Een beetje spannend is het wel: The Smashing Pumpkins live gaan zien in 2024. De groep die zo bepalend was voor de sound van de alternatieve jaren negentig, is immers al jaren nauwelijks relevant. Recenter werk van Billy Corgan is zelfs bij verstokte fans weinig geliefd. Ook het eeuwige geschuif met bandleden doet vrezen of The Smashing Pumpkins vandaag nog wel dezelfde band is van al die prachtige klassiekers. Maar al die vrees en twijfel is al binnen enkele songs verdampt. Corgan beseft heel goed waar we voor komen en geeft ons alle grote fanfavorieten, waarmee een enthousiaste band in topvorm ons overdondert en ontroert.
Voor het zover is, mogen we eerst genieten van Interpol. Ook een band die al een aardige geschiedenis heeft, maar evenwel nog in het heden gegrond is. Afgaande op de bandshirtjes komt een aardig deel van dit publiek vooral voor Interpol en zijn juist de Pumpkins een aardige bonus. Niet vreemd, want sinds de postpunk-revival net na de eeuwwisseling, zijn de New Yorkers consequent sterke albums blijven maken. Met hun dromerige maar groovende sound weten ze moeiteloos een zaal van het formaat Ahoy te vullen.
Al die jaren zijn ze binnen hun strak afgebakende stijl gebleven, wat het eigenlijk wonderlijk maakt dat ze met hun afzonderlijke songs toch voldoende variatie weten te bieden. Dankzij die stijlvastheid is Interpol als liveband echter wel een geperfectioneerde machine geworden. Die perfectie is eigenlijk ook het enige kritiekpuntje. Steevast blijven de muzikanten strak binnen de lijntjes terwijl ze hun albumtracks overtekenen. Een oude song in een nieuw jasje steken, momentjes van improvisatie: dat soort verrassingen zal je bij Interpol nooit vinden.
Corgan: koppig of crowdpleaser?
Verrassing en vernieuwing gaan we gelukkig wel horen zodra The Smashing Pumpkins aan zet is. Corgans huidige band – die in de kern bestaat uit de klassieke bezetting, met gitariste Kiki Wong als enige echte nieuwkomer – klapt er direct rauw in met The Everlasting Gaze. Daarmee kan het dubbeltje nog steeds twee kanten op vallen. De song is afkomstig van Machina/The Machines Of God: precies het album waarmee volgens vele fans in 2000 het verval inzette. Als daarna Doomsday Clock volgt, van het destijds langverwachte maar sceptisch ontvangen Zeitgeist (2007), blijft de vraag nog steeds overeind. Gaat Corgan ons heel eigenwijs overtuigen dat ook zijn minder populaire songs waardering verdienen? Of toch de fans pleasen met een greatest hits show?
Wat intussen al wél overtuigt, is de sound van deze Pumpkins-incarnatie: rauw, strak en energiek. Hier klinkt allesbehalve een schim van het verleden, maar een springlevende band. Dat is mede doordat de traditionele drummer Jimmy Chamberlin (nog steeds, opnieuw, alweer, en sindsdien nog steeds) aan boord is. En Corgan zelf zingt nog even bezield en krachtig als toen we hem, lang geleden, voor het eerst op MTV zagen.
The ones you love
Die herinneringen verklaren ook het applaus waarmee het publiek die eerste nootjes van Today verwelkomt. Vandaar ook dat het zo gretig wordt meegezongen. Wat een prachtige, breekbare vertolking ook. Thru The Eyes Of Ruby lijkt aanvankelijk wat minder spannend uit te pakken, totdat het langer uitgerekte muzikale slot juist voor een magisch moment zorgt. En zo wordt het gaandeweg duidelijk dat Corgan ook wel weet waar we het meest van houden. Tonight, Tonight, Disarm, Mayonaise, Bullet With Butterfly Wings… We gaan ze allemaal krijgen.
Later werk zit er heus wel tussen. Ook die songs worden zo krachtig geserveerd dat het niet eens vervelend is. Maar die nummers kunnen simpelweg niet tippen aan de emotionele impact die de geniale songs uit hun beginjaren hadden. En vanavond nog steeds hebben. De oprechte liefde die deze bijna uitverkochte Ahoy heeft voor deze songs is voelbaar. Bij Tonight, Tonight worden de violen eventjes gemist, maar ook gedragen door zang en gitaar staat de prachtsong ferm overeind. Lang en hard is het applaus voordat Corgan eindelijk de outro kan inzetten.
Oude liefdes herleefd
Sympathiek zijn de muzikanten ook vanavond. Billy Corgan prijst Rotterdam als een favoriete plek. Hij pretendeert een stukje te improviseren op akoestisch gitaar, maar plots valt daar Disarm in. Nog zo’n prachtige klassieker, waar Corgan nog steeds zoveel emotie in legt dat het een hoogtepunt wordt. Hoewel dat voor een ander het verpletterende Bullet With Butterfly Wings zal zijn. Of het dromerig voortkabbelende 1979. Hard of zachtjes: beide kanten van de Pumpkins worden prachtig tot leven gewekt. Met de explosie die Cherub Rock heet, lijkt het einde aangebroken. Maar nadat James Iha de overige bandleden even in het zonnetje zet, speelt Corgan plagerig het riffje van Kravitz’ Are You Gonna Go My Way. Dat gaat plots over in slotsong Zero, die kort maar krachtig de avond ten einde brengt.
Vanavond stonden we hier oog in oog met een oude geliefde. Ineens weten we ook weer waarom we daar zoveel van zijn gaan houden. Die kwetsbare, maar oh zo rauwe Pumpkins. Ze zijn gewoon nog steeds bij ons. Today was daarmee the greatest, of toch zeker een van the greatest, concerten van dit jaar.
The Smashing Pumpkins in Rotterdam Ahoy
Gezien op zaterdag 29 juni 2024
Foto’s door Ans van Heck
Meer over
3 Reacties
Wat heb je dat prachtig genoteerd! En ik heb het exact zo ervaren.!
Mooie recensie, 30 jaar geleden de pumpkins in Vredenburg en op Pinkpop ge gezien met de Siamese dream tour. Wat een genot.
Ik was er ook en het voelde voor mij net zo. Beseffende dat het zomaar een teleurstelling kon gaan worden maar dan had ik in ieder geval nog Interpol meegepikt was mijn gedachte.
Maar met de eerste noten van de Pumpkins smaakte mijn biertje (alleen maar halve liters te krijgen) toch ineens heel goed.
Ik werd er heel blij van en het was gewoon heel goed. Ze hadden er zin in en dat straalde wel over op de in eerste instantie ook voorzichtige Ahoy…. Blij dat ik er was en de wederopstanding mee mocht maken. Het nieuwe album Aghori Mhori Mei mag er ook weer zijn. Ze zijn zeker terug.