Hij is geboren in Wales, groeide op in Canada en woont nu in de Verenigde Staten. Zijn naam: Philip Sayce. De blues- en rockgitarist speelde mee met de groten der aarde (o.a. Jeff Healey, Melissa Etheridge, Deep Purple), maar is nu volledig op zichzelf aangewezen. Met zijn nieuwe album Steamroller op zak komt hij in april naar Nederland voor shows. En dat vindt zowel Lust For Life als Philip Sayce zelf ‘awesome’.
Philip Sayce is zodra hij een podium opstapt een ander mens. In het nuchtere Nederland komt een gitarist die misschien wel honderd keer tijdens een show ‘thank you’ zegt en al wild over het podium springend lange patserige solo’s speelt er vaak niet goed van af. Sayce kreeg daarom al – enigszins begrijpelijk – de etiketten poser, crowdpleaser en zelfingenomen opgeplakt. Maar fans en intimi weten wel beter. Buiten het podium is Sayce namelijk een rustige kerel die met beide benen op de grond staat. En die gewoon heel goed gitaar kan spelen.
Vorig jaar op Bospop gaf je een krachtig en zelfverzekerd optreden alsof je de headliner van die dag was. Maar buiten de shows sta je bekend als ‘down to earth’. Hoe komt dat?
“Dank je! Weet je, uiteindelijk is ieder mens gelijk. Als mensen zijn we allemaal op een of andere manier met elkaar verbonden. Ik probeer open en vriendelijk te zijn, precies zoals ik zelf ook door anderen behandeld wil worden. Als het om mijn grootste passie muziek gaat, word ik heel serieus.”
Het instrumentale nummer Lenny van Stevie Ray Vaughan is heel dierbaar voor je. En ook jij hebt je gitaar een naam gegeven: Mother. Waarom precies?
“De eerste keer dat ik het hoorde, was net nadat Stevie overleden was. Het nummer maakte echt een buitengewone indruk op me door de puurheid van het lied. Lenny is niet te vergelijken met andere songs. Wat betreft Mother: ik houd van mijn eigen gitaar zoals ik van mijn eigen moeder houd. En daarnaast is het een koosnaam, voor mij is het de moeder der gitaren.”
Je nieuwe plaat Steamroller dendert als een stoomwals door de speakers. Maar je hebt vast ook een mooie dubbele betekenis voor het woord bedacht?
“Ja precies! Steamroller gaat over het platwalsen van de angst bij sommige mensen om zichzelf te zijn. Veel mensen uit de muziekbusiness willen bijvoorbeeld dat artiesten simpel klinken en precies hetzelfde als de hypes van het moment. Maar daar aan toegeven werkt vernietigend voor de natuurlijke ontwikkeling van een artiest. Als mensen mij vragen of ik niet wat meer als Maroon5 of John Mayer kan klinken, dan doe ik dat niet. Het gaat over puur zijn en het is een boodschap voor iedereen, of je nu leraar bent of dokter.”
Het positivisme spat van je muziek en je enthousiaste verhalen af. Hoe ga je om met pech en tegenslagen in je leven? Lukt het je altijd positief te blijven?
“Ik probeer de meeste dagen zo positief te zijn als ik kan. Het belangrijkste is, dat je in contact blijft met de mensen om wie je geeft. Vraag ze om hulp als het tegen zit, maar ook als je iets bijzonders mee maakt. Er zijn zo veel momenten in het leven dat je dat kunt doen. Wees kwetsbaar bij je vrienden en bel iemand gewoon op als je een keer een slechte dag hebt. Blijf altijd met anderen communiceren, het zijn je persoonlijke netwerken die je er weer bovenop helpen tijdens een zware dag.”
Je zou jouw carrière kunnen vergelijken met die van met Bon Jovi-gitarist Richie Sambora. Een groots gitarist en prima zanger, maar met zijn soloplaten had hij toch wat minder succes dan met Bon Jovi…
“Haha, ik weet niet zo goed wat moet ik daar op antwoorden. Ik ben eigenlijk net pas voor mezelf begonnen. Touren met Jeff Healey was voor mij zoiets als naar de universiteit gaan. En daarna in de band bij Melissa Etheridge was ook een geweldige tijd. Een solocarrière opbouwen is alsof ik mezelf na een rechtenstudie ga specialiseren. Ik wil niet eeuwig die vent op de achtergrond zijn. Het waren goede leerscholen, maar nu is het aan mij. En met Steamroller heb ik met afstand mijn sterkste album tot nu toe gemaakt, maar nog lang niet iedereen kent me. Het is een spannende tijd en ik zal hard moeten werken. Mijn reis heeft als einddoel mensen te inspireren om puur te zijn.”
Twee praktische vragen voor een gitarist nu. Hoe lang speel je gemiddeld per dag? En is het lastig om na een vakantie weer vol aan de bak te gaan?
“Elke dag oefen ik een paar uur, vanmiddag ga ik ook weer met de band repeteren. Al noem ik het liever gewoon ‘spelen’. Toen ik als kind verplicht naar pianoles moest, noemde ik het oefenen. Maar wat ik nu doe, is datgene wat ik echt wil. Na mijn vakanties bouw ik het spelen altijd rustig op, ik ga respectvol om met mijn lichaam. [Hard lachend] En als ik net uit een zwembad kom, zou ik eventjes een uurtje wachten met gitaarspelen.”
Er gaat een gerucht dat je in de grote filmproductie We Bought A Zoo van regisseur -en ex-rockjournalist- Cameron Crowe een kleine rol hebt gekregen als jezelf. Klopt dat?
“Ja! Ik was op de set, maar ik weet niet precies wat ze er van gaan gebruiken in de uiteindelijke bioscoopversie. Het was erg leuk om te doen, ik stond daar gewoon tussen de bekende acteurs gitaar te spelen. Matt Damon heb ik daar bijvoorbeeld ontmoet, hij was erg aardig en een heel toffe normale gozer. Actrice Scarlett Johansson was ook heel cool en down to earth.”
Iets wat je carrière een boost kan geven is als één van je nummers in een grote reclamespot gebruikt wordt. Sta je daar voor open?
“Ik sta er zeker voor open, al ligt het er wel aan waar de reclame voor dient. [Lachend] Als het voor een grote milieuvervuilende organisatie is, moet ik er wel even over nadenken!”
Philip Sayce staat op vrijdag 13 april in De Boerderij te Zoetermeer en speelt op zaterdag 14 april in Paradiso (kleine zaal) te Amsterdam.
0 Reacties