Roger Hodgson: ‘Een nieuw album hoef je van mij niet te verwachten’

Na afloop van zijn tweede concert in Carré, eind juni, had Lust For Life een kort gesprek met Roger Hodgson, nadat hij eerst een tiental internationale fans met een VIP-ticket tijdens een meet & greet gelukkig maakte. Zij mochten kort met hem praten, iets laten signeren, met hem op de foto en eerder op de dag de soundcheck bijwonen, en dat voor slechts €100,- bovenop de normale ticketprijs.

Toen we elkaar in 2007 spraken vertelde je me dat je, hoewel er sinds 2000 geen nieuw album van je verschenen was, inmiddels zo’n zestig tot tachtig nieuwe songs had geschreven. We zijn nu ruim tien jaar verder en er is nog steeds geen nieuw werk van je uitgekomen, hoe staat het er nu mee?
“Er is eigenlijk niet veel veranderd. Ik blijf nieuwe songs schrijven en ik denk dat ik tot nu toe ongeveer evenveel nieuwe songs heb geschreven. Een stuk of zeventig, schat ik. Of je die ooit zult horen? Dat hoop ik wel, al heb ik werkelijk geen idee wanneer dat zal zijn. Grappig verhaal: een tijdje geleden kreeg ik een brief van iemand die me vertelde dat hij bezig was met een nieuw album. Alleen wist hij niet wanneer hij dat zou gaan uitbrengen en sterker nog, hij had geen idee waarom hij dat zou gaan doen, want het is tegenwoordig commercieel gezien niet aantrekkelijk om een album uit te brengen vanwege het illegaal downloaden en kopiëren. Er is geen droog brood mee te verdienen en het kost je gewoon heel veel geld… en waarvoor? Eerlijk gezegd zou ik graag veel van die songs willen opnemen en uitbrengen, begrijp me niet verkeerd, maar financieel kan het simpelweg niet uit. Ik heb er ook gewoon haast geen tijd voor. Ik ben vrijwel het hele jaar door aan het optreden en reizen en het kost je toch zeker vijf tot zes maanden om een album op te nemen en die tijd heb ik gewoonweg niet. Ik heb tegenwoordig mijn computer, instrumenten en microfoons bij me, dus ik zou in mijn hotelkamer het een en ander kunnen opnemen en dan eens in de zoveel tijd drie of vier nieuwe songs via internet kunnen verspreiden. Dus wie weet, maar een nieuw album hoef je van mij echt niet te verwachten! Ik heb niet eens een platencontract.”

De meeste mensen die naar jouw concerten komen, willen natuurlijk je bekende werk van Supertramp en uit je solocarrière horen. Toch zullen ze iets nieuws waarschijnlijk ook wel waarderen.
“Dat weet ik wel zeker! Maar dat zijn vooral de diehardfans. Je hebt vast wel gezien toen ik aan het begin van het optreden de mensen die me nog niet eerder gezien hadden vroeg om zijn of haar hand op te steken. Vanaf mijn plek zag ik dat dit om ongeveer de helft van de aanwezigen ging, dus verwacht jij dat al die mensen liever een stel nieuwe en voor hen onbekende songs willen horen? Ik niet… Uiteraard weet ik dat er heel wat bands en artiesten zijn die bij hun optredens vooral nieuw werk willen spelen en daarna een paar oudere en bekendere songs, maar in mijn inmiddels lange carrière heb ik gemerkt dat ik de mensen vooral een plezier doe door in twee uur tijd de songs te spelen die zij graag willen horen. Ik hoor vaak achteraf en lees via reacties op mijn website dat veel mensen die voor het eerst naar een optreden van mij geweest zijn aangenaam verrast waren doordat ze ook een paar songs uit mijn solocarrière hoorden die ze nog niet kenden, zoals Death And A Zoo. Als je zo’n grote verzameling songs hebt als ik, met niet alleen veel songs die mensen mooi vinden, maar ook vaak dat die nummers veel voor hen betekenen, dan is het voor mij ook niet moeilijk om iedere tournee weer een mooie selectie uit mijn oeuvre te maken. En voor een nieuwe song, die niemand kent, is het erg lastig om als het ware te concurreren met mijn bekende werk. En daarom zal je vooralsnog geen nieuwe songs van me horen bij de optredens. Death And A Zoo wordt het vaakst genoemd door de, zeg maar, nieuwelingen. Dat nummer heeft voor veel mensen een grote impact en krijgt na afloop dan ook altijd een groot en langdurig applaus. En dan heb ik het over één song van een plaat die vrijwel niemand kent. Open The Door was een album waar ik indertijd meer dan een jaar intensief aan heb gewerkt, oef… En toch kent bijna niemand die plaat.”

Foto: Harry Pater

Na afloop van je optredens ontmoet je fans. Komt het wel eens voor dat ze jou iets vertellen waardoor je, wellicht later, een song kunt schrijven daarover?
“Eerlijk gezegd is mijn manier van schrijven toch echt iets wat mij is overkomen of waarover ik heb nagedacht nadat ik iets heb gehoord, gezien of gelezen. Zo kwam ik bijvoorbeeld op het idee voor Death And A Zoo nadat ik een documentaire op tv zag over wilde dieren die werden gevangen en vervolgens achter tralies in een dierentuin terechtkwamen. En toen kwam bij mij de gedachte op: wat zouden die beesten liever meemaken, doodgaan of in gevangenschap in een dierentuin leven? En zo had ik het thema voor die song te pakken. Dit betekent overigens niet dat ik niet luister naar hetgeen mensen mij vertellen, maar om songs te schrijven moet het toch iets zijn wat mij persoonlijk aangaat of raakt.”

Je komt al heel wat jaren naar Nederland. Blijkbaar mogen wij je graag en kom je graag hierheen. Wat is er volgens jou zo bijzonder aan ons land?
“In Nederland hebben de mensen een sterke verbintenis met de songs die ik heb geschreven. Ik had me nooit gerealiseerd hoe belangrijk dat was tot Supertramps Greatest Hits-cd werd uitgebracht. Herinner je die nog? Dat album stond vier maanden achter elkaar op nummer één van jullie albumlijsten. Die plaat werd in eerste instantie alleen bij jullie uitgebracht en toen dat zo succesvol bleek te zijn, kwam ‘ie ook in andere landen uit. Daaruit voelde ik ook een grote betrokkenheid van de Nederlandse muziekliefhebbers en dat merkte ik ook toen ik hier begin deze eeuw begon op te treden, ook al waren de zalen in het begin niet zo groot en niet altijd uitverkocht, maar als ik daarna weer terugkwam bleken er steeds meer mensen te komen en die vertelden het weer door aan anderen. En ziedaar de uitverkochte concerten in dit prachtige Carré en andere zalen in de afgelopen jaren en nu. Het is voor mij ook iedere keer weer een belevenis als ik merk dat mijn songs, die soms al meer dan 40, 45 jaar geleden geschreven zijn, zoveel betekenen voor mensen. Dat ik dingen heb beschreven nadat ik ze gevoeld had en dat veel mensen daar ook gevoelens bij hebben, soms misschien dezelfde als de mijne. Ik voel me echt bevoorrecht dat dit me nog altijd overkomt. Het is een fantastisch gevoel als ik mensen in het publiek zie huilen of elkaar omhelzen. Als ze heel blij en dankbaar mijn kant op kijken, voel ik me echt gezegend!”

Bij de concertaankondigingen staat tegenwoordig bij je naam de aanvulling ‘voorheen van Supertramp’…
“Dat is natuurlijk niet bedoeld voor de echte fans, want die weten dat wel, maar voor de – zeg maar –  gewone muziekliefhebber. Mijn naam op zich is misschien niet zo algemeen bekend, maar nu ziet men meteen dat ik vroeger in Supertramp zat, ook al is dat al ruim 35 jaar geleden, en bij velen doet dat toch een belletje rinkelen. En bij mijn concerten zie ik ook veel jongeren die Supertramp nooit hebben meegemaakt en nog niet waren geboren toen ik in die band zat. Vaak komt dat doordat ze de muziek via hun ouders hoorden en ermee zijn opgegroeid. Het is ook iedere keer weer geweldig als ik de mensen zie en hoor meezingen, zonder dat ik ze daartoe heb aangespoord. Ik ben heel blij en trots op het feit dat mijn nalatenschap bestaat uit zoveel songs die voor veel mensen heel betekenisvol zijn en ik ben erg gelukkig dat ik dit nog steeds met veel plezier en succes mag doen.”

Foto Roger Hodgson in Carré, juni 2018: Joke Schot