Is vier avonden Rick Wakeman in één week misschien toch wat te veel voor het Nederlandse publiek? De openingsavond in De Oosterpoort, Groningen is in ieder geval maar half uitverkocht. Degenen die er zitten zijn daarentegen overduidelijk devote liefhebbers van de voormalige Yes-toetsenist en genieten van elke noot die er uit zijn vingers komt. En dat zijn er nogal wat.
Wie Rick Wakeman enkel of vooral kent van Yes, zou zomaar kunnen vermoeden dat we hier met een weinig sympathieke man te maken hebben. Hij verliet die band immers zo’n zeshonderd keer (meestal met ruzie) en is eigenhandig verantwoordelijk voor de meest bizarre anekdotes rond het gezelschap, zoals het bekogelen van albumartwork met een tomaat en het verorberen van een afhaalmaaltijd op het podium omdat hij zich verveelde. Wie hem echter in interviews tegenkomt, krijgt een heel ander beeld: vriendelijk, humoristisch, een flinke dosis zelfspot en zowaar ietwat bescheiden. Dat is ook zoals we Rick Wakeman vanavond in De Oosterpoort te zien krijgen.
Om meteen nog een andere mogelijke verwarring uit de wereld te helpen: de solotour waarmee Wakeman deze week door Nederland reist, is niet hetzelfde als zijn inmiddels legendarische “Grumpy…”-reeksen waarbij hij in een soort stand up-stijl de meest hilarische anekdotes uit zijn loopbaan vertelt. Nee, dit keer draait het gewoon om ’s mans toetsenwerk, dat hij volledig zelfstandig uitvoert. Al is er tussen de nummers door uiteraard wel degelijk tijd voor een praatje, waarmee de proglegende de luisteraars (en lachers) goed op zijn hand heeft.
Kort haar en soepele vingers
Visueel houden we het simpel vanavond. Bij Yes en vaak ook bij Wakemans eigen English Rock Ensemble zijn we gewend dat de toetsenist zich aan alle kanten heeft omgeven met hoog opgestapelde muren van keyboards. In Groningen blijft het beperkt tot twee synthesizers en een vleugel. Ook de artiest zelf oogt opvallend neutraal: zijn kenmerkende cape is ingewisseld voor een colbert en zijn lange haren zijn gekortwiekt (“Ik moest van mijn dokter afvallen, en dit scheelt toch al snel 18 kilo!”). Het maakt dat Wakeman er opvallend fris uitziet, ondanks zijn jarenlange gezondheidsproblemen die er mede voor zorgen dat dit zijn laatste solotour is en die ook duidelijk zichtbaar worden wanneer hij moeizaam over het podium schuifelt.
Al snel wordt echter hoorbaar dat ’s mans vingers zeer zeker niet onder zijn fysieke problemen te lijden hebben. De belachelijk snelle passages die vooral in zijn solowerk uit de jaren zeventig een hoofdrol spelen, worden nog altijd zonder aanpassingen gespeeld. Af en toe duikt een klein foutje in de timing op, maar noten overslaan om het geheel iets behapbaarder te maken is er absoluut niet bij.
Bombast en verstilling
Qua setlist is de avond keurig opgedeeld in een aantal blokjes, beginnende met The Six Wives Of Henry VIII (1973). De daaropvolgende covers van Cat Stevens (Morning Has Broken) en David Bowie (Space Oddity, Life On Mars?) balanceren vervolgens iets te dicht langs de muzak-afgrond, maar dat is Wakeman vergeven: hij koos deze songs immers omdat hij als sessiemuzikant zelf de toetsenpartijen van de oorspronkelijke studio-opnames inspeelde. Het hoogtepunt van de avond komt vervolgens met een selectie uit The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table (1975), dat anders dan de suite op het vorig jaar verschenen album Yessonata niet enkel uit piano bestaat, maar stevig wordt aangekleed met synthesizerpartijen en -effecten.
Vervolgens mag met And You And I en Wonderous Stories natuurlijk Yes niet ontbreken (“Waarom eigenlijk? Zij spelen ook nooit iets van mij!”), om daarna de reguliere set af te sluiten met twee even belachelijke als fascinerende Beatles-covers: Help! in de stijl van de Franse componist Camille Saint-Saëns en Eleanor Rigby in de stijl van Sergej Prokofjev. De toegift richt zich op Journey To The Centre Of The Earth (1974), waarbij duidelijk wordt dat de nodige passages hieruit ook prima werken met enkel piano, ontdaan van het bombast dat het origineel kenmerkte. En dat symboliseert eigenlijk de hele avond: een pop- en rockconcert met enkel een toetsenist zou op papier dodelijk saai moeten zijn. Maar bij Rick Wakeman vliegt de tijd voorbij!
Rick Wakeman in SPOT/De Oosterpoort, Groningen
Gezien op dinsdag 13 mei 2025
Foto’s door Annika Hoogeveen
0 Reacties