Het grote publiek kent The The van anderhalve hit in de jaren tachtig. Uncertain Smile uit 1983 is een vaste waarde in de Top 2000. Een groep liefhebbers weet dat de band van Matt Johnson nog steeds mooie muziek maakt, soms met lange tussenpozen. Voor hen treedt de groep dit jaar twee avonden op in het Amsterdamse Paradiso. En ze kunnen genieten…
Voordat de band het podium betreedt, horen we onheilspellend geprevel (ongeveer zoals bij Diamond Dogs of Thriller). De spanning loopt op en we worden getrakteerd op Cognitive Dissident, van het recente album Ensoulment. De pers was overwegend positief over dit werk. Veelal ingetogen klanken, rustiger dan het oude werk, maar toch heel herkenbaar door de prominente synthesizer en de bariton van oprichter Johnson. Die rokerige stem, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Leonard Cohen, Nick Cave en Pedro Abrunhosa, heeft een betoverende en meeslepende uitwerking. Johnson gebruikt hem om afwisselend persoonlijke en politieke teksten ten gehore te brengen. Met die teksten schetst hij een akelig dystopisch wereldbeeld, zo ook in Cognitive Dissident: ‘You’d better self-censor for wrong-think’. Sommige recensenten noemden hem een wappie, kritisch en teleurgesteld klinkt hij zeker.
Somber maar melodieus
Dan krijgen we de regieaanwijzingen voor vanavond. Voor de pauze Ensoulment, “om te luisteren”, daarna ouder werk “om te dansen”. Johnson drukt ons op het hart onze telefoons in de zak te laten en de realiteit te beleven met onze ogen, niet via een schermpje. Lovenswaardig, maar lastig voor een journalist. Some Days I Drink My Coffee By The Grave Of William Blake volgt. Ook weer somber, maar aantrekkelijk melodieus.
Kissing The Ring Of POTUS is een scherpe aanklacht tegen ‘onze’ relatie met Amerika. I Want To Wake Up With You en vooral Linoleum Smooth To The Stockinged Foot vallen in de categorie persoonlijke nummers. Het laatste gaat over de periode dat de zanger in het ziekenhuis lag en zijn stem niet kon gebruiken. Die stem is wat mij betreft helemaal hersteld. A Rainy Day In May sluit de eerste helft af en illustreert dat in de teksten het gevaar voor rijmelarij soms op de loer ligt.
Voetjes van de vloer
Na de pauze mogen de voetjes van de vloer. En hoe. Met Infected nog met een typisch jarentachtiggeluid, Armageddon Days Are Here (Again) zou aanleiding kunnen geven tot een zwierige jive, ware het niet dat het volgepakte Paradiso daar weinig ruimte voor biedt. Ook niet echt een vrolijke tekst, trouwens, deze keer met een Bijbelse invalshoek. Heartland gaat over de tijd van Margaret Thatcher, volgens Johnson gaat het nu niet veel beter met de wereld.
Het fraaie The Whisperers brengt weer wat rust. In 2000 speelde The The dit nummer ook in Paradiso. Johnson herinnert zich de zaal, maar niet de tweede ring (die volgens mij in 1995 werd gebouwd op verzoek van de Stones). Slow Emotion Replay is een hoogtepunt, gevolgd door de bijna-hit This Is The Day. Hits of niet, het begeesterde publiek kan vrijwel ieder nummer meezingen, ook het nieuwe werk. Icing Up is een heerlijke chaos en zo lopen we alweer richting het einde.
Zoete herinnering
Natuurlijk brengt The The nog Uncertain Smile, inclusief de befaamde pianosolo die we in ieder ander nummer gepiel zouden vinden, maar die nu een zoete herinnering in ons collectieve geheugen is. GIANT sluit de rij. The The is veel meer dan die anderhalve hit, dat wist dit publiek al en Matt Johnson en zijn mensen bevestigden het weer.
The The in Paradiso, Amsterdam
Gezien op zondag 22 september 2024
Foto’s door Ans van Heck
11 Reacties
Ik heb een heerlijke avond gehad. Zo naar uitgekeken en niet teleurgesteld
Ik ben het helemaal met Pierre eens!
Ik was er vanavond, en zo te zien heeft The The een zelfde perfecte show neergezet als gisteren. Een concert van 2,5 uur (met een korte pauze), waar maak je dat nog mee? Wat een geweldig goeie band had Matt om zich heen. Mooie recensie!
Ik ook!! Mijn adrenalinelevel ging over de rooftop!! Ik vind ‘anderhalve hit’ ontzettend denigrerend voor zulk intelligent, begaafd werk!
Persoonlijk vond ik het een te lang concert en werkte het niet om de Ensoulment in zijn geheel live te spelen. Het maakte het voorspelbaar en saai. Met name omdat de nummers 1 op 1 werden gekopieerd van de plaat.
Het tweede gedeelte kwam in mijn optiek ook niet echt lekker los hoewel de nummers los van elkaar prachtig zijn.
Eens
Ik heb ze gezien in de Roma in Antwerpen. Het eerste gedeelte was heel sfeervol, geen hits maar echt wel goede muziek. EN dan kwamen nog zoveel hits. Topconcert voor mij. Klassebak en geweldige groep ook.
Wat een geweldig concert!
Ruim 40 jaar geleden werkte ik in een platenzaak en draaide ik op woensdagen in het ultrahippe Pinguin Park in Rotterdam. Toen ik de lange, toen nogal zeldzame versie op vinyl van Uncertain Smile draaide, werd Tjarda, de bevlogen muziekminnende eigenaar helemaal lyrisch. Terecht. Ik gaf hem de plaat en dacht de dag erna wel even een vers exemplaar uit het magazijn te halen. Niet dus. Ik ben Matt altijd blijven volgen en kocht ook zijn vroegere albums om ze grijs te draaien. Nooit live gezien, alleen ooit een stuk op een videoband bij een vriend. Dat optreden was iconisch, vond ik. Nooit is er een periode geweest dat ik niet iets van The The wilde horen. Zondag was het eindelijk zo ver! Ik kwam er bij toeval achter, overigens. Gelukkig vrij snel nog 2 entrees kunnen bemachtigen. Het optreden was fantastisch en voor een fan van het eerste uur was het af en toe echt kippenvel. Het nieuwe album kocht ik snel voor het optreden, waardoor de meeste nummers al direct vertrouwd klonken. Mooi ingetogen en onmiskenbaar Matt Johnson die treffend weet te raken met soms cynische zwartgallige en maatschappijkritische teksten, maar ook met prachtige melodieën en altijd met een oprecht gevoel. Met zijn band wist hij dat gevoel feilloos over te brengen tijdens het optreden. Dat Slow Emotion Replay een hoogtepunt was, heeft de recensent heel goed gehoord. Het was zeker een van de mooiste momenten van de avond. Maar er waren natuurlijk veel meer hoogtepunten met Giant als terechte afsluiter. Geen afleiding door lichtshows en vrijwel iedereen gedisciplineerd zonder armen met gsm’s in de lucht. Alles gericht op luisteren naar memorabele muziek gespeeld door rasmuzikanten met de frontman die nog steeds klink als toen hij nog 20 was. Hopelijk duurt het niet weer vele jaren voordat The The opnieuw komt optreden. Ik vermoed dat we dezelfde bezoekers die er nu bij waren dan weer zullen tegenkomen. Wie wil The The nou mislopen?
Mooie recensie!
(detail : Het tweede balkon is in 2002 gebouwd, maar wel naar het idee van de Rolling Stones „unplugged“ concerten uit 1995.)
Mooie recensie van een heel goed concert!Had helemaal compleet geweest als ze mijn favorieten Soul Mining en Boiling Point hadden gespeeld(Kingdom Of Rain met Sinéad O’Connor is ook een pareltje). In 2000 speelden ze trouwens in De Melkweg The Max op 25 januari, ik heb het kaartje nog…