Hij leverde als toetsenist een belangrijke bijdrage aan songs van The Beatles, The Rolling Stones, The Kinks, The Who, Jeff Beck en Peter Frampton, maar voor het grote publiek bleef Nicky Hopkins de grote onbekende. De documentaire The Session Man moet dat veranderen, vindt ook producer Chris Kimsey, die veel met de Britse muzikant werkte: “Het was alsof hij de tonen en melodieën uit een ander universum plukte.”
In The Session Man noemt Nicky Hopkins zichzelf de reïncarnatie van de Franse componist en pianovirtuoos Frédéric Chopin. Hij lijkt het niet eens ironisch te bedoelen. Grote woorden of niet, wie luistert naar de bijdragen die de Britse sessiemuzikant leverde aan klassieke songs en albums kan inderdaad alleen maar diep onder de indruk raken. Het is zijn lichtvoetige pianopartij die van She’s A Rainbow van The Rolling Stones een klassiek popliedje maakt. Zoals zijn dartele akkoorden het rauwe Revolution van The Beatles een speelse dimensie bezorgen. Zijn spel op piano en orgel is ook te horen op de vroege platen van The Kinks uit de jaren zestig en op het iconische Who’s Next-album van The Who. En zo leverde de in 1994 overleden muzikant bijdragen aan naar schatting 250 albums.
“Ik maakte kennis met Nicky tijdens de sessies van The Rolling Stones voor Sympathy For The Devil, in de Olympic Studios in Londen”, vertelt Chris Kimsey. “Het was een van mijn eerste klussen als aankomend technicus. Ik was erbij toen hij de pianopartij speelde die zo belangrijk is voor de sfeer en de ritmiek van het nummer. Absoluut geniaal. Dat heb ik later nog veel vaker zien gebeuren. Hij ging gewoon achter de toetsen zitten en begon simpelweg te spelen. De melodieën leken vanuit het niets tot hem te komen. Wat hij ook deed, het was altijd bijzonder.”
Diepe vriendschap
Die kennismaking was het begin van een lange professionele relatie en een diepe vriendschap, vervolgt de producer. “We konden het meteen goed met elkaar vinden. Nicky bleek een ontzettend aardige kerel. Introvert en wars van de excessen van de rock & roll, net als ik trouwens. Nicky had ook een heel brede muzikale achtergrond, die liep van klassieke muziek, soundtracks en jazz tot musicals. Daar putte hij uit tijdens zijn sessiewerk. Ook die muzikale voorkeur was een punt van overeenkomst tussen ons. Als het even kon, deed ik dus een beroep op zijn immense talent”, aldus Kimsey.
Zelf bouwde Kimsey ook een indrukwekkende loopbaan op als technicus en producer voor onder andere The Rolling Stones, Peter Frampton, Peter Tosh, The Cult, Joan Jett, Marillion, Duran Duran, Bad Company en Mark Knopfler. Ook produceerde hij de zwanenzang van Golden Earring: Tits ‘n Ass uit 2012. Op die klus voor de Nederlandse rockband kijkt hij met plezier terug, meldt de praatgrage producer zijdelings. “Een geweldige band. Heel eervol om met hen te mogen werken. Aardige kerels ook. Het is natuurlijk heel tragisch dat ze vanwege de ziekte van George Kooymans zo abrupt moesten stoppen…”
Onbekende held
Tijdens de interviews voor The Session Man kwamen talloze herinneringen naar boven, vervolgt Kimsey desgevraagd. “Nadat ik in 1969 voor het eerst met de Stones werkte, leerde ik ze in de jaren zeventig pas echt kennen. Zo weet ik nog dat we in het huis van Mick Jagger werkten aan het nummer dat later als Sway op Sticky Fingers zou komen. Nicky Hopkins speelt daarop een prachtige pianopartij. Ik was er ook bij toen hij zijn partij inspeelde voor Waterfall op het album Somethin’s Happening van Peter Frampton. Het was alsof hij de tonen en melodieën uit een ander universum plukte. Een magische ervaring.”
Verder lezen? Het complete artikel over Nicky Hopkins staat in Lust For Life 151 (nu verkrijgbaar in de winkel en via LFLshop.nl). The Session Man draait vanaf 29 mei in de bioscoop.
Meer over
0 Reacties