Op zijn nieuwe album Melancholia laat Yes-legende Rick Wakeman zich van een opvallend ingetogen kant horen. Waar hij normaal vooral bekendstaat om zijn bombastische toetsenpartijen kiest hij nu voor pure, sobere pianomuziek vol emotie en reflectie. Een gesprek over gevoelens, humor en levenservaring.
Melancholia is een heel introspectief album. Is dat een weerspiegeling van hoe je je de afgelopen jaren hebt gevoeld?
“Ik denk dat we allemaal momenten van melancholie kennen in ons leven en ik ben daarop geen uitzondering. Maar het is geen negatief gevoel, eerder een behoefte om te reflecteren en te begrijpen waar je staat in je leven, of om na te denken over de mensen van wie je houdt en om wie je geeft. We hebben allemaal tijd en ruimte nodig om ons leven te begrijpen en ik kan er enorm van genieten om gewoon stil te zitten en mijn gedachten de vrije loop te laten. Dat voedt mijn verbeelding. Muziek helpt daarbij altijd en precies daarom heb ik dit album gemaakt.”
Dat is dan waarschijnlijk een heel ander proces dan wanneer je een progalbum maakt?
“Ik schrijf dit soort muziek alleen als ik me in die melancholische stemming bevind, net zoals ik bij een progalbum alleen bezig ben met het thema daarvan. Dat heb ik onlangs trouwens ook weer gedaan: Return To The Red Planet heet het en het zal volgend voorjaar verschijnen. Ik ben er ontzettend blij mee; het spel van mijn band en de zang van Mollie Marriott zijn echt uitzonderlijk goed.”
Was er een specifiek moment of gevoel dat Melancholia heeft ingegeven?
“Ik speel elke ochtend piano en was op een dag bezig met een compositie die op het album Garo is gaan heten, vernoemd naar een hond die we hadden geadopteerd en die helaas was overleden. Mijn vrouw hoorde het en zei dat het erg melancholisch klonk. Ze vroeg waar het over ging en ik legde uit dat ik piano speel wanneer ik me zo voel, omdat de muziek me dan helpt. Zij stelde toen voor om een heel album in die sfeer te schrijven, omdat veel mensen zich daarin zouden herkennen. En zo werd Melancholia geboren.”
Je staat bekend om je gevoel voor humor. Hoe rijmt dat met die melancholie?
“Je kunt niet altijd maar lachen en grappen maken, al doe ik zeker mijn best. Ik houd ervan om onder de mensen te zijn, vooral met vrienden en familie, maar er zijn momenten waarop ik juist stilte nodig heb om even alleen te zijn en mijn gedachten te ordenen.”
Wat zou de jonge Rick Wakeman van dit album hebben gevonden?
“Goede vraag. Het simpele antwoord is dat hij het niet zou hebben begrepen. Deze muziek kan alleen voortkomen uit levenservaring.”
Eerder dit jaar gaf Rick Wakeman een concert in De Oosterpoort, Groningen. Hier kun je dat verslag teruglezen!
Foto: Robin Baxter-Ayling
Meer over
0 Reacties