We hebben vast allemaal wel een lijstje van artiesten die we nog live willen zien voor zij (of wij) de pijp uitgaan. Nu gaat dat wat lastiger met The Doors, want vijftig procent van de band is ontvlamd en overleden, maar met Live At The Bowl ’68 kom je dichterbij een liveshow van de rockband dan ooit tevoren.
Het is dit jaar alweer vijftig jaar geleden dat Jim Morrison op 27-jarige leeftijd de aarde verliet. Een veel feestelijker jubileum is de geboorte van de wereldplaat L.A. Woman in datzelfde onheilspellende jaar. Om deze grandioos succesvolle zwanenzang te eren, worden op 4 en 7 november in heel Nederland bioscopen omgetoverd tot concertzalen met de volledige registratie van de show van The Doors op 5 juli 1968 in de Hollywood Bowl.
Maar voor je mag meeschreeuwen met Hello, I Love You en The WASP (Texas Radio And The Big Beat) wordt de reclame ingezet – in dit geval een actueel interview met Robby Krieger, John Densmore en bandmanager Jeff Jampol, inclusief uitvoeringen van L.A. Woman en Riders On The Storm anno 2021 (Krieger, Densmore, Jason Scheff). Een betere aankondiging is er niet, want hoewel Krieger en Densmore er honderd jaar ouder uitzien dan tijdens de show in ’68, spelen ze nog net zo vitaal als toen.
Hey, Mr. Light Man
Ik kan amper m’n eigen naam spellen als ik zo onder invloed ben als Jim was tijdens dit optreden, maar de iconische frontman weet met z’n ogen dicht (letterlijk) een waanzinnige performance neer te zetten. Hij zingt zuiver, is speels naar het publiek én volgt perfect het ritme en tempo dat Densmore en Ray Manzarek bepalen. Zelfs de boer die Jim in de microfoon ademt tijdens When The Music’s Over is op de maat. Respect! Vanaf Moonlight Drive lijkt de zelfdestructieve Morrison tijdelijk te ontnuchteren en durft hij zelfs af en toe zijn reddingsboei ofwel microfoonstandaard los te laten.
Hoogtepunt is zonder twijfel Light My Fire, en wel door Manzarek die in zijn minutenlange solo de vonken van zijn orgel speelt terwijl Jim stoïcijns met zijn sambabal naar hem staat te zwaaien. De gedeelde hoofdrol is voor Jim, die halverwege het nummer theatraal een sigaret aansteekt en ondeugend met zijn billen schudt naar het publiek. Een ander legendarisch moment: wanneer Krieger de zanger met zijn gitaar lijkt neer te schieten tijdens de slotakkoorden van The Unknown Soldier. Of wanneer Jim aan het begin van The End vraagt, nee smeekt, of het licht uit mag (‘Hey mister light man! Turn the lights way down’). Je bent een moedige man als je Jim Morrisons verzoek durft te negeren.
Rituele dans
Na een rituele dans en een paar uitgelaten kreten – nee, niet van jou als toeschouwer van de film, alhoewel? – keert Jim weer in z’n trance en is de show over. Als we met z’n allen op 4 en 7 november nou net zo hard klappen als het publiek in de Hollywood Bowl destijds, doet Jim misschien in de hemel als toegift een dansje op het orgel van Ray.
Foto: Piece Of Magic Entertainment
The Doors – Live At The Bowl (Special Edition) is op 4 en 7 november te zien in de bioscoop.
Meer lezen over The Doors? Bekijk hier Lust For Life 111, met een uitgebreide coverstory over het vijftig jaar oude album L.A. Woman!
0 Reacties