterecht, zij heeft een drietal schitterende cd’s nagelaten.